3D-printer
Een 3D-printer is een apparaat dat op basis van digitale "bouwtekeningen" (computerbestanden) min of meer willekeurige driedimensionale objecten kan produceren. Dit gebeurt door het object laag na laag op te bouwen. Het gehele proces heeft de naam rapid prototyping gekregen.
Geschiedenis
Het driedimensionale printproces is ontstaan uit een aantal projecten van het MIT in het jaar 2000. Dit is een uitbreiding van rapid prototyping, waarbij het er vooral om ging in een mum van tijd een prototypemodel te maken. De eerste toepassingen waren met een metaal als productiestof.
Het MIT heeft na een succesvolle werking licenties overgedragen aan zes bedrijven voor het commercieel produceren en gebruiken van deze technologie. De volgende stap was het produceren van modellen gebaseerd op andere stoffen, zoals keramiek.
Er zijn tegenwoordig ook opleidingen die 3D Printing aanbieden in hun lessen, om zo studenten bekend te maken met de mogelijkheden van 3D Printing.
Hoe het werkt
Een veelgebruikte methode bij 3D-printen is het gebruikmaken van een fijn poeder (gips, plantaardige stoffen, bioplastic, polyurethaan, polyester, epoxy, enzovoort) zoals inkjetprinters gebruiken, waarbij er telkens lagen van dit poeder met elkaar verbonden worden zodat deze een vaste vorm aannemen. Deze bindingen worden gedefinieerd door een CAD-bestand. Deze methode is de enige methode waarbij je een model volledig met kleuren kunt uitprinten. Het is ook de snelste methode.
Fused deposition modeling (FDM) is een andere manier, waarbij gesmolten polymeren op een supportlaag worden gespoten en het model zo laag per laag wordt opgebouwd.
Een andere methode is het gebruikmaken van vloeistoffen, zoals fotopolymeer, door eenzelfde inkjet-type-kop, waarbij men ook telkens laag per laag print. Vervolgens wordt er een uv-licht aan de printkop geactiveerd dat iedere liquide laag tot een vaste laag maakt. Deze methode is ook bekend onder de naam stereolithografie.
Een gelijksoortige printmethode is het gebruiken van een speciale gel die beschoten wordt door een laser op de plekken die solide moeten zijn. Vervolgens wordt de niet-solide gel van de solide gel gewassen. Uit deze methode kan men objecten modelleren die kleiner zijn dan 100 nm, alsook complexe modellen.
De tussenbindingslaag die de verschillende lagen bindt, kan men na het creëren van het model vervolgens manueel verwijderen of, mits het gebruikmakend van duurdere printertypes is het zelfs mogelijk deze laag op te lossen in een vloeistof door het model erin te dompelen. Het resultaat is een hol model dat vrij accuraat zijn virtuele origine nabootst.
Een nieuwere methodiek welke men tegenwoordig gebruikt is die van het printen met een metaal als grondstof. Net zoals de gewone methode wordt er hier gebruikgemaakt van een metaalpoeder. De metalen modellen die hieruit worden geproduceerd, hebben meestal het doel als een onderdeel te dienen voor een groter model. Het maakt trouwens niet uit welke modelleringssoftware men gebruikt voor het model, zolang deze het model kan uitvoeren in het formaat dat gebruikt wordt door de printersoftware.
Resoluties en groottes van de modellen
De resolutie van de huidige printers is tussen de 328 x 328 x 606 DPI (xyz) op HD-resolutie tot 656 x 656 x 800 DPI (xyz) in ultra HD-resolutie. De nauwkeurigheid tot 0,025 mm - 0,05 mm per inch. De grootte van een model kan oplopen tot 737 mm x 1257 mm x 1504 mm. Het detail van het model wordt bovendien ook nog ingesteld via het aantal polygonen waaruit het model bestaat.
Gebruikstoepassingen
In de hedendaagse wereld wordt deze printer vooral toegepast in bedrijven die concepten nodig hebben en tijd willen besparen met het zelf creëren van modellen door deze op de achtergrond te laten printen. Hierbij behoren de medische wetenschap, architectuur, mode en design, maar ook de entertainmentindustrie zoals de gamesindustrie en filmindustrie tot de gebruikers. Ook kunstenaars gebruiken deze machine om hun creaties in een relatief korte tijd in een vaste vorm te krijgen.
Tegenwoordig is er ook een algemene groei van bedrijven die zich specialiseren in het printen van 3D-modellen met name ten behoeve van andere ondernemingen.
In principe hoeft een consument met een eigen 3D-printer en de benodigde materialen van een product dat hij wil hebben en daarvoor in aanmerking komt slechts de "bouwtekening" te bestellen; hij kan dan het product zelf door de printer laten maken. Het bedrijf Defense Distributed in de VS heeft bestanden voor de onderdelen van een eenvoudig enkelschots pistool op internet gezet (men heeft dan alleen nog nodig de slagpin, van metaal, en een patroon), maar op bevel van de autoriteiten weer weggehaald.
In 2014 lijkt de toepassing in een stroomversnelling te komen nu ook grote industriële bedrijven zoals Siemens AG de techniek zullen gaan integreren in hun productieproces.
Eigenschappen
Er zijn nu 3D-printers vanaf 500 euro, maar die hebben niet zo'n hoge resolutie en zijn niet al te snel: het maken van een schaakstuk duurt bijvoorbeeld nog zeker een uur.
Filamenten
Filamenten zijn de 'inkt' van een 3D-printer en zijn meestal gemaakt van thermoplastic. Binnen het filament thermoplastic zitten nog verschillende gradaties, maar de voornaamste zijn ABS en PLA. Dit zijn twee typen filament die veel op elkaar lijken maar ook een aantal kleine verschillen hebben. Zo wordt PLA meer gebruikt door de expert of door iemand die een nauwkeurige print wil hebben. ABS wordt daarentegen meer gebruikt door mensen die een hoge tijd/volume willen draaien.
Opensourceprinters
Tegenwoordig bestaan er al designs van hobbyisten van 3D-printers die veel goedkoper te produceren zijn. Een paar honderd euro als investering is genoeg. Bovendien gebruiken deze andere, goedkopere printmaterialen, met name plastic. Enkele van deze initiatieven heten de RepRap, Ultimaker en Cartesio. Ze worden onder andere gebruikt voor het printen van mechanische onderdelen en behuizingen voor hobbyprojecten. Intrigerend genoeg is een belangrijk deel van de onderdelen van de RepRap als ontwerp beschikbaar en te printen met een 3D-printer. Deze printer wordt dan ook ingezet om andere 3D-printers te kunnen maken.
Bron: Wikipedia