Bij de Duitse legerleiding rijpen vanaf augustus 1914 plannen om het Verenigd Koninkrijk rechtstreeks te treffen. Daartoe zal niet alleen de Keizerlijke marine met zijn oppervlakteschepen en duikboten maar ook het nieuwe luchtwapen ingezet worden. Het is majoor Wilhelm Siegert, vanaf oktober 1914 luchtvaartadviseur bij het duitse opperbevel, die het idee naar voor schuift het vijandelijke eiland met vliegtuigen vanuit Calais aan te vallen. De slag aan de IJzer - met de onderwaterzetting van de ijzervlakte - trekt evenwel een lelijke streep door zijn plannen zodat hij genoodzaakt is in onze kuststreek een basis voor zijn aanvallen uit te bouwen. Een geschikte plaats wordt gevonden op het grondgebied van de gemeente Gistel. Ten noord-westen van de dorpskom, langs de weg naar Snaaskerke beginnen de Duitsers half november met de aanleg van een vliegveld. Het moet het grootste worden dat zij tot dan toe in bezet gebied hebben. Verantwoordelijk voor de werken zijn Oblt. Von Schröder en ingenieur Wegenast. Alles gebeurt in het grootste geheim, vandaar dat een eigenaardig naam gegeven wordt aan de bommenwerperseenheid die op het vliegveld zal gehuisvest worden. De geallieerden worden inderdaad niet veel wijzer als ze horen praten over de Brieftaubenabteilung Ostende of BAO (postduiveneenheid oostende). In een na-oorlogs verslag wordt de aanleg van het vliegveld nauwkeurig beschreven.
"Het kwam er voor ons op aan in Gistel een degelijk vliegveld uit te bouwen. In de veronderstelling dat wij ooit Calais in handen zouden krijgen moest de BAO zich kunnen voorbereiden op luchtraids tegen Engeland. De plaats moest dan ook 36 vliegtuigen kunnen herbergen en de gelijktijdige landing van meerdere toestellen toelaten. Aan de locatie werden strengere eisen gesteld dan deze die golden voor de feldflieger-abteilungen. Het grootste probleem was de drainering van het terrein. Door de nabijheid van de zee stond het grondwater er heel hoog. Een groot deel werd met stenen verhard. een ander stuk kreeg een planken vloer. Ook moesten heel veel grachten overdekt worden. Pas tegen de zomer van 1915 waren de werken voltooid. Ook de behuizing van de toestellen werd degelijk aangepakt. Vliegtuigtenten kwamen niet in aanmerking. Er moesten houten loodsen opgericht worden. Voor de eerste keer werd ook het principe van de centralisatie toegepast. De loodsen werden op onregelmatige wijze over de landingsplaats verspreid zodat ze mogelijks met gewone huizen konden verward worden. Ook kregen ze een onopvallende beschildering. Elke loods kon 2 tot 3 toestellen bevatten. Eerst werden er 20 toestellen opgesteld maar reeds tijdens de stormen in december 1914 werd een loods volledig vernield. Het aanbrengen van de poorten zorgde voor de grootste problemen: door de overdruk die binnen de loodsen ontstond tijdens hevige windvlagen werden zij open geblazen. Ook moesten deze grote poorten gemakkelijk geopend kunnen worden. Alle loodsen hadden elektrische verlichting en stonden met elkaar via de telefoon en met een smal spoor in verbinding. Ook leiden verharde wegen van de hangars naar de starplaats".
Bron: "Luchtoorlog boven West-Vlaanderen 1914-1918" van Bernard Deneckere.