MONASTERIO DE SAN ANTONIO DE HERBÓN
O Convento de San Antonio de Herbón é un mosteiro franciscano situado á beira do río Ulla, na parroquia de Herbón (Padrón). O complexo ocupa 5 hectáreas, e está formado pola igrexa, o convento, as dependencias do que foi un colexio, a horta e o bosque
O convento foi fundado en 1396 por Frai Gonzalo Mariño e Frai Pedro Nemancos, nuns terreos doados polos coengos de Iria. Ata 1700 foi lugar de retiro para a vida dos frades, primeiro co nome de convento de San Francisco e despois xa co de San Antonio, co que se coñece polo menos desde o século XVI.
Desde 1701 foi colexio de misións. En centros coma este pasaban os relixiosos polo menos dous anos antes de ir ás misións a América. Herbón funcionou como tal ata a desamortización de 1835. Para adaptalo á súa nova función o convento reconstruíuse case por completo, cunhas obras que remataron en 1767.
O XIX foi un século turbulento no mosteiro. En 1809 sufriu o saqueo das tropas napoleónicas. Coa Reacción absolutista de 1814, e logo en 1823, foi empregado como cárcere para clérigos liberais.
A desamortización de 1835 supuxo a exclautración dos frades. O convento salvouse da ruína pola intervención do Concello de Padrón, que o administrou ata o 1865. O concello arrendaba o convento e a horta por períodos de tres anos, coa condición de conservalo intacto e non talar o bosque.
Durante vinte anos foi rexido polo Arcebispado de Santiago, que estableceu alí un seminario menor. En 1885 volveron os frades a Herbón, e seis anos despois fundaron o Seminario Franciscano. Aquí comezou a súa historia como centro educativo, que rematou hai apenas uns anos.
A maior parte do convento data do século XVIII, agás o claustro, o comedor dos frades e os dormitorios, que son anteriores. Está construído nun estilo austero e funcional, con ausencia de elementos decorativos. No interior garda en cambio preciosos retablos, esculturas e pinturas.
A igrexa construíuse entre 1705 e 1722. É unha nave de cruz latina con bóvedas de cantería sobre arcos faxóns de medio punto. Na sobria fachada destaca o lucernario e o campanario. O interior conserva pezas marabillosas. Unha delas é o órgano, da primeira metade do século XVIII, aínda que completamente reformado en 1923. Outras son os seus nove retablos.
O retablo maior é obra de Xacinto Barrios. Data de 1708 e foi creado seguindo os cánones do barroco. Aquí atopamos as tallas de San Franciso e Santo Antón, realizadas por Xosé Gambino, o gran mestre do rococó galego, que en Herbón realizou algunhas das súas pezas mestras. Os retablos da Dolorosa, a Virxe de Guadalupe, San Diego, San Franciso e San Luis son tamén do XVIII. Na seguinte centuria e en estilo neoclásico talláronse os do Sagrado Corazón e Virxe de Fátima. O de San Bieito é unha adaptación de 1972 dun retablo anterior.
O CACHE
E un tubo cilindrico tamaño carrete de fotos, e, en principio non deberia resultar complicado de atopar, Todo geocacher que poida ir a por el o dia en que esta prevista a sua publicación atoparase cunha sorpresa a maiores (espero que poida ser publicado o dia 13 de xuño).
