Sanktuarium św. Jadwigi Śląskiej związane jest z bitwą pod Legnicą. Jadwiga (1174–1243), pochodząca z rodziny hrabiów Andechs w Bawarii, była żoną Henryka I Brodatego, któremu urodziła siedmioro dzieci; jednym z nich był Henryk II Pobożny. Legenda głosi, że święta – kanonizowana już w 1267 roku za wyjątkowe poświęcenie dla ludzi ubogich, chorych i potrzebujących pomocy – ufundowała na pobojowisku – w miejscu, gdzie znalazła zmasakrowane ciało syna – kaplicę. Zidentyfikowała szczątki pozbawione głowy tylko dzięki temu, że Henryk miał sześć palców u lewej stopy. Na przełomie XIII i XIV wieku na miejscu kaplicy wystawiono gotycki kościół św. Trójcy, który oddano pod opiekę czeskim benedyktynom, sprowadzonym z Opatovic. W okresie reformacji świątynię przejęli protestanci. Benedyktyni powrócili do Legnickiego Pola dopiero na początku XVIII wieku i wznieśli nową, znacznie okazalszą świątynię pod wezwaniem Podwyższenia Krzyża św. i św. Jadwigi oraz klasztor. Powstały kompleks kościelno‑klasztorny uważany jest dziś za perłę baroku w Europie Środkowej. Kościół zaprojektował Kilian Ignacy Dientzenhofer.
Fasadę zdobi bogata dekoracja rzeźbiarska, przypominająca wydarzenia i postacie historyczne związane z miejscem. We wnętrzu dominuje wspaniałe malarstwo freskowe Kosmy Damiana Asama, gloryfikujące św. Jadwigę i księcia Henryka II Pobożnego. W ołtarzu głównym znajduje się obraz Franciszka de Backera z Antwerpii, przedstawiający moment odnalezienia ciała księcia. Wystrój wnętrza dopełnia 16 posągów z piaskowca oraz rzeźby drewniane w nastawach ołtarzowych i na organach, wszystkie autorstwa Karola Józefa Hiernlego. Organy, z roku 1731, są dziełem Adama Horacego Caspariniego. W 2004 roku pobenedyktyński zespół klasztorny w Legnickim Polu, wraz z kościołem św. Trójcy, w którym znajduje się dzisiaj Muzeum Bitwy Legnickiej – uznano za pomnik historii.
Skrytka: mikro typu PET, zawiera logbook i ołówek.