 |
OPIS CYKLU
|
"Szlak Mennonitów" nawiązuje do historii i dziedzictwa osadników holenderskich którzy wygnani z Holandii z powodu odmienności religijnej, w XVI do XVIII wieku licznie osiedlali się na Żuławach Gdańskich. Dzięki ich działalności i umiejętnościom melioracji bagien Żuławy stały się żyznym spichlerzem Gdańska. Mennonici pozostawili po sobie unikalny krajobraz żuławski oraz zabytki w postaci zagród holenderskich, kościołów i cmentarzy. Szlak będący przedmiotem niniejszego projektu przebiega przez miejsca związane z tym odłamem religijnym, propagując ich kulturę oraz znaczenie dla historii Żuław i Pomorza.
Obszar realizacji projektu znajduje się w Obszarze Chronionego Krajobrazu „Żuław Gdańskich” oraz wzdłuż korytarza ekologicznego rzeki Motławy. Założenia projektu spełniają kryteria ochrony obszaru. Przy szlaku znajdują się trzy pomniki przyrody.
Szlak przebiega przez osiem obszarów ochrony konserwatorskiej i ochrony krajobrazu (zabytkowe założenia wiejskie o ponad 700 letniej historii) oraz dwa obszary ochrony archeologicznej.
Znakowanie szlaku i budowa dróg rowerowych na całej długości szlaku z wyjątkiem odcinków o małym ruchu samochodowym zwiększa bezpieczeństwo wędrówek rowerowych oraz w maksymalnym stopniu udostępnia atrakcje i walory turystyczne obszaru potencjalnym odwiedzającym i turystom.
Rowerowy „Szlak Mennonitów” przebiega pomiędzy miejscowościami: Przejazdowo/Krępiec (pozwalający na wygodny dojazd zarówno od Gdańska jak i Wyspy Sobieszewskiej), Wiślina, Lędowo, Wróblewo, Miłocin, Trutnowy, Cedry Wielkie, Leszkowy, Kiezmark. Na odcinkach: Wróblewo – Miłocin – Trutnowy, Cedry Wielkie – Leszkowy, Leszkowy – Kiezmark.
Cały Szlak Mennonitów liczy 195 km i wiedzie z Gdańska do Elbląga.
źródło: mennonici(dot)powiat-gdanski(dot)pl
Wróblewo
village Wroblewo
Kościół parafialny we Wróblewie / Parish church in Wroblewo
 |
POLSKI
|
O miejscu:
Wróblewo (niem. Sperlingsdorf) (za Wikipedią) – wieś w Polsce położona w województwie pomorskim, w powiecie gdańskim, w gminie Suchy Dąb na obszarze Żuław Gdańskich. Nad brzegiem Motławy znajduje się XVI-wieczny kościół pw. Wniebowzięcia NMP. Od 2009 znajdują się tu fotograficzne kopie malowanych skrzydeł ołtarza głównego (obecnie w Muzeum Narodowym w Gdańsku), nadrukowane na deskę.
W latach 1945-1998 miejscowość nieprzerwanie należała do województwa gdańskiego.
(za stroną www(dot)suchy-dab(dot)pl)
Charakterystyka miejscowości:
We wsi dominuje zabudowa zwarta, projektuje się uzupełnienie zabudowy i zachowanie układu ruralistycznego. Dla zespołu zabytkowego kościoła plan wyznacza strefę ochrony krajobrazu i wyłącza ten teren z zabudowy. W sąsiedztwie kościoła rosną dęby stanowiące pomniki przyrody. Projekt przewiduje uzupełnienie istniejącego układu osadniczego z zachowaniem cennego krajobrazu drzewostanu – lipy przy kościele, zespół drzewostanu przy wjeździe do wsi od strony Wiśliny.
Zarys historyczny miejscowości:
Wieś darowana w 1308 roku przez Włądysława Łokietka synom podkomorzego gdańskiego Unisława, kasztelanowi tczewskiemu Jakubowi i Janowi, podkomorzemu tczewskiemu, którzy w 1310 roku sprzedali ją Krzyżakom komturii gdańskiej. Od 1454-1793 i 1807-1814 własność miasta Gdańska, 1793-1807 i 1814-1919 skarbu pruskiego. W 1503 roku burmistrz gdański Jan Scheweke staje się właścicielem znacznej części gruntów należących do Wróblewa, po nim spadkobiercami synowie. W wieku XVII XIX wzmiankowani liczni zagrodnicy.
Zabytki:
Kościół p.w. Wniebowzięcia N.M.P., pierwotnie kaplica prywatna rodu Scheweke, zbudowana w drugiej połowie XVI wieku, wzmiankowana w 1588, 1589 i 1593 roku jako leżąca na posiadłości Moryca Scheweke. W 1591 roku Urszula Scheweke z domu Wennenpfennig darowała cztery skrzydła ołtarzowe wykonane ok. 1500 roku przez malarza niderlandzkiego z kręgu Mistrza Widoku Św. Guduli, z których po wojnie zachowało się trzy (od 1962 roku w zbiorach Muzeum Narodowego w Gdańsku). W 1591 roku pojawia się także wzmianka o zakupie dzwonu. W 1639 roku kaplica wraz z przynależnym gruntem przechodzi pod zarząd miasta Gdańska. Wkrótce po tym nastąpiła jej rozbudowa w kierunku wschodnim i wzniesienie zachodniej części korpusu z wieżą.
 |
Dutch
|
About this spot:
Voor de Nederlandse bezoeker kan het rondtrekken in de voetsporen van de doopsgezinden, in Zulawy, een heel bijzondere attractie zijn. Deze doopsgezinden waren een (zeer protestantse) tak van het anabaptisme uit Friesland en Holland, die zich in de 16de eeuw in deze streken vestigden.
Ze werden er uitgenodigd om het, door water overstroomde, Zulawy om te zetten in vruchtbare polders. (lees: Nederland in Zulawy). De paar eeuwen van hun aanwezigheid in dit gebied heeft een duidelijk spoor achtergelaten. Hoewel ze hier al lang weer weg zijn, zal een ieder iets bekends herkennen in het lokale landschap – het uitstrekte vlakke land, de vele sloten en kanalen, de dijken die het land bescherming bieden tegen overstromingen en de wilgen die de slootkanten bijeen houden. Hij ziet zelfs dingen die in zijn eigen land vrijwel verloren is gegaan: de prachtige bomen rondom aan de horizon, iets wat thuis vrijwel niet meer te vinden is. Thuis hadden we dat ook maar hier is het er nog. Dit is net zoals de Nederlandse polders van voor de ruilverkavelingen – schreef een Nederlandse journalist bij een bezoek aan dit landschap.
Naast het kenmerkende polderlandschap, is Zulawy ook rijk aan tastbare herinneringen, zoals huizen met “zuilengangen”, het Nederlandse type boerderijen, de begraafplaatsen, de kerken en gebedshuizen en vooral ook gebouwen en de poldertechnieken – de molens die ooit een karakteristiek element van het landschap waren maar daarvan zijner er slechts heel weinig van over. Helaas zijn sommige van deze monumenten in een onomkeerbaar verval geraakt en sommige begraafplaatsen zijn erg dicht begroeid. Dit is gebeurd doordat gedurende lange jaren niemand de noodzaak inzag zorg te dragen voor “post-Duitse” overblijfselen (de Nederlandse immigranten waren geleidelijk overgegaan op de Duitse taal). Gelukkig, is er de laatste jaren een positieve ontwikkelingen aan de gang op dit gebied. De bewoners van Zulawy profiteren nu van de aantrekkelijkheid voor het toerisme van het Nederlandse doopsgezinde erfgoed. Zo is het “spoor van de Mennonieten” de belangrijkste toeristische route in de regio. Dat was de aanleiding de renovatie en het onderhoud van gebouwen en begraafplaatsen aan te pakken. Soms bieden afstammelingen van voormalige inwoners van de streek hiervoor hun hulp aan.
Wróblewo – een kleine kerk met houten vakwerk in de bakstenen muur, werd gebouwd in de 16de eeuw als een kapel voor de familie Scheweke, en uitgebreid in de18de eeuw.
www(dot)polenvoornederlanders(dot)nl
 |
ENGLISH
|
About this spot:
description soon
