Les cimetières villageois tels qu’ils existaient jusqu’à la seconde guerre mondiale étaient des entités vivantes. Différentes causes les ont rendus uniformes et leur ont fait perdre un certain intimisme. Par delà une certaine nostalgie du passé, n’oublions surtout pas que les cimetières d’hier sont aussi, et restent, un patrimoine. A ce titre, ils méritent qu’on s’y arrêt et surtout que l'on soit très respectueux en le visitant.
il ne faut rien bouger pour trouver la cache
A Warmifontaine le vieux cimetière témoigne par son ensemble de croix d’un art funéraire typiquement ardennais, pratiqué au XIXe s. et au début du XXe s. L’utilisation du schiste et de la fonte pour les monuments funéraires était très répandue à cette époque. De la croix simple faite de deux bouts de bois à la stèle faite d’une pierre levée, c’est toute l’évolution du monument funéraire où s’allient et se mêlent mémoire du défunt et vanité des survivants.
Les lieux de fabrication de ces croix en schiste étaient des ardoisières, dont les pierres sculptées et gravées étaient en quelque sorte un sous-produit de leurs activités, ce qui fait que cet artisanat s’est éteint en même temps que leur fermeture.
Pour les croix en fonte, avant le XIXe s. (avant l’expansion de l’industrie métallurgique) de nombreuses petites fonderies produisaient des croix tombales massives et dépouillées qui ne portaient en général que le nom ou l’année du décès du défunt et rarement un motif religieux. La croix de fonte a pris son essor dans la1ere partie du 19e S., lorsque les centres métallurgiques fabriquaient des croix en fonte ajourées, en dentelle. Elle a pris fin vers 1930-1940, au plus tard.
Dans une Ardenne traditionnelle, la référence à la religion demeure centrale. Les croix sont généralement ornées d’une imagerie faisant référence à la religion (souvent le Christ), accompagnées de symboles rappelant notamment la foi, les vertus chrétiennes ou le passé du défunt.
le panneau explicatif qui se trouve au waipoint parking vous donnera un peu plus d'info sur le sujet.
de oude begraafplaatsen
De dorpse begraafplaatsen zoals zij tot de tweede wereldoorlog bestonden waren levende entiteiten. Verschillende oorzaken hebben hen eenvormig gemaakt en laten hun een zekere intimisme verliezen. Aan de andere kant van een zekere nostalgie van het verleden, laten we vooral niet vergeten dat de begraafplaatsen van gisteren, eveneens zijn en blijven, een erfdeel. Daarvoor zijn ze het moeite waard.
Niets mag verhuizen naar de cache te vinden
In Warmifontaine,laatstgenoemde is verwonderlijk door zijn geheel van kruizen dat van een typische ardense begrafeniskunst getuigt, die tijdens de XIXde eeuw en het begin van de XXste eeuw werd uitgeoefend. Het gebruik van de schist en het gietijzer voor de begrafenismonumenten werd zeer op dat moment verbreid. Van het gedane eenvoudige kruis met twee houten einden aan de stele van opgeheven steen, is het de hele evolutie van het begrafenismonument waar geheugen van de overledene en ijdelheid van de overlevenden zich verbinden en voegen.
De vervaardigingsplaatsen van deze schisten kruizen waren leisteengroeves, waarvan de gebeeldhouwde en gegraveerde stenen een bijproduct van hun activiteiten waren, daarvoor werd dit ambacht zich tegelijk met hun sluiting geblust. Wat de kruizen in gietijzer betreffen, voor de XIXde eeuw (voor de expansie van de metaalverwerkende industrie), talrijke kleine gieterijen produceerden massieve en ontdaane grafkruizen die in het algemeen slechts de naam of het jaar van het overlijden van de overledene en zelden een religieuze reden droegen. Het kruis van gietijzer heeft zijn ontwikkeling in het eerste deel van de XIXde eeuw genomen, wanneer de metaalverwerkende centra vlechtwerk gietijzerenkruizen, in kant vervaardigden. Het werd ongever 1930-1940 uiterlijk geëindigd.
In een traditionele Ardenne blijft de verwijzing naar de godsdienst centraal. De kruizen worden over het algemeen van een beeldtechnologie gesierd die naar de godsdienst (vaak Christus) verwijst, met symbolen die met name op het vertrouwen, de christelijke deugden of het verleden van de overledene wijzen. De verklarende paneel dat is bij waypoint parking zal je wat meer informatie over het onderwerp.
old cemeteries
The village cemeteries, as they existed until the Second World War, were genuinely considered as living entities. However, different factors have contributed to their standardisation as well as to their loss of intimism. Beyond certain nostalgia for the past, let us especially not forget that the cemeteries of yesterday are and remain a heritage too. As such, these places are worth being respectfully visited.
Nothing needs to be removed in order to find the cache.
In Warmifontaine, the old cemetery is absolutely astonishing by virtue of its set of crosses which are evidence of a typical Ardennais funerary art, which was exerted both during the 19th century and at the beginning of the 20th century. At that time, the use of schist and cast iron for funerary monuments was very widespread. A simple cross made of two bits of wood and then a headstone made of a raised stone both enable us to witness the whole evolution of the funerary monument where the memory of the deceased and the vanity of the surviving are combined.
The places where these schist crosses were manufactured were slate quarries, whose carved and engraved stones were, in a way, a by-product of their activity; therefore this handicraft can be said to have died out simultaneously with their closing.
As far as the cast iron crosses are concerned, before the 19th century (i.e. before the expansion of the metallurgical industry) many small foundries produced massive and striped grave crosses which generally only bore the name or the death date of the deceased and rarely any religious motifs. The cast iron cross expanded rapidly in the first half of the 19th century when the metallurgical centres completed openwork cast iron crosses in lace. This enterprise approximately ended in the 1930s or 1940s at the latest.
In the traditional Ardennes, reference to religion remains central. Crosses are usually adorned with religious imagery (usually the Christ). These images are also accompanied by symbols working as reminders of the Christian faith and virtues or of the deceased’s past. The explanatory panel which is located at the waypoint parking lot will give you a little bit more information about the subject.