W listopadzie 1845 r. przywódcy Centralizacji Towarzystwa Demokratycznego Polskiego w Paryżu, najliczniejszego ugrupowania polskiej emigracji, podjęli decyzję o rozpoczęciu narodowego powstania wyznaczając jego termin na noc z 21 na 22 lutego 1846 r. Na jego czele mieli stanąć: Ludwik Mierosławski, Karol Libelt i Aleksander Guttry, kierujący powstańczym Komitetem Centralnym, określanym potocznie jako Centralizacja Poznańska. Przygotowania poważnie utrudniły działania pruskiej policji dokonującej licznych aresztowań, zwłaszcza wśród członków Komitetu. Nie udało się jej jednak rozbić dobrze zakonspirowanej siatki, założonego w 1845 r. przez księgarza Walentego Stefańskiego Związku Plebejuszy.
Członkami tej organizacji byli chłopi z podpoznańskich wsi: Górczyna, Junikowa, Świerczewa, Plewisk, Malty i Fabianowa. Podporządkowując się Józefowi Esmanowi, uzbrojeni w kosy bojowe stawili się wieczorem 3 marca 1846 r. w umówionych miejscach, oczekując rozkazu do ataku na Cytadelę z zamiarem uwolnienia aresztowanych przywódców. Maciej Palacz, sołtys Górczyna z oddziałem kosynierów oczekiwał w Górczynie podczas gdy Jan Szymczak, sołtys Junikowa swój oddział zebrał przy wiatrakach przy Świętym Marcinie. Inne oddziały zebrały się przy cmentarzu garnizonowym przy Cytadeli oraz w pobliży Fortu Schillinga. Z Kórnika do Poznania zmierzał też oddział dowodzony przez Hipolita Trąmpczyńskiego, który z uwagi na zdradę Henryka Ponińskiego, został zaskoczony i rozbity przez oddział wojska pruskiego podczas przejazdu przez Most Chwaliszewski. Unicestwienie tego oddziału uniemożliwiło wydanie rozkazu o rozpoczęciu walk pozostałym grupom i upadek niefortunnie rozpoczętego powstania. Zebrane oddziały rozeszły się bez walki topiąc posiadaną broń w Warcie, a aresztowani w następnych tygodniach konspiratorzy zostali osądzeni w procesie berlińskim. Uwolnieni po amnestii w 1847 r. byli świadkami wydarzeń jakie ogarnęły Wielkopolskę a zwłaszcza Poznań w roku 1848.
Wiadukt Kosynierów Górczyńskich w Poznaniu (wcześniej Wiadukt Górczyński) – wiadukt drogowy nad linią kolejową Warszawa Zachodnia-Frankfurt nad Odrą i Poznań Górczyn-Poznań Starołęka, w granicach administracyjnych miasta Poznania. Położony w bliskim sąsiedztwie pętli tramwajowej Górczyn i stacji kolejowej Poznań Górczyn. Znajduje się w ciągu ul. Głogowskiej. Łączy Górczyn ze Świerczewem, w ramach połączenia dzielnicy Grunwald z Wildą. Stanowi element drogi dojazdowej z centrum miasta do węzła autostrady A2 "Poznań Komorniki". Przed otwarciem wschodniej obwodnicy stanowił fragment drogi krajowej nr 5 i trasy europejskiej nr E261. Zbudowany w 1972 roku, w roku 1988 i 1994 był remontowany. W dniu 6 czerwca 2008, zachodnia nitka Wiaduktu Górczyńskiego została otwarta po przebudowie.
13 stycznia 2009 Rada Miasta Poznania jednogłośnie uchwaliła, że wiadukt zmieni nazwę z "Górczyńskiego" na "Kosynierów Górczyńskich" dla uczczenia mieszkańców Górczyna, którzy podjęli walkę w powstaniu wielkopolskim w 1846.