Skip to content

Extremo norte Traditional Geocache

Hidden : 3/30/2013
Difficulty:
1.5 out of 5
Terrain:
3 out of 5

Size: Size:   micro (micro)

Join now to view geocache location details. It's free!

Watch

How Geocaching Works

Please note Use of geocaching.com services is subject to the terms and conditions in our disclaimer.

Geocache Description:



Galego         Castellano

 

 

Extremo norte

 

Este caché está no punto máis setentrional de Galicia e tamén é o extremo norte da península Ibérica, na Estaca de Bares.

 

Lugar de Importancia Comunitaria (LIC)

A península, entre os ríos Sor e Esteiro, ten un alto valor ecolóxico e por iso está incluída na Rede Natura 2000, sendo un lugar excepcional para a observación ornitolóxica e de cetáceos. É paso obrigado para centos de miles de aves. A este punto conducen varias rutas migratorias de especies mariñas e terrestres procedentes do Atlántico, o Mediterráneo e o Ártico. As valoracións máis optimistas acadan cifras que exceden os dous millóns e medio de exemplares que pasan por aquí voando cara ao oeste. É o lugar ideal para observar non só aves como, por exemplo, o mascato, senón tamén cetáceos en augas próximas.

Son frecuentes os alcatraces, as pardelas, as alcas, os paíños e os carráns, estes poden chegar a pasar 700 aves por hora no mes de setembro. Entre os mamíferos mariños destaca o arroaz, algúns caldeiróns e tamén se deixa ver o rorcual.

A intervención do home nesta zona foi ao longo de toda a historia moi limitada, o que permitiu que conserve en gran medida a súa integridade orixinal. A fronte litoral occidental e setentrional, está constituído por formacións acantiladas de alto valor natural e cunha enorme capacidade expresiva, configurando unha paisaxe inhóspita, dura e salvaxe, que desafía ao mar aberto co dramatismo dos enfrontamentos épicos entre grandes forzas contrapostas. No extremo setentrional, a Punta de Estaca de Bares penetra no mar buscando o norte sobre paredes verticais de pedra que acaban por afundirse no auga, disgregándose en pequenos illotes como os restos dun naufraxio.

Tamén está clasificada como Zona de Especial Protección dos Valores Naturais pola Xunta de Galicia, Espazo de Interese Xeomorfolóxico e Taxón.

 

Faro de Estaca de Bares.

Situado en pleno corazón das rías altas, sobre o cabo que serve de entrada á ría do Barqueiro é o faro máis setentrional de toda a península. Está emprazado nunha meseta chamada Ventueiro, sobre un montículo que, a súa prolongación forma a chamada "Punta de Estaca de Bares", da que recibe o nome e que é a fronteira imaxinaria entre o Océano Atlántico e o Mar Cantábrico. Os seus antecedentes históricos comezan no ano 1846 cunha proposta de establecemento de dous novos faros, un en Fisterra e outro no cabo Ortegal. Consultada a opinión dos mariñeiros e prácticos, cámbiase o lugar previsto en Ortegal por un faro de primeira orde na Estaca de Bares e ordénase a confección dos proxectos, formando parte do Primeiro Plan de Alumeado das Costas Españolas. Elaborado o proxecto polo enxeñeiro Félix Uhagón, comezan os trabados no mes de decembro de 1849, baixo un continuo e forte temporal. O seu custo foi de 131.830 reais. Nos meses de xuño e xullo seguintes colocouse o equipo óptico, e despois de acenderse para facer as probas necesarias, empezou a alumear definitivamente o 1 de setembro de 1850, coa aparencia de luz branca xiratoria con eclipses de minuto en minuto.

Estaba servido por tres torreiros, primeiro ou maior, segundo e terceiro. Tiña unha lámpada mecánica Sautter das do tipo de reloxería, composta de varias partes: a máquina, o depósito de aceite, o corpo da bomba, os tubos de ascensión e o chisqueiro. Este último era de cinco mechas e utilizou ó longo do tempo como combustibles o aceite de oliva, a parafina e o petróleo. Funcionou deste modo ata o 20 de agosto de 1905. Salvo a modificación do carro circular realizada no ano 1861, segundo o proxecto de Lucio del Valle para minorar os desgastes das pistas de rodamento, apenas tivo outras reformas. O 16 de setembro de 1948 entrou no servizo unha nova máquina de reloxería, co que aumentou a súa velocidade para dar a aparencia de luz variada de lampexos cada 10 segundos. O Plan Xeral de Obras Públicas do 1939 aprobaría a súa electrificación e a instalación dunha lanterna aeromaritima e unha sirena, o que suporía un cambio substancial na habitabilidade e no aspecto externo. O proxecto data de maio de 1949 e a súa execución deu como resultado o aspecto que hoxe ten o faro.

Coa adopción do faro, pola Autoridade Portuaria de Ferrol - San Cibrao en 1993, instalouse un equipo luminoso completamente novo. Tamén foi monitorizado na súa totalidade para ser supervisado dende o Centro de Control situado no porto de Ferrol. No ano 1998 elimínase o radiofaro circular LB -100 e instálase unha estación de DGPS de referencia para Datum WGS84 que se atopa funcionando na actualidade. No ano 2003 realizouse unha importante rehabilitación e mellora do seu aspecto exterior. No ano 2005, Portos do Estado, instalou unha estación base AIS (Automatic Identification System), da cal a súa principal función é dar información a un centro de control sobre os buques que navegan pola zona.

 

Base LORAN

Neste cabo tamén existen instalacións militares abandonadas. Unha delas era unha instalación dos Gardacostas dos Estados Unidos desde principio dos anos 60, como unha base LORAN (do inglés: Long Range Aid to Navigation). A estación de Estaca de Bares operaba conxuntamente coas estacións do Goberno Británico en East Blockhouse, Gales e, ata 1973, do Goberno Francés en Pospoder, Francia. En 1978, trala finalización das operacións LORAN dos Gardacostas, a Forza Aérea dos Estados Unidos asumiu o control da base. A base funcionou como unha estación de comunicacións ata 1991. Na actualidade, estas instalacións están abandonadas e en ruínas.

 

 

 

Galego        Castellano

 

Extremo norte

 

Este caché está en el punto más septentrional de Galicia y también es el extremo norte de la península Ibérica, en la Estaca de Bares.

 

Lugar de Importancia Comunitaria (LIC)

La península, entre los ríos Sor y Esteiro, tiene un alto valor ecológico y por ello está incluida en la Red Natura 2000, siendo un lugar excepcional para la observación ornitológica y de cetáceos. Es paso obligado para cientos de miles de aves. A este punto conducen varias rutas migratorias de especies marinas y terrestres procedentes del Atlántico, el Mediterráneo y el Ártico. Las valoraciones más optimistas consiguen cifras que sobrepasan los dos millones y medio de ejemplares que pasan por aquí volando hacia el oeste. Es el lugar ideal para observar no sólo aves como, por ejemplo, el mascato, sino también cetáceos en aguas próximas.

Son frecuentes los alcatraces, las pardelas, las alcas, los paíños y los charranes, estos pueden llegar a pasar 700 aves por hora en el mes de septiembre. Entre los mamíferos marinos destaca el arroaz, algunos calderones y también se deja ver el rorcual.

La intervención del hombre en esta zona fue al largo de toda la historia muy limitada, lo que permitió que conserve en gran medida su integridad original. El frente litoral occidental y septentrional, está constituido por formaciones acantiladas de alto valor natural y con una enorme capacidad expresiva, configurando un paisaje inhóspito, duro y salvaje, que desafía al mar abierto con el dramatismo de los enfrentamientos épicos entre grandes fuerzas contrapuestas. En el extremo septentrional, la Punta de Estaca de Bares penetra en el mar buscando el norte sobre paredes verticales de piedra que acaban por hundirse en el agua, disgregándose en pequeños islotes como los restos de un naufragio.

También está clasificada cómo Zona de Especial Protección de los Valores Naturales por la Xunta de Galicia, Espacio de Interés Geomorfológico y Taxón.

 

Faro de Estaca de Bares.

Situado en pleno corazón de las rías altas, sobre el cabo que sirve de entrada a la ría de O Barqueiro, es el faro más septentrional de toda la península. Está emplazado en una meseta llamada Ventueiro, sobre un montículo que, su prolongación forma a llamada "Punta de Estaca de Bares", de la que recibe el nombre y que es la frontera imaginaria entre el Océano Atlántico y el Mar Cantábrico. Sus antecedentes históricos comienzan en el año 1846 con una propuesta de establecimiento de dos nuevos faros, uno en Fisterra y otro en el cabo Ortegal. Consultada la opinión de los pescadores y prácticos, se cambia el lugar previsto en Ortegal por un faro de primer orden en la Estaca de Bares y se ordena la confección de los proyectos, formando parte del Primero Plan de Alumbrado de las Costas Españolas. Elaborado el proyecto polo ingeniero Félix Uhagón, comienzan los trabados en el mes de diciembre de 1849, bajo un continuo y fuerte temporal. Su coste fue de 131.830 reales. En los meses de junio y julio siguientes se colocó el equipo óptico, y después de encenderse para hacer las pruebas necesarias, empezó a alumbrar definitivamente el 1 de septiembre de 1850, con la apariencia de luz blanca giratoria con eclipses de minuto en minuto.

Estaba servido por tres torreros, primero o mayor, segundo y tercero. Tenía una lámpara mecánica Sautter de las del tipo de relojería, compuesta de varias partes: la máquina, el depósito de aceite, el cuerpo de la bomba, los tubos de ascensión y el encendedor. Este último era de cinco mechas y utilizó al largo del tiempo como combustibles el aceite de oliva, la parafina y el petróleo. Funcionó de este modo incluso el 20 de agosto de 1905. Salvo la modificación del carro circular realizada en el año 1861, según el proyecto de Lucio del Valle para aminorar los desgastes de las pistas de rodamiento, apenas tuvo otras reformas. El 16 de septiembre de 1948 entró en el servicio una nueva máquina de relojería, con el que aumentó su velocidad para dar la apariencia de luz variada de destellos cada 10 segundos. El Plan General de Obras Públicas del 1939 aprobaría su electrificación y la instalación de una linterna aeromarítima y una sirena, lo que supondría un cambio sustancial en la habitabilidad y en el aspecto externo. El proyecto data de mayo de 1949 y su ejecución dio como resultado el aspecto que hoy tiene el faro.

Con la adopción del faro, por la Autoridad Portuaria de Ferrol - San Cibrao en 1993, se instaló un equipo luminoso completamente nuevo. También fue monitorizado en su totalidad para ser supervisado desde lo Centro de Control situado en el puerto de Ferrol. En el año 1998 se elimina el radiofaro circular LB -100 y se instala una estación de DGPS de referencia para Datum WGS84 que se encuentra funcionando en la actualidad. En el año 2003 se realizó una importante rehabilitación y avance de su aspecto exterior. En el año 2005, Puertos del Estado, instaló una estación base AIS (Automatic Identification System), de la cual su principal función es dar información a un centro de control sobre los buques que navegan por la zona.

 

Base LORAN

En este cabo también existen instalaciones militares abandonadas. Una de ellas era una instalación de los Guardacostas de los Estados Unidos desde principio de los años 60, como una base LORAN (del inglés: Long Range Aid to Navigation). La estación de Estaca de Bares operaba conjuntamente con las estaciones del Gobierno Británico en East Blockhouse, Gales y, hasta 1973, del Gobierno Francés en Pospoder, Francia. En 1978, tras la finalización de las operaciones LORAN de los Guardacostas, la Fuerza Aérea de los Estados Unidos asumió el control de la base. La base funcionó como una estación de comunicaciones hasta 1991. En la actualidad, estas instalaciones están abandonadas y en ruinas.

Additional Hints (Decrypt)

Qronvkb qn ureon qr anzbene frpn (Nezrevn znevgvzn) r gncnqb pba haun crqen. Qronwb qr yn ureon qr anzbene frpn (Nezrevn znevgvzn) l gncnqb pba han cvrqen. Haqre gur qevrq "ureon qr anzbene" (Nezrevn znevgvzn) naq pbirerq jvgu n fgbar.

Decryption Key

A|B|C|D|E|F|G|H|I|J|K|L|M
-------------------------
N|O|P|Q|R|S|T|U|V|W|X|Y|Z

(letter above equals below, and vice versa)