Het geheim van het Hof ter Zielbeek.
In Ruisbroek is er voor het eerst sprake van een kasteel in 1232. Toen gaf Arnold van Grimbergen vanuit zijn kasteel alhier in de maand mei een charter uit tot het stichten van geestelijke zielendiensten ten zijnen profijte in de parochie van Ruisbroek.
Waar dit kasteel toen gelegen was, is niet meer te achterhalen. Vermoedelijk zou dat het huidige domein Hof ter Zielbeek wel eens kunnen zijn. Ziehier waarom: de Hoogstraat (nu Sint Katharinastraat) was al rond de jaren duizend een voorname verbindingsweg vanuit Mechelen over Willebroek naar Rupelmonde waar er een veer te Wintam was. Die Hoogstraat was bovendien grens met Puurs en de Zielbeek was de grens met Willebroek. Het kasteel was dus strategisch goed gelegen en de brug over de Zielbeek vormde de enige doorgangsweg.
In de keure van Ruisbroek uit 1294 vernemen we dat de huidige "Stenen Brug" op de Zielbeek in die tijd "de Molenbrug" werd genoemd, wat wil zeggen dat er op die plaats een watermolen aanwezig was.
Een molen was vroeger het alleenrecht van de plaatselijke Heren, meestal verbonden aan een hoeve of kasteel
Vergeten we niet dat Ruisbroek in het bezit was van de Heren van Grimbergen, een der machtigste heren van Brabant. Toch begint de eigenlijke geschiedenis van het domein ter Zielbeek maar vanaf de 16de eeuw.
Vanaf de eerste jaren van deze eeuw behoorde het Hof ter Zielbeek toe aan Ridder Gijsbrecht van Brouchorst, heer van Schooten. Toen kreeg het de benaming van "Ooievaarsnest". Bij akte van 20 december 1575 verkocht deze heer de eigendom met alle er aan verbonden rechten, aan Nicolaus van Brouchorst, Heer van Haarlem.
Het Ooievaarsnest was dikwijls het hoofdkwartier der opperbevelhebbers tijdens de krijgsverrichtingen in "Smal-Brabant". De Hertog van Cumberland, oppergeneraal van het verbonden leger, dicteerde hier zijn bevelen (tussen 1744 en 1748). Meerdere belangrijke stukken zijn ondertekend door Zijne Hoogheid de Groothertog van Cumberland, erfprins van Engeland.
Bij de openbare verkoop voor notaris Guilielmus De Pauw (Ruisbroek) werd op 22 juli 1805 het Hof ter Zielbeek verkocht voor 29.629,62 fr aan Jonker Nicolaus-Antonius-Jacobus Diercxens Antwerpen 15 oktober 1765, advocaat te Mechelen. Hij was de enige zoon van Jacobus-Joannes, lakenfabrikant en Maria-Anna Cooman. Nicolaus-Antonius-Jacobus Diercxens huwde te Antwerpen op 19 april 1796 met Anna-Carolina-Josephina de Broëta °Antwerpen 2 mei 1774 en aldaar jong overleden op 18 december 1807. Uit dit huwelijk werden te Antwerpen 2 kinderen geboren. Francisca-Antonia °7 maart 1797 en Antonius-Josephus 15 mei 1798. Na het overlijden van zijn vrouw komt hij met zijn twee minderjarige kinderen op het kasteel te Ruisbroek wonen. Hij was maire te Ruisbroek (1808-1818) en lid van de Provinciale staten (1818-1822).
Door een hevige orkaan, met dijkbreuken op de Rupel en Zielbeek en met overstromingen van bijna gans Ruisbroek, werd het oude kasteel weggespoeld op 2 maart 1820. Tijdens deze rampzalige dagen verbleven zij bij hun (groot)moeder te Kalfort op kasteel ’t Echelpoelhof. Op 4 juli 1820 huwt te Mechelen zijn dochter Francisca-Antonia Diercxens met Messire Gustave-Josephus-Maximiliaan Van Velsen, Mechelen 18 maart 1783 en er overleden op 1 mei 1836. Hij was oud-gouverneur in Nederlands-Indië onder Willem 1.
Hof ter Zielbeek nu!
De laatste eigenaars van het Hof ter Zielbeek waren Paul de Schietere de Lophem (1893-1982) en zijn echtgenote Edith Lefebvre-Wouters de Jauche ( 1895-1985). Na hun dood verhuurde de oudste zoon Thierry namens de andere kinderen de conciergerie, gelegen aan de Sint-Katharinastraat. Op 27 december 1987 verkochten de kinderen de Schietere de Lophem het domein aan de gemeente Puurs. Het is 18 ha 50 a 40 ca groot. De aankoopprijs bedroeg 15.740.000 BEF waarvan 6.569.000 BEF door de Staat gesubsidieerd werd. Op 13 maart 1988 werd het domein opengesteld en ingewandeld door burgemeester Jozef Schokkaert, de gemeenteraadslieden en de bevolking van Ruisbroek. Het park dient voor passieve recreatie. In het najaar van 1989 werden de wallen en vijvers uitgediept op 1,5 m en werden 3 nieuwe houten bruggen geplaatst en in maart 1990 werden de wandelwegen verder aangelegd met een verharding van dolomietkiezel.