De moord op Gerrit Jan Heijn was een geruchtmakende ontvoerings- en moordzaak, met als slachtoffer supermarktketendirecteur Gerrit Jan Heijn, die in 1987 en 1988 lange tijd de gemoederen in Nederland bezig hield. Dader was de toen 45-jarige ingenieur Ferdi E. uit Landsmeer. Deze plek speelde een belangrijke rol in deze ontvoeringszaak.
Op 9 september 1987 werd Gerrit-Jan Heijn ontvoerd toen hij vertrok uit zijn woning voor een tandartsbezoek. Drie dagen later ontving de familie Heijn een brief waarin werd medegedeeld dat Heijn was ontvoerd. Ferdi E. liet de familie hierbij in de waan dat hun familielid door een bende zware criminelen was ontvoerd. Op 15 september bevestigde de familie Heijn de ontvangst van de brief. Zoals in de brief werd geëist, plaatste de familie daartoe een rubrieksadvertentie met gecodeerde tekst. Twee dagen later ontving de familie Heijn het eerste cassettebandje met daarop de stem van Gerrit Jan Heijn. De familie plaatste nog twee advertenties en ontving op 30 september een brief van de zogenaamde bende waarin circa 7,7 miljoen gulden losgeld in geld en edelstenen werd geëist, over te dragen vóór 2 oktober. De familie reageerde niet op deze brief. Op 6 oktober volgde een nieuwe brief waarin werd gedreigd dat Gerrit Jan Heijn zou worden gestraft of omgebracht als de familie niet direct zou betalen. Hierop verzocht de familie drie dagen later om telefonisch contact met de ontvoerders. Dat bleef uit, maar op 16 oktober ontving de familie Heijn een pakje met daarin de bril van Gerrit Jan Heijn en een filmkokertje met zijn afgesneden pink erin. In het begeleidende briefje stond de sarcastische zin: "Gerrit Jan Heijn zal voorlopig moeite hebben met pianospelen". Er werd aan toegevoegd dat Heijn "de straf verdiend heeft". Drie dagen later ontving de familie Heijn een tweede cassettebandje, en op 12 november volgde een derde brief, nu met instructies voor de overdracht van het losgeld. Dat moest absoluut op 27 november worden betaald en geen dag later, anders zou Gerrit Jan Heijn worden omgebracht. De familie Heijn besloot toe te geven aan de eisen van de ontvoerders van Gerrit Jan Heijn.
Fragment uit het boek: Ontvoering! Het geheime dossier over Ferdie E.
Met de ogen open en in zijn pyjama had hij op bed gelegen en gewacht op de stilte. Als hij de tijd geschikt achtte, zou hij naar buiten gaan. Het was nu vrijdag. Hij had dinsdag zijn ouders in het bejaardenhuis De Konigshof in Heelsum gebeld. "Vinden jullie het gezellig als ik op bezoek kom en een nachtje blijf slapen?"
Zijn ouders hadden enthousiast gereageerd. Zij reserveerden onmiddellijk één van de speciale logeerkamers in de serviceflat, bestemd voor familieleden. De lakens hoefde hij niet te huren, dat scheelde weer 17 gulden, zei zijn moeder. Lakens had zij nog wel.
De avond was gezellig verlopen in hun appartement op de achtste verdieping. Om elf uur had hij hen welterusten gewenst en de lift genomen naar de logeerkamers op de begane grond. Hij wachtte nu op het moment dat hij tot actie zou overgaan. Toen zijn horloge half twee aanwees kwam hij overeind. Hij kleedde zich aan en bevestigde zijn vuurwapen met de holster aan zijn bovenlichaam. Daaroverheen kwam zijn bovenjas. Hij pakte de sporttas, die hij al had klaargezet. Daar zat de zelfgemaakte regenkleding in, twee zaklampen en een schepje. Via de zijdeur verliet jij de serviceflat en liep naar zijn fiets. na zijn paraplu te hebben bevestigd, liep hij naar de telefooncel op de hoek van de Heidesteinlaan.
Hij keek op zijn rolletje plakband, en draaide het nummer van Ahold in Zaandam. Er werd direct opgenomen. "Ja", vroeg een mannenstem. De tweede geldrit zou nu beginnen. "A12", zei hij. "Arnhem, 75,2." Daarna hing hij op. Het was kort, hij hoorde in het toestel het kwartje wegvallen. Hij pakte zijn fiets, gooide zijn tas over zijn schouder en trapte de duisternis in, op weg naar de tunnel onder de snelweg.
Zijn ouders lagen nu rustig te slapen. Bij het tunneltje op de Buunderkamp bij de A12 had hij twee opdrachtstenen neergelegd, via een pad dat evenwijdig aan de snelweg liep. Eén met de opdracht aan de geldrijder honderd meter verder te rijden. En de volgende om weer vijftig meter terug te lopen. Bij zijn verkenningstocht had hij al een kist begraven, niet ver van het tunneltje, nabij een spoorovergang. Op weg naar het tunneltje was hij er langs gefietst, en had met het nylonkoord het doek van het deksel getrokken. Het was kwart over twee toen hij in de nacht bij de tunnel arriveerde. Hij zette de fiets tegen een boom, laadde de spullen eraf en trok zijn regenpak aan. Het was gaan regenen. naast een eik bij het tunneltje legde hij een vuilniszak, met een tak daar bovenop. Daarin moest het eerste deel van het geld en de diamanten worden gedeponeerd. De geldrijder was hierover bij de derde steen geïnformeerd. Op een verhoging naast de A12 was hij op zijn hurken gaan zitten onder zijn zwarte paraplu. Zo had hij een goed beeld. Hij zat feitelijk tussen de twee opdrachtstenen. Hij kon niet zien hoe laat het was, daarvoor was het te donker. De tijd verstreek. Zou de militaire operatie opnieuw niet slagen? Hij kwam uit zijn gehurkte zit en begon heen en weer te drentelen.
Hoe lang zou hij hier nog wachten? Een auto op de snelweg begon af te remmen. Hij zag het lichtschijnsel van de wagen die stopte. het was niet te zeggen wat de kleur was. Daarop trok de auto weer op, maar een minuut later kwam hij weer achteruit rijden. Boven het tunneltje bleef hij staan. Het leek een Opel Kadett Hatchback. Uit de auto stapte een man, met een regenjas zonder ceintuur. Ferdi Elsas keek nu vanuit het duister toe vanaf 60 tot 70 meter afstand. De man pakte de steen met opdracht en ging in de auto zitten. Daarop stapte hij weer uit, en scheen met een scherpe lamp het bos in. Uit de kofferbak pakte de man een koffer, en liep het bos in, terwijl hij wild om zich heen scheen met de zaklamp. Elsas dook weg
Hij zat nu gehurkt achter zijn zwarte paraplu verscholen. Toen hoorde hij de auto vertrekken. Twee minuten later liep hij het het stikdonker naar de eikenboom. Op de bosgrond lag nu een gevulde plastic vuilniszak, voelde hij. Hij ritste de zwarte sporttas open, en propte hem er in zijn geheel in. Hij greep zijn fiets en reed zo snel hij kon naar de plek bij de spoorlijn waar hij de kist had begraven. Met zijn geprepareerde zaklamp scheen hij daar op de inhoud. Drie geldbundels en een zeemleren zakje. Hij keek in het zakje en zag er opgevouwen papiertjes in zitten, met daarin glinsterende steentjes.
Hij kneep zijn ogen tot spleetjes, vanwege het felle licht van de overwegverlichting, dat plotseling aanging. Dit had hij niet voorzien toen hij de kist had ingegraven. Hij trok snel tien biljetten van 250 gulden uit een van de bundels, rolde ze op en schoof ze in beide kanten van de buisopeningen van het stuur. Daarna wrikte zij de handvatten er overheen, die door de kou niet goed over het metaal glijden.
De rest legde hij in de kist, en dekte alles snel af met aarde. Het felle licht had hem laten schrikken. Hij stak het spoor over en fietste nu hard richting Heelsum. Toen een auto met hoge snelheid naderde, legde hij zijn fiets nog even in de berm, maar deze stopte niet. Hij reed nu door naar Heelsum, naar de verlichte telefooncel naast het politiebureau. Het zou niet lang meer donker zijn. De dageraad was voorzichtig begonnen. Hij keek opnieuw op zijn rolletje plakband, gooide een kwartje in de telefoon, en belde het tweede nummer.
Van Gerrit Jan Heijn werd na de overdracht van het losgeld echter niets vernomen, en de familie Heijn vreesde dat hij niet meer in leven was. Op 30 november deed Hank Heijn, de vrouw van Gerrit Jan, via de televisie een beroep op de vermeende bende die haar man zouden hebben ontvoerd. Ze smeekte deze bende om haar man vrij te laten of in ieder geval te laten weten dat hij nog in leven was. Maar de familie Heijn ontving geen brief of cassettebandje. Op 3 december smeekte mevrouw Heijn nogmaals via de televisie om de vrijlating van haar echtgenoot.
Op 6 april 1988 werd Ferdi E. aangehouden in zijn woning. Gerrit-Jan Heijn bleek al op de eerste dag van zijn ontvoering te zijn omgebracht in de bossen bij Kasteel Doorwerth.
De cache is een magnetische nano. Pas op voor de vele passanten. Van alle kanten kan je hier bekeken worden.
Voor de eerste 3 vinders is er natuurlijk een mooie medaille: 
Medals