Oorspronkelijke toren werd gebouwd rond 1230, op het hoogste en eerst bewoonde deel van het dorp.
Epko Bult, de Delftse stadsarcheoloog die in het najaar 1999 ter plekke oudheidkundig bodemonderzoek verrichtte meldde: "Er hadden toen al meer kerken gestaan. Misschien wel drie of vier. De eerste was mogelijk een houten, draagbare kerk. Als de kreken die Pijnacker vanuit de Noordzee Pijnacker binnendrongen zich door de stroming verplaatsten, droeg men de kerk naar een andere, veilige en droge plek."
Het doet denken aan de ark welke de Israëlieten door de woestijn met zich meevoerden.
Bult: "Kerktorens hadden in de Middeleeuwen vaak geen enkele relatie met een kerkgebouw. Hoogstens om er een luidklok in te hangen. Meestal bouwde men de kerktoren als een vesting; een vluchtoord."
De oorspronkelijke toren (van rond 1230) was maar 14 meter hoog, met kloostermoppen (van plm 30 cm lang) gebouwd in Romaanse stijl. 200 jaar later bouwde men er 11 meter op; in gotische stijl. Werd dus 25 m plus een spits van 16 meter + een kruis met haan. Totaal 45,6 meter, net als nu.
De verhoging met 11 m + spits en de zompige grond in deze regio zijn er waarschijnlijk de oorzaak van dat de toren scheef ging staan, net als in Pisa. Dat werd in de loop van de eeuwen almaar erger.
Het kerkgebouw stond oorspronkelijk tegen de toren aan. Toen het kerkgebouw in 1890 totaal werd herbouwd deed men een stapje (4 meter) achteruit; vanwege de scheefstand van de toren; toen al. Rond 1939 was de scheefstand toegenomen tot 1,32 m, gemeten op 25 m hoogte. Reddingspogingen van rijksmonumenten zorg in 1939-1940 baatten niet.
Op 18 apr 1940, 's nachts om 0:41 uur stortte de toren in.....
Toen drie weken later de oorlog uitbrak bleek dat op Duitse stafkaarten al bekend. Bij de plaats van de toren stond met potlood de aantekening: "Ingestort".
Rond 1587 kwam de luidklok uit Dordt. Gegoten in 1434. De protestantse kerk van Pijnacker betaalde er aan de stad Dordrecht 160 guldens (Euro 72) en 10 stuivers voor. Het verhaal wil dat toen bij een brand de Barbarakapel van de grootste kerk van Dordrecht verloren ging de luidklok van die kapel behouden bleef. De kapel zou niet worden herbouwd omdat die in de protestantse eredienst geen functie had. De luidklok, met de naam Barbara, kon daarom worden verkocht. De klok weegt ruim 1018 kg. Diameter 1,20 m.
Voor muziekkenners: de toon is f.
In de oorlog 1940-1945 zijn veel luidklokken in Duitsland omgesmolten tot kanonnen. Ook onze klok was, met veel andere uit de omgeving, via de Zuiderzee (nu IJsselmeer) op weg naar een wapenfabriek, maar de schipper had geen ervaring op dat wilde water en z'n schip verdween naar de bodem. In 1946 zijn de luidklokken van de zeebodem gelicht en teruggevoerd naar hun oorspronkelijke plekje.
Omdat Pijnackers scheve toren er niet meer was is er in december 1948 door de gemeente Pijnacker een klokkenstoel bij de Herv. Kerk gebouwd en daarin heeft Barbara tot april 2001 gehangen.
En nu hangt hij weer op z'n plekje anno 1587: op 20 meter hoogte in de herbouwde scheve toren.
Op Barbara vinden we het randschrift:
"Vocor Barbara me fecit Godefried de Hyntum anno Dni MCCCCXXXIIII mensis Aprilis".
(Ik word Barbara genoemd. Godefried Hyntum maakte mij in de maand april van het jaar 1434).
Er zijn vanaf 1940 veel plannen geweest voor herbouw. Daarom zijn de oorspronkelijke stenen (kloostermoppen en Rijnstenen) lang bewaard. Maar alle plannen strandden. In de oorlog en tot ver er na door gebrek aan materiaal; daarna door gebrek aan geld. Ook de rijksoverheid liet het afweten, want >een verdwenen monument is geen monument.....
Toen men rond 1965 de moed op herbouw opgaf heeft de gemeente de stenen verkocht aan een restauratiebouwer. Die gebruikte ze bij restauratie van het middeleeuwse slot Radboud in Medemblik.
De plaatselijke Stichting Klank en Beeld vatte in 1993 de draad weer op. De bestuurders zagen Pijnacker snel groeien, als gevolg waarvan veel historisch waardevolle plekjes en gebouwen verdwenen of nog gaan verdwijnen. Weinig herinnert nog aan het oude Pijnacker. Uit respect voor onze voorouders, die zich rond 1200 vestigden rond de plaats waar die middeleeuwers al snel hun toren bouwden, wilde Klank en Beeld de scheve toren laten herrijzen.
Daarvoor voerde men veel financiële acties, want er zou een bedrag van meer dan 1 miljoen Euro nodig zijn. Rond 1998 trok men de conclusie: dat is niet haalbaar! Daarom stapte men af van het oorspronkelijke plan om een getrouwe kopie te bouwen, met muren van 120 cm dik. Architect Jan Kröse kwam toen met de idee: beton van binnen en de oorspronkelijke steen aan de buitenkant. En niet een houten, maar een stalen spits, met echte leien. Beduidend goedkoper.
Dat leek haalbaar. Dus werd een nieuw plan gemaakt en werden liefhebbers voor de uitvoering van het bouwplan gevonden.
De herbouw startte op 18 april 2000, exact 60 jaar na het instorten van de oorspronkelijke scheve toren. Op 5 april 2001 was de nieuwe "scheve" toren klaar.
Het benodigde geld werd bijeengebracht door veel burgers en bedrijven. De gemeente Pijnacker droeg (als ereschuld) f 336.000 (Euro 151.000) bij. Onderhouds- en verzekeringskosten denkt men te kunnen betalen uit de verhuursom van BEN, die een GSM-zend- en ontvangstinstallatie in de toren heeft opgesteld.