Latem 1980 roku w całym kraju doszło do wybuchu strajków spowodowanych pogarszającymi się warunkami życia w Polsce. Bezpośrednią przyczyną protestów było wprowadzenie z dniem 1 lipca podwyżek cen na mięso i wędliny.
Jeszcze tego samego dnia pracę przerwały załogi z kilku zakładów – „Ursus” (Warszawa), „Autosan” (Sanok), „Ponar” (Tarnów). Pomimo prób załagodzenia konfliktu niemal każdego dnia odnotowywano kolejne wystąpienia robotnicze – w Warszawie, Poznaniu, Gdańsku, Łodzi. 14 sierpnia wybuchł strajk okupacyjny w gdańskiej Stoczni im. Lenina. Kierownictwo strajku przejął, utworzony tego samego dnia, komitet strajkowy na czele z Lechem Wałęsą. Nazajutrz do protestu przyłączyły się pozostałe stocznie Wybrzeża Gdańskiego, porty oraz inne zakłady, m.in. komunikacja miejska w Trójmieście.
Tymczasem w Inowrocławiu władze zmagały się ze skutkami obfitych opadów deszczu, które w lipcu nawiedziły region. Na domiar złego w mieście pojawiły się problemy z zaopatrzeniem – na początku lipca brakowało np. masła. Wydarzenia te niekorzystnie wpłynęły na pracę inowrocławskich fabryk, a odbywające się na przełomie lipca i sierpnia Konferencje Samorządu Robotniczego tylko potwierdziły fatalną sytuację zaopatrzeniową i brak postępu w realizacji zaplanowanych działań w pierwszym półroczu. W połowie lipca pierwsze postulaty dotyczące zwiększenia wynagrodzeń ogłosiły załogi Fabryki Maszyn Rolniczych „Agromet-Inofama” oraz inowrocławskiej filii Przedsiębiorstwa Transportu Handlu Wewnętrznego w Bydgoszczy.
W sierpniu cały kraj z uwagą i nadzieją oczekiwał na rezultat wydarzeń w Gdańsku. Jeszcze przed podpisaniem porozumień, 26 sierpnia pracownicy Oddziału Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Inowrocławiu wysunęli postulaty dotyczące zwiększenia wynagrodzeń. W ostatnim tygodniu miesiąca również robotnicy z Inowrocławskich Zakładów Chemicznych zaczęli zgłaszać własne żądania, jawnie solidaryzując się z protestującymi w Trójmieście i Szczecinie. 28 sierpnia rozpoczął się strajk Wojewódzkiego Przedsiębiorstwa Komunikacyjnego w Bydgoszczy, do którego przyłączyli się kierowcy z inowrocławskiego oddziału. To właśnie ten protest okazał się prawdziwym przełomem, który przesądził o powodzeniu akcji strajkowej w całym województwie bydgoskim.
Wraz z początkiem września fala strajków dotarła do inowrocławskich zakładów. Decyzję o przerwaniu pracy podjęły załogi kilku przedsiębiorstw, w tym Inowrocławskich Zakładach Chemicznych, Przedsiębiorstwa Transportu Handlu Wewnętrznego, Fabryki Maszyn Rolniczych „Agromet-Inofama”, Zakładów Metalowych „Inoterma-Domgos”, Zakładu Energetyki Cieplnej, Drukarni CZSR „Samopomoc Chłopska” i Zakładu Remontowo-Budowlanego Kujawskiej Spółdzielni Mieszkaniowej oraz personel Szpitala Miejskiego. Postulaty przedstawili także pracownicy Wagonowni PKP Inowrocław-Rąbinek, ZPO „Modus”, Inowrocławskich Kopalni Soli, a także zatrudnieni w Oddziale Masarni i Wędliniarni Zakładów Mięsnych.
Przełomowym momentem dla dalszego przebiegu strajków w Inowrocławiu było przystąpienie do protestu pracowników Huty Szkła Gospodarczego „Irena”. W trakcie trwających tydzień (8-13 września) negocjacji, prowadzonych z udziałem członków Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Bydgoszczy oraz przedstawicieli bydgoskiego MKZ, wypracowano porozumienie, w myśl którego spełnione miały zostać niemal wszystkie postulaty załogi. Przewodniczący Komitetu Strajkowego w tym przedsiębiorstwie – Edward Duraj – stanął na czele utworzonego w Inowrocławiu 11 października 1980 roku Międzyzakładowego Komitetu Założycielskiego NSZZ „Solidarność”.
Autor: Wojciech Gonera, historyk, absolwent Wydziału Nauk Historycznych UMK; członek Polskiego Towarzystwa Historycznego. Autor artykułów poświęconych historii opozycji politycznej w Inowrocławiu w okresie Polski Ludowej. W 2012 roku wspólnie z Pauliną Zielińską zorganizował wystawę pt. „Niezależny Samorządny Związek Zawodowy »Solidarność« w Inowrocławiu 1980-1990”.
Zadanie:
Udaj się w miejsce wskazane przez GPS. Policz metalowe słupki = X
Teraz zapoznaj się z ciągiem Fibonacciego (zakładamy, że ciąg rozpoczyna się od F(0) = 0). Oblicz liczby z ciągu Fibonacciego:
A = 2-F(X)
B = F(1+2*X^2) + F(1X) + F(X+7) + F(X+2)-13
Podstaw do wzoru aby uzyskać miejsce ukrycia skrytki:
N 52 48.00A
E 18 1B
You can check your answers for this puzzle on GeoChecker.com.
