Het Koning Willem-Alexanderkanaal is een vaarverbinding met een lengte van zes kilometer tussen het Scholtenskanaal bij Klazienaveen en de Bladderswijk bij Oranjedorp. Het nieuwe kanaal door de Hondsrug is een onderdeel van het project De Veenvaart, een project om pleziervaartuigen en toeristen naar de Veenkoloniën te krijgen. Daartoe 32 sluizen viaducten en bruggen geplaatst. Doel van dit project is de vaarverbinding tussen Ter Apel en Erica door de Drentse en Groninger Veenkoloniën en in ruimere zin tussen de Friese meren en Duitsland mogelijk te maken. De verbinding is aangelegd onder de naam Hondsrugkanaal, maar men vond deze aanduiding toch niet aansprekend genoeg, daarom is deze waterweg bij de ingebruikname op 8 juni 2013 Koning Willem-Alexanderkanaal gedoopt. Wethouder Nynke Houwing van Emmen en Drentse gedeputeerde Henk Brink maakten de naam van het kanaal op 19 maart 2013 bekend in het Veenpark bij Barger-Compascuum. Het is het eerste infrastructurele project in Nederland dat naar koning Willem-Alexander is vernoemd.
Berenbosje
De Veenvaart dankt haar naam aan het veen en de veenwinning, die onlosmakelijk verbonden zijn met de historie van Zuidoost-Drenthe en Oost-Groningen. In enkele eeuwen tijd kreeg het Bourtanger Moor, het grootste aaneengesloten veenmoeras van Centraal Europa dat zich in duizenden jaren tijd had gevormd, een totaal ander aanzien. Door mensen op zoek naar het ‘bruine goud’: turf. In de dalen ten oosten en zuiden van de Hondrug vormde zich na de ijstijd, toen het smeltwater hier achterbleef, onder invloed van afwisselend natte en droge periodes een uitgestrekt moeraslandschap met een metersdikke veenlaag. Dit moeras verdween echter in rap tempo toen de verveningen begonnen. Het waren kloosterlingen uit Groningen die al rond 1250 in de venen langs de Hunze bij Zuidlaren turf begonnen te graven. In de eeuwen daarna is de turfwinning in steeds hoger tempo doorgegaan van noord naar zuid, totdat in 1950 al het geschikte veen in Nederland wel zo’n beetje op was. Het is het verhaal van kanalen, van heel veel kanalen. Van het Stadskanaal, van monden, van wijken, van greppels. En van tientallen nieuwe dorpen die langs die kanalen ontstonden waar al die duizenden veenarbeiders, schippers, winkeliers en hun gezinnen neerstreken op zoek naar een bestaan, hoe karig ook.
Kienhout
Ook wel kienholt of kienstobben genoemd, is gefossiliseerd hout dat bewaard is gebleven in veenlagen
Kienhout is een overblijfsel van bossen die tot in middeleeuwen het land bedekten. Stammen en stronken daarvan kwamen in het natte veen terecht en zakten steeds dieper daarin weg. Het hout is in de loop der eeuwen onder een vaak metersdikke zurige veenlaag komen te liggen waardoor het, van zuurstof afgesneden, goed werd geconserveerd. In hoogveen vindt men overblijfselen van eik, den, berk en els. Bij de turfwinning vormde dit materiaal een vaak minder gewenst bijproduct. In de vereveningsgebieden werd het echter wel veel als brandstof gebruikt, een voordeel in vroeger tijden was dat het bij verbranding veel licht gaf. Het hout, dat bij opdelven nat en zacht is, wordt na enige weken hard door droging aan de lucht. Ook als timmerhout kon kienhout dat onder gunstige condities bewaard was gebleven goed dienst doen. In het theehuis op het einde van het kanaal vind men een paar meubelen die gemaakt zijn van hout van 4000 jaar oud.
De cache bevind zich in een laatste restant hoogveen waar het nieuwe kanaal dwars door heen loopt.