O Lisowieckich słów kilka
Z informacji Pracowni Konserwacji Zabytków w Krośnie wynika, że początki dworu w Niegłowicach sięgają 1730 r. Pierwszym właścicielem był Jan Mniszek. Prawdopodobnie na przełomie XVIII i XIX w. Kasper Lisowiecki herbu Lis, pochodzący z Podlasia zakupił dobra Niegłowice i Morochów. Jego syn Benedykt czynnie angażował się w odzyskanie przez Polskę niepodległości (brał udział w wyprawie na Rosję w 1812 r.).
Dwór Lisowieckich był w latach 1863-64 ośrodkiem ruchu niepodległościowego i schronieniem dla ochotników zamierzających przekraść się do Królestwa, aby walczyć w powstańczych oddziałach. Z Niegłowic i Jasła ochotników przerzucano do dworu Jarockich w Podgrodziu koło Dębicy, skąd droga wiodła nad Wisłę.
Właściciel Dworu, Antoni Lisowiecki dwukrotnie brał udział w powstaniu i za to został skazany przez władze austriackie na 8 tygodni pobytu w twierdzy na Morawach. Po powrocie z więzienia brał czynny udział w życiu politycznym Galicji. W 1866 r. był kandydatem na stanowisko prezesa rady powiatowej w Jaśle. Znany był on przede wszystkim z ofiarności na cele społeczne i oświatowe. Zmarł 8 kwietnia 1903 r., a pochowany został na cmentarzu w Jaśle w grobowcu w kształcie kaplicy.
W 1919 r. Marian Lisowiecki sprzedał posiadłość Alojzemu i Stanisławie Kolarzom, pochodzącym z Czech. Dworek miał styl barokowy, dopiero po późniejszych przeróbkach nabrał cech klasycznych. Stanisław Kolarz dokonał gruntownego remontu Niegłowic. Dach pierwotnie kryty gontem, został pokryty blachą. Stanisław Sarna wspomina w „Opisie Powiatu...” o pięknym ogrodzie Heleny Lisowieckiej.
Murowana Kaplica podworska pod wezwaniem Najświętszej Marii Panny w Niegłowicach została ufundowana w 1874 r. przez rodzinę Lisowieckich. Położona jest tyłem do przebiegającej drogi. Przez wiele lat odbywały się tam msze św., a Olga Kolarz wzięła tam ślub z Władysławem Mendysem w 1933 r.