Op Vrijdagochtend 7 November 1975 zat ik op basischool St Gillis in Elsloo toen om kwart voor tien 's ochtends een enorme knal het hele schoolgebouw deed trillen, en we van de meester op de grond moesten gaan liggen. Ik herriner me dat, toen ik even later weer opstond en uit het raam keek ik zag dat de lucht langzaamaan verduisterd werd door een dikke zwarte rook. Wat was er gebeurd ? Meteen was duidelijk dat er wat ' op de Koel' moest zijn gebeurd. Er waren ruiten gebroken en er hing een penetrante geur, waardoor lesgeven onmogelijk werd. We werden naar huis gestuurd. Op de calamiteitenzender kwam het nieuws dat we binnen moesten blijven en ramen en deuren gesloten moesten houden.
Dat deden we echter niet, en ik herriner me dat ik samen met mijn vriend op onze fietsen door het veld richting de A2 fietsten, richting ' de Koel' om te kunnen zien wat er aan de hand was.Aangekomen op de plek waar nu ongeveer de cache ligt zagen we een inferno dat onvoorstelbaar was.
Naftakraker 2 van DSM was geexplodeerd !
Om 9.50 uur op de rampdag brak een leiding in de compressie-eenheid, waardoor een mengsel van tot vloeistof verdichte gassen (propaan, butaan en butadieen) onder hoge druk vrijkwam en langs hete ovens stroomde. Het gas explodeerde vrijwel onmiddellijk. De enorme kracht van de explosie verwoestte veel installaties in de buurt en veroorzaakte een schokgolf voor het verkeer van de nabijgelegen snelweg. Overal rondom de installatie ontstonden felle branden. Direct werden alle activiteiten op het terrein stilgelegd en trachtte de bedrijfsbrandweer zoveel mogelijk medewerkers te redden. Pas vijf dagen later werden alle branden geblust. Veertien medewerkers van DSM kwamen om, 109 mensen raakten gewond.
Pas begin jaren negentig, ruim vijftien jaar na de ramp, lieten nabestaanden van de slachtoffers van het drama hun tanden zien. Zij namen een advocaat in de arm en eisten opheldering over de oorzaak van de ramp en genoegdoening. In de Tweede Kamer werden vragen gesteld. DSM was immers indertijd een staatsbedrijf. Heeft de overheid dan niet een bijzondere verantwoordelijkheid ten opzichte van de nabestaanden? Zo stelde de fractie van GroenLinks destijds. Maar minister Wijers van Economische Zaken gaf nul op het rekest. De afhandeling van de ramp is een zaak tussen het bedrijf en de nabestaanden, zo redeneerde hij. Daar kunnen aandeelhouders zich niet mee bemoeien.
Het heeft daarna nog jaren geduurd voordat de nabestaanden kregen waarop ze meenden recht te hebben. Pas in 2003 bijna 28 jaar na dato, trok DSM het boetekleed aan. Het concern bood excuses aan en trok de beurs voor de nabestaanden.
