OBÓZ JANINAGRUBE Na wiosnę 1941 r. władze niemieckie nakazały licznym robotnikom z kopalni węgla kamiennego "Johannagrube" (przed wojną "Janina") w Libiążu, wyjazd na roboty przymusowe do kopalni w Westfalii. W rezultacie pojawił się problem z brakiem siły roboczej. Aby ten problem rozwiązać, zdecydowano się utworzyć przy kopalni niewielki obóz jeniecki, w którym miano umieścić około 200 brytyjskich jeńców wojennych.
W 1942 r. kopanią "Johannagrube" zainteresował się niemiecki koncern chemiczny IG Farbenindustrie A.G. Położenie tutejszej kopalni umożliwiało szybki i tani transport węgla do nowo powstającego zakładu chemicznego w Oświęcimiu. W owym czasie kopalnia w Libiążu wydobywała 400 tys. ton węgla rocznie. Planowano przewozić go do Oświęcimia wagonikami nadziemnej kolejki linowej. W wyniku licznych konsultacji, w grudniu IG Farben złożył wniosek o przejęcie zarządu komisarycznego nad kopalnią przez spółkę Fürstengrube G.m.b.H. w której posiadała większościowe udziały kapitałowe. Z dniem 1 stycznia 1943 r. nowym zarządcą kopalni został dyrektor inżynier Günther Falkenhahn.
W międzyczasie w Libiążu powstał obóz jeniecki, w skład którego wchodziły dwa baraki mieszkalne, magazyny, kuchnia i latryny. Więźniów przywieziono do Libiąża w dniu 20 stycznia 1943 r. Po ich przyjeździe okazało się, że byli to w większości Żydzi, będący brytyjskimi jeńcami wojennymi. Nowo utworzony obóz nosił nazwę Kriegsgefangenen-Arbeitskommando E-562 Janinagrube i podlegał ekspozyturze Stalagu VIII B w Zabrzu (Hindenburg, Kronprinzenstrasse 397).
Brytyjscy jeńcy wojenni ulegali częstym wypadkom i skarżyli się na liczne choroby. Przeprowadzający badania lekarz z obozu jenieckiego w Łambinowicach, zalecił zarządowi kopalni aby jeńcy unikali ciężkiej i wyczerpującej pracy. Być może było to zamierzone działania jeńców, którzy starali się w ten sposób symulować różne choroby i unikać wyczerpującej pracy. Zdarzały się także przypadki odmowy wykonywania pracy, z którymi strażnicy nie potrafili sobie poradzić. 
W tej sytuacji zarządca kopalni poinformował o trudnościach swoich przełożonych. W dniu 16 lipca 1943 r. teren kopalni i obozu jenieckiego w Libiążu wizytował dyrektor fabryki IG Auschwitz Walter Dürrfeld oraz komendant hitlerowskiego obozu koncentracyjnego Auschwitz Rudolf Höss. Postanowiono, że brytyjscy jeńcy wojenni zostaną możliwie szybko odesłani do syspozycji władz wojskowych, a opuszczone przez nich baraki zajmą więźniowie sprowadzeni z obozu koncentracyjnego Auschwitz. Oceniano, że na miejsce 150 Anglików zostanie sprowadzonych 300 więźniów. Równocześnie miano przeprowadzić rozbudowę obozu, tak aby do końca roku osiągnąć stan 900 więźniów W dniu 20 sierpnia 1943 r. brytyjscy jeńcy wojenni zostali wywiezieni do obozu jenieckiego w Łambinowicach.
We wrześniu 1943 r. Niemcy utworzyli w Libiążu obóz pracy przymusowej Arbeitslager Janinagrube (Gute Hoffnung). Obóz był filią hitlerowskiego obozu koncentracyjnego Auschwitz-Birkenau.
W dniu 4 września 1943 r. lekarz obozowy Auschwitz przeprowadził selekcję więźniów, dokonując wyboru 300 więźniów nadających się do pracy w kopalni w Libiążu. Byli wśród nich Niemcy, Polacy i Żydzi (przywiezieni 27 sierpnia transportem z obozu pracy w Wolsztynie). Przy selekcji ważna była znajomość języka polskiego bądź niemieckiego, aby więźniowie z łatwością mogli przyjmować polecenia wykonania pracy.Kolejna grupa około 200 żydowskich więźniów dotarła do obozu w Libiążu w dniu 28 września. Kolejny większy transport 213 Żydów (pochodzili z gett w Prużanach, Ciechanowie, Płońsku, Nowym Dworze Mazowieckim, Salonikach [Grecja], Theresienstadt [Czechy] oraz obozów przejściowych w Malines [Belgia], Westerbork [Holandia], Mediolanie i Weronie [Włochy] i w Drancy [Francja]) dotarł 16 lutego 1944 r. Pod koniec kwietnia i na początku czerwca 1944 r. przywieziono dwie grupy z 150 węgierskimi Żydami. W ten sposób obóz osignął stan około 900 więźniów, i taki stan był stale utrzymywany.
W obozie przeprowadzano częste selekcje. Więźniów chorych lub nie nadających się do dalszej pracy odsyłano do obozu koncentracyjnego Auschwitz-Birkenau, gdzie ginęli w komorach gazowych. Na ich miejsce sprowadzano nowych więźniów. Wiemy o conajmniej trzech takich transportach: na początku sierpnia 82 Żydów z obozu pracy w Pionkach, na początku września 97 Żydów z getta w Łodzi, na koniec października 71 Żydów z getta Theresienstadt w Czechach. Obóz składał się z dwóch murowanych baraków, w których społo po ponad 400 więźniów. Z czasem dobudowano trzy baraki drewniane. Teren był otoczony podwójnym ogrodzeniem z drutu kolczastego pod napięciem elektrycznym. W narożnikach stały wieże wartownicze na palach. Od strony kolonii Obieżowa znajdowała się brama wejściowa, nad którą umieszczono napis "Arbeitslager Janinagrube". Przy bramie znajdowała się wartownia (Blockführerstube).
Więźniowie byli zatrudnieni przy wydobyciu węgla kamiennego w kopalni. Pracowali oni na trzy zmiany po 8 godzin. Co drugą niedzielę mieli wolną. Mniejsza grupa około 200 więźniów pracowała na powierzchni. Pracowali oni na bocznicy kolejowej, w warsztatach i przy transporcie drewna używanego do budowy chodzików kopalnianych. Warunki pracy były niezwykle ciężkie, co w połączeniu z niedostatecznym wyżywieniem było przyczyną dużej śmiertelności więźniów. Jak zeznał były więzień Herbert Rosenberg, z dostarczonego do Libiąża transportu liczącego 130 Żydów z Holandii, po dwóch tygodniach 65 zmarło lub było niezdolnych do pracy[2.1]. Lekarz obozowy oceniał, że zdrowy więzień był w stanie przepracować w obozie 1 miesiąc. W obozie znajdował się szpital obozowy, jednak chorym więźniom przysługiwała zaledwie połowa racji żywnościowych.
Ocenia się, że przez obóz przeszło około 3 tys. więźniów. Śmiertelność wynosiła około 30 osób miesięcznie. Przeciętny stan więźniów wynosił 500-800 osób. Wynika z tego, że podczas selekcji wysłano do komór gazowych Auschwitz około 2,5 tys. więźniów.
Załogę wartowniczą obozu pełniło około 37 esesmanów, którymi dowodził SS-Unterscharführer Franz Baumgartner. W lutym 1944 r. został zastąpiony przez SS-Oberscharführera Hermanna Kleemana, a następnie we wrześniu 1944 r. przez SS-Unterscharführera Rudolfa Kamienicznego.
Likwidacja obozu nastąpiła w styczniu 1945 r. W przeddzień ewakuacji obozu 17 stycznia, w obozie przebywało 853 więźniów. Dołączono ich do wielkiej kolumny więźniów ewakuowanych z obozu Auschwitz III - Monowitz. Poszli oni w "Marszu Śmierci" w kierunku Gliwic. Część z nich przewieziono koleją do obozów koncentracyjnych Mauthausen i Buchenwald, inni dotarli pieszo aż do Gross-Rosen na Dolnym Śląsku.
W obozie Janinagrube pozostało około 60 więźniów, którzy byli za słabi na marsz. Doczekali oni do wyzwolenia obozu.
W miejscu gdzie znajdował się obóz przy ul. Obieżowej, wystawiono pomnik.
