Witold Pilecki ps. „Witold”, „Druh”; nazwiska konspiracyjne „Roman Jezierski”, „Tomasz Serafinski”, „Leon Bryjak”, „Jan Uznanski”, „Witold Smolinski”; kryptonim T-IV (ur. 13 maja 1901 w Oloncu, zm. 25 maja 1948 w Warszawie) – rotmistrz kawalerii Wojska Polskiego, wspólzalozyciel Tajnej Armii Polskiej, zolnierz Armii Krajowej, wiezien i organizator ruchu oporu w KL Auschwitz. Autor raportów o Holokauscie, tzw. Raportów Pileckiego. Oskarzony i skazany przez wladze komunistyczne Polski Ludowej na kare smierci, stracony w 1948. Oskarzenie anulowano w 1990. W 2006 otrzymal posmiertnie Order Orla Bialego, a w 2013 zostal awansowany do stopnia pulkownika.
Narodzenie i mlodosc
Urodzil sie w Oloncu – miescie w pólnocno-zachodniej Rosji, na terenie wchodzacej w sklad tego panstwa Republiki Karelii. Pochodzil z rodziny szlacheckiej pieczetujacej sie herbem Leliwa. Jego dziadek, Józef Pilecki, siedem lat spedzil na zeslaniu na Syberii za udzial w powstaniu styczniowym. Ojciec Witolda, Julian Pilecki po ukonczeniu studiów w Instytucie Lesnym w Petersburgu, przyjal posade lesnika w Karelii, co bylo spowodowane represjami Polaków na terenach wcielonych do Imperium Rosyjskiego. Nie mogli oni obejmowac posad odpowiadajacych ich wyksztalceniu. Po wstapieniu w zwiazek malzenski z Ludwika Osiecimska zamieszkali w Oloncu. Tam urodzilo im sie piecioro dzieci: Maria, Józef (zmarl w wieku 5 lat), Witold, Wanda i Jerzy.
Od 1910 Pileccy mieszkali w Wilnie, gdzie Witold uczyl sie w szkole handlowej. Od 1914 nalezal do zakazanego przez wladze rosyjskie harcerstwa (w 1916 zalozyl wlasna druzyne). Z raportu Komendy Harcerskiej w Kownie z 1919 wynika, ze byl druzynowym VIII druzyny im. Adama Mickiewicza w Wilnie. Wedlug wspomnien Witolda Ferchmina Pilecki przyjechal do Orla w 1915 roku. W tym miescie byl zastepowym zastepu „Puhaczy” (wraz z Witoldem Ferchminem, Zenonem Zdanowiczem, Hipolitem Olechnowiczem, Alfredem Brenneisenem, Norbertem Brenneisenem, Wladyslawem Piaseckim, Alfredem Niwinskim, Gustawem Napiórkowskim) Pierwszej Orlowskiej Druzyny Harcerskiej im. ksiecia Józefa Poniatowskiego, której druzynowym byl Józef Skwarnicki, ojciec poety Marka Skwarnickiego. Nastepnie byl przybocznym tej druzyny. W 1917 roku, po Rewolucji Lutowej, upadku caratu i powstaniu tymczasowego rzadu Kierenskiego harcerstwo polskie wyszlo z podziemia. Dzieki rozluznieniu frontu w roku 1918 prawie wszyscy starsi harcerze, w tym Witold Pilecki, opuscili Orzel i przedostali sie na tereny odradzajacej sie Polski. Mature zdal w 1921 roku.
Wojna polsko-bolszewicka
W latach 1918–1921 sluzyl w Wojsku Polskim, walczyl podczas wojny z bolszewikami. Jako kawalerzysta bral udzial w obronie Grodna. 5 sierpnia 1920 wstapil do 211 Pulku Ulanów i w jego szeregach walczyl w bitwie warszawskiej, bitwie w Puszczy Rudnickiej i bral udzial w wyzwoleniu Wilna. Dwukrotnie odznaczony zostal Krzyzem Walecznych. Po wojnie zdemobilizowany.
W roku 1922 rozpoczal studia na Wydziale Rolnym na Uniwersytecie Poznanskim. W tym samym roku podjal studia na Uniwersytecie im. Stefana Batorego jako nadzwyczajny sluchacz Wydzialu Sztuk Pieknych; po krótkim czasie nauke przerwal. Z tego okresu po dzis dzien w kosciele parafialnym w Krupie (3 km od Sukurcz, gdzie w szkole pracowala zona Witolda) wisza dwa obrazy pedzla Witolda Pileckiego.
W latach 20. XX w. rodzina Pileckich odzyskala majatek Sukurcze niedaleko Lidy (przeszedl jako wiano od Domeyków) wraz ze starym polskim dworem. Majatek byl oddany wczesniej w dzierzawe. Tam wychowywaly sie dzieci Witolda i Marii – syn Andrzej i córka Zofia.
W 1934 Witold Pilecki byl podporucznikiem rezerwy ze starszenstwem z 1 lipca 1925 i 300. lokata. Pozostawal na ewidencji Powiatowej Komendy Uzupelnien w Lidzie z przydzialem mobilizacyjnym do 26 Pulku Ulanów Wielkopolskich w Baranowiczach.
Sasiadem Pileckich byl marszalek Edward Smigly-Rydz. Tuz przed wojna z jego inicjatywy Witold Pilecki podjal wspólprace z polskim kontrwywiadem "dwójka", jednak nie zachowalo sie wiele informacji na ten temat.
II wojna swiatowa
W sierpniu 1939 zostal ponownie zmobilizowany. Walczyl w kampanii wrzesniowej jako dowódca plutonu w szwadronie kawalerii dywizyjnej 19 Dywizji Piechoty Armii Prusy, a nastepnie w 41 Dywizji Piechoty na przedmosciu rumunskim. Pod jego dowództwem, w trakcie prowadzonych walk, ulani zniszczyli 7 niemieckich czolgów oraz 2 nieuzbrojone samoloty. Ostatnie walki jego oddzial prowadzil jako jednostka partyzancka. Pilecki rozwiazal swój pluton 17 pazdziernika 1939 i przeszedl do konspiracji.
Po zakonczeniu kampanii wrzesniowej przedostal sie do Warszawy, zostal jednym z organizatorów powolanej 9 listopada 1939 konspiracyjnej organizacji Tajnej Armii Polskiej pod dowództwem majora Jana Wlodarkiewicza. Poczatkowo pelnil w niej funkcje szefa sztabu, nastepnie inspektora glównego. Byl zwolennikiem wcielenia TAP do ZWZ, co nastapilo na przelomie 1941/42 roku.
Pobyt w Auschwitz
W 1940 Pilecki przedstawil swoim przelozonym plan przedostania sie do niemieckiego obozu koncentracyjnego Auschwitz w celu zebrania od wewnatrz informacji wywiadowczych na temat jego funkcjonowania i zorganizowania ruchu oporu. W tym czasie niewiele bylo wiadomo o warunkach panujacych w obozie. Nauczyl sie zyciorysu nieujawnionego Niemcom polskiego zolnierza, by jako „Tomasz Serafinski” stworzyc dla Gestapo powód do zeslania do obozu zaglady. 19 wrzesnia 1940 podczas lapanki wszedl w jej kociol w bloku przy al. Wojska Polskiego 40 (gdzie znajduje sie pamiatkowa tablica), by dostac sie do obozu Auschwitz (w Oswiecimiu) i zdobyc informacje o panujacych w nim warunkach. Do obozu trafil w nocy z 21 na 22 wrzesnia 1940 wraz z tzw. drugim transportem warszawskim.
Jako wiezien nr 4859 byl glównym organizatorem konspiracji w obozie. W zorganizowanej przez niego siatce nazwanej przez Pileckiego ZOW (Zwiazek Organizacji Wojskowej) byli miedzy innymi: Stanislaw Dubois, Xawery Dunikowski i Bronislaw Czech. Pilecki wyznaczyl stworzonej przez siebie organizacji nastepujace cele:
- podtrzymywanie na duchu kolegów,
- przekazywanie wspólwiezniom wiadomosci z zewnatrz obozu,
- potajemne zdobywanie zywnosci i odziezy oraz jej rozdzielanie,
- przekazywanie wiadomosci poza druty KL Auschwitz,
- przygotowanie wlasnych oddzialów do opanowania obozu podczas ewentualnego zaatakowania go z zewnatrz przez oddzialy partyzanckie, z równoczesnym zrzutem broni i sily zywej (desant).
ZOW zostal zorganizowany w systemie tzw. „piatek”. Pierwsze górne „piatki” stanowily najwazniejsze ogniwo ZOW. Ich czlonkami mogli byc jedynie ci wiezniowie, których Pilecki darzyl absolutnym zaufaniem. Nazwa „piatka” byla umowna, poniewaz zdarzalo sie, ze liczyla ona wiecej czlonków niz pieciu. Zgodnie z relacja Pileckiego: Kazda z tych „piatek” nie wiedziala nic o „piatkach” innych i sadzac, ze jest jedynym szczytem organizacji, rozwijala sie samodzielnie, rozgaleziajac sie tak daleko, jak ja suma energii i zdolnosci jej czlonków plus zdolnosci kolegów stojacych na szczeblach nizszych, a przez „piatke” stale dobudowywanych, naprzód wypychaly. W ostatnich miesiacach 1942 odrzucono system „piatkowy” organizujac ZOW na wzór wojskowy z podzialem na bataliony, kompanie i plutony posiadajace wyznaczone rejony dzialania – zastosowanie modelu struktury wojskowej mialo na celu przygotowanie sie do podjecia bezposrednich dzialan zbrojnych przeciwko zalodze SS.
Opracowywal pierwsze sprawozdania o ludobójstwie w Auschwitz („raporty Pileckiego”) przesylane przez pralnicze komando do dowództwa w Warszawie i przez komórke „Anna” w Szwecji dalej na Zachód. Meldunki o sytuacji w obozie przekazywane byly takze do glównej kwatery AK za pomoca uciekinierów z obozu. Jedna z takich ucieczek na polecenie Pileckiego odbyla sie 16 maja 1942, a dokonali jej porucznik Wincenty Gawron oraz Stefan Bielecki. Kolejna ucieczke z meldunkami ZOW 20 czerwca 1942 zorganizowali Eugeniusz Bendera, Kazimierz Piechowski oraz porucznik Stanislaw Jaster. Wiezniowie ci dokonali ucieczki najbardziej spektakularnej w historii Auschwitz uciekajac uzbrojeni po zeby w przebraniu SS-manów, kradnac samochód marki Steyr 220 nalezacy do komendanta obozu Rudolfa Hoessa. Za swoja dzialalnosc konspiracyjna Pilecki jeszcze jako wiezien obozu, w listopadzie 1941 zostal awansowany przez gen. Stefana Grota-Roweckiego do stopnia porucznika.
W nocy z 26 na 27 kwietnia 1943 Pilecki wraz z dwoma wspólwiezniami zdolal uciec z obozu, byli to Jan Redzej i Edward Ciesielski. Wzdluz toru kolejowego doszli do Soly, a nastepnie do Wisly, przez która przeplyneli znaleziona lódka. U ksiedza w Alwerni dostali posilek oraz przewodnika. Przez Tyniec, okolice Wieliczki i Puszcze Niepolomicka przedostali sie do Bochni i tam ukrywali sie u panstwa Oborów przy ulicy Sadeckiej. Nastepnie dotarli do Nowego Wisnicza, gdzie Witold Pilecki odnalazl prawdziwego Tomasza Serafinskiego. Serafinski skontaktowal go z oddzialami AK, którym przedstawil swój plan ataku na obóz w Oswiecimiu. Komenda glówna AK dla zbadania sytuacji wyslala w ten rejon latem 1943 roku ppor. Stefana Jasienskiego, który mial sie zapoznac z relacjami Pileckiego. Jednak projekt ataku na obóz nie uzyskal aprobaty dowództwa, poniewaz zostal uznany za nierealny na lokalne sily podziemia. Sama tylko zaloga pilnujaca Auschwitz zlozona z SS-manów liczyla od 6,5 tys. do 8 tys. osób. 11 listopada 1943 zostal awansowany do stopnia rotmistrza. Jednakze zdanie rotmistrza podczas pobytu w obozie bylo nastepujace: „N i e p r o s i l i s m y przeciez nikogo o jakakolwiek pomoc, czekalismy na rozkaz – z e z w o l e n i e wszczecia akcji samodzielnej lub – z a k a z takowej.” zródlo Raport „W”
W 1943–1944 sluzyl w oddziale III Kedywu KG AK (m.in. jako zastepca dowódcy Brygady Informacyjno-Wywiadowczej „Kameleon”-„Jez”), bral udzial w powstaniu warszawskim. Poczatkowo walczyl jako zwykly strzelec w kompanii „Warszawianka”, pózniej dowodzil jednym z oddzialów zgrupowania Chrobry II, w tzw. Reducie Witolda (dawna siedziba redakcji „Rzeczpospolitej”).
W latach 1944–1945 przebywal w niewoli niemieckiej w stalagu 344 Lamsdorf (pol. Lambinowice), oflagu VII A w Murnau.
Polskie Sily Zbrojne
8 maja 1945 r. wyzwolony w obóz Murnau odwiedzili generalowie: Tadeusz Bór-Komorowski, p.o. Naczelnego Wodza, Antoni Chrusciel i Tadeusz Pelczynski. Rotmistrz Pilecki stanal do raportu u gen. Pelczynskiego, poniewaz Pileckiemu jako zolnierzowi "NIE" nie wolno bylo wlaczac sie do walk w Powstaniu warszawskim i opuszczac kraju. Witold Pilecki otrzymal polecenie zgloszenia sie do Naczelnego Wodza do gen. "Bora". Do tej rozmowy nie doszlo. "Witold" zostal skierowany do plk. Kazimierza Iranka-Osmeckiego i czekania na dalsze rozkazy. Dnia 11 maja 1945 r. plk. Iranek potwierdzil polecenie oczekiwania dyspozycji. Wkrótce "Witold" otrzymal przydzial do 2 Korpusu Polskiego. 5 i 11 wrzesnia Pilecki rozmawial z gen. Wladyslawem Andersem o powrocie do kraju, by realizowac cele organizacji "NIE". 8 grudnia 1945 roku Witold Pilecki i Maria Szelagowska dotarli do Warszawy.
Dzialalnosc po wojnie
Po powrocie do Warszawy „Witold” staral sie odtworzyc wlasne kontakty w strukturze „NIE”. Krazyl po ulicach, szukal dawnych kontaktów, staral sie ustalic, kto z dawnych znajomych zyje i gdzie przebywa. Koncepcja oparcia sie na siatce organizacji „NIE” upadla po ustaleniu, ze jego zaufani znajomi z organizacji nie zyja. Oznaczalo to koniecznosc budowy struktury siatki od nowa w oparciu o nowych ludzi. Siatka wywiadowcza miala pracowac wedlug nowego sposobu. Wspólpracownicy nie skladali przysiegi, nie byli oficjalnie przyjmowani, nie bylo laczników. Dzialalnosc konspiracyjna nie byla tez specjalnie nazwana. Miano unikac aktywnosci zewnetrznej w postaci wydawania pism, przeprowadzania zamachów na funkcjonariuszy MBP.
Grupa zbierala informacje o powojennej sytuacji politycznej w Polsce, kontaktowala sie z partyzanckimi oddzialami lesnymi. Prowadzila wywiad w MBP, MON i MSZ. Po nawiazaniu kontaktu przez Tadeusza Pluzanskiego z Leszkiem Kuchcinskim we wrzesniu 1946 informacje ustne i dokumenty z terenu MBP dostarczal kapitan Waclaw Alchimowicz. Informator z MBP nigdy nie spotkal sie osobiscie z Pileckim. Role posrednika i lacznika w kontaktach (Pilecki<->Alchimowicz) pelnil Pluzanski. Zebrane wiadomosci przepisywali na maszynie Szelagowska i Pluzanski, a nastepnie byly fotografowane i przekazywane kurierom.
Witold Pilecki byl zwolennikiem radykalnych dzialan obronnych i mimo zalecen instrukcji nie uwazal, ze nalezalo zaprzestac walki zbrojnej. Uwazal, ze rezygnacja z walki mogla oznaczac przyzwolenie na wyniszczenie narodu.
„Witold” poswiecal swój czas równiez na gromadzenie materialów i spisywanie wspomnien o KL Auschwitz.
W czerwcu 1946 Pilecki dowiedzial sie, ze otrzymal rozkaz opuszczenia kraju. Do wrzesnia unikal kontaktu z wyslanniczka II Korpusu kpt. Jadwiga Mierzejewska. Nie opuscil kraju, bo nie mial zastepcy, któremu móglby przekazac swoje obowiazki, a zona Maria Pilecka zdecydowanie odmówila wyjazdu z kraju razem z dziecmi. Rozwazal skorzystanie z tak zwanej amnestii w 1947, ostatecznie postanowil jednak nie ujawniac sie.
Proces
8 maja 1947 zostal aresztowany. W areszcie byl torturowany przez funkcjonariuszy Urzedu Bezpieczenstwa, m.in. przez jednego z najokrutniejszych sledczych Eugeniusza Chimczaka. W trakcie ostatniego, jak sie pózniej okazalo, widzenia z zona, wyznal jej w tym kontekscie: Oswiecim to byla igraszka.
Jego córka wspomina:
…Na jednym z ostatnich posiedzen, gdy juz bylo wiadomo, ze zginie, Ojciec dal mamie maly metalowy grzebyk i powiedzial, zeby koniecznie kupila ksiazke Tomasza á Kempis „O nasladowaniu Chrystusa”. Chcial, zeby mama codziennie czytala nam fragmenty tej cudownej ksiazeczki. „To ci da sile” – powiedzial do niej. Bardzo sobie cenie te ksiazeczke i przez caly czas ja czytam. Jest to takze testament dla mnie.
3 marca 1948 przed Rejonowym Sadem Wojskowym w Warszawie rozpoczal sie proces tzw. „grupy Witolda”. Rotmistrz Pilecki zostal oskarzony o:
- zorganizowanie na terenie Polski sieci wywiadowczej na rzecz gen. Andersa;
- przygotowywanie zbrojnego zamachu na grupe dygnitarzy MBP tzw. likwidacja "mózgów MBP";
- przyjecie korzysci majatkowej od osób dzialajacych w interesie obcego rzadu;
- zorganizowanie trzech skladów broni oraz nielegalne posiadanie broni palnej, amunicji i materialów wybuchowych;
- brak rejestracji w Rejonowej Komendzie Uzupelnien;
- poslugiwanie sie falszywymi dokumentami na nazwisko Jezierski Roman i Pilecki Witold.
Witolda Pileckiego oskarzono z art. 7, art. 13 § 1 i 2 w zwiazku z art.1 § 2, art. 6 art. 4 §1 dekretu z 13 czerwca 1946 r. oraz art. 117 § 1 i 2 Kodeksu Karnego WP, równiez z art. 187 Kodeksu Karnego.
Zarzut o przygotowywanie zamachu na procesie stanowczo odrzucil, a co do dzialalnosci wywiadowczej, to uwazal ja za dzialalnosc informacyjna na rzecz II Korpusu, za którego oficera nadal sie uwazal. Do pozostalych zarzutów na procesie przyznal sie.
Prokuratorem oskarzajacym Pileckiego byl major Czeslaw Lapinski, przewodniczacym skladu sedziowskiego podpulkownik Jan Hryckowian (obaj byli dawnymi oficerami AK), sedzia kapitan Józef Badecki. Sklad sedziowski (jeden sedzia i jeden lawnik) byl niezgodny z ówczesnym prawem.
15 marca 1948 rotmistrz zostal skazany na kare smierci. Wyrok wykonano dnia 25 maja w wiezieniu mokotowskim na Rakowieckiej, poprzez strzal w tyl glowy. Wykonawca wyroku byl Piotr Smietanski zwany „Katem z Mokotowa”.
Witold Pilecki pozostawil zone, córke i syna. Po przeprowadzonych w 2012 ekshumacjach i badaniach jednoznacznie ustalono, ze zostal pochowany w Kwaterze na Laczce, gdzie potajemnie chowano ofiary UB, by pamiec w Polsce po nich zginela. Oprócz zbiorowej mogily w Kwaterze na Laczce istnieje rodzinny grób symboliczny. Posmiertne odznaczenie przywolalo wspomnienie listu Cyrankiewicza.
Wyroki grupy
Wraz z rotmistrzem Pileckim zostali skazani:
- Maria Szelagowska – kara smierci (zamieniona na dozywocie);
- Tadeusz Pluzanski – kara smierci (zamieniona na dozywocie);
- Ryszard Jamontt-Krzywicki – 8 lat wiezienia;
- Maksymilian Kaucki – 12 lat wiezienia;
- Witold Rózycki – 15 lat wiezienia;
- Makary Sieradzki – dozywotnie wiezienie;
- Jerzy Nowakowski – 5 lat wiezienia.
Oprócz procesu glównego grupy „Witolda”, który byl publiczny (pokazowy) i mial dostarczyc materialu propagandowego na potwierdzenie tezy o szpiegowskiej dzialalnosci grupy i wspólpracy oskarzonych z okupantem hitlerowskim oraz mial stac sie srodkiem do sterroryzowania spoleczenstwa, odbylo sie szereg zamknietych procesów odpryskowych. Prócz wydania wyroków na rozprawie glównej na kare smierci skazano przynajmniej szesc osób (wobec trzech zastosowano prawo laski) oraz na kary wiezienia przynajmniej osiem osób.
Osoby powiazane z siatka Pileckiego, skazane podczas zamknietych rozpraw:
- Tadeusz Czeslaw Bejt (Beyt) – kara smierci – wykonano;
- Stanislaw Kuczynski – kara smierci – (zamieniona na dozywocie);
- Stanislaw Jaworski – kara smierci – (zamieniona na dozywocie);
- Leon Knyrewicz (Knyrowicz) – kara smierci – wykonano;
- Wladyslaw Kielim – kara smierci – (ulaskawiony);
- Waclaw Alchimowicz – kara smierci – wykonano;
- Stanislaw Furmanczyk – 6 lat wiezienia (zlagodzono do 3 lat);
- Helena Sieradzka – 7 lat wiezienia (zlagodzono do 3,5 lat);
- Stanislawa Sklodowska – 8 lat wiezienia;
- Waclawa Wolanska – 6 lat wiezienia;
- Maria Kolarczyk-Sznewel – 6 lat wiezienia;
- Tadeusz Szturm de Sztrem – 10 lat wiezienia;
- Barbara Otwinowska – 3 lata wiezienia;
- Michal Glinka – 6 lat wiezienia.
Skarga rewizyjna zlozona przez obronców oskarzonych wplynela tylko na zmiane kary smierci Marii Szelagowskiej (ze wzgledu na jej plec) i Tadeusza Pluzanskiego na dozywocie. Prosby o ulaskawienie Pileckiego skierowali do prezydenta Boleslawa Bieruta, prócz obroncy, przyjaciele oswiecimscy i zona rotmistrza Pileckiego. Boleslaw Bierut nie skorzystal z prawa laski.
Bratanek Pileckiego twierdzi, ze podczas rozprawy odczytano list Józefa Cyrankiewicza, w którym ówczesny premier napisal: „Gdyby oskarzony zechcial powolywac sie na mnie, na moja znajomosc z Oswiecimia, nie moze to absolutnie w zadnym wypadku zmniejszyc jego winy i nie moze spowodowac zlagodzenia wyroku. Oskarzony Witold Pilecki jest wrogiem Polski Ludowej, jest bardzo szkodliwa jednostka, dlatego powinien poniesc najwyzszy wymiar kary.” Jednakze zadni inni swiadkowie (w tym obroncy skazanych) nie potwierdzili tego faktu, a w aktach sadowych nie ma takiego listu, ani zas zadna inna relacja tego nie potwierdza. Ów bratanek twierdzil równiez, ze Cyrankiewicz byl konfidentem SS, donoszacym takze na czlonków organizacji wewnatrz Auschwitz. Jest to o tyle dziwne, ze Cyrankiewicz byl od 1939 dowódca okregu Kraków GL PPS, a od 1940 zaprzysiezonym oficerem ZWZ, zorganizowal m.in. akcje odbicia z rak Gestapo Jana Karskiego, zas wiosna 1944 zostal politycznym zwierzchnikiem, a latem 1944 takze dowódca wojskowym AK w obozie oswiecimskim. Faktem pozostaje, ze najwyrazniej Cyrankiewicz nie zrobil nic w sprawie ulaskawienia Pileckiego.
Rehabilitacja
W 1990 roku minister sprawiedliwosci Aleksander Bentkowski zwrócil sie do Sadu Najwyzszego o rozstrzygniecie kwestii: czy wazne sa przepisy szczególowe i akty prawne z lat stalinowskich, które za zdrade stanu uznawaly wybór innej opcji polityczno-ustrojowej. Poniewaz dekret PKWN (o szczególnej ochronie panstwa wydany w pazdzierniku 1944 roku) byl sprzeczny z normami prawa miedzynarodowego, stad oparte na nim wyroki byly z istoty niewazne, wiec podejmowanie procesów rehabilitacyjnych uznano za niezasadne. Prokuratorzy z Naczelnej Prokuratury Wojskowej w 1990 roku podjeli rewizje procesu grupy rotmistrza Pileckiego. Uniewaznienie wyroku w sprawie Witolda Pileckiego oraz pozostalych zasadzonych wraz z nim w 1948 roku oskarzonych nastapilo dnia 1 pazdziernika 1990 roku. Wojskowy Sad Najwyzszy uwolnil skazanych od stawianych im ongis zarzutów, podkreslajac niesprawiedliwy charakter wydanych wyroków, które zapadly z naruszeniem prawa. Sad Najwyzszy podkreslil patriotyczna postawe nieslusznie skazanych.
Witold Pilecki odznaczony zostal posmiertnie Krzyzem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (1995). W 2002 roku przeciwko prokuratorowi Czeslawowi Lapinskiemu, oskarzajacemu w procesie rotmistrza, prokurator IPN wniósl akt oskarzenia. Do wydania wyroku nie doszlo wobec smierci oskarzonego w 2004 roku.
Dnia 30 lipca 2006 roku, przy obchodach 62 rocznicy wybuchu powstania warszawskiego, prezydent Polski Lech Kaczynski przyznal Witoldowi Pileckiemu posmiertnie Order Orla Bialego.
Dnia 5 wrzesnia 2013 roku Minister Obrony Narodowej Tomasz Siemoniak mianowal posmiertnie rotmistrza Witolda Pileckiego na stopien pulkownika.
