Aleksander Błażej Prystor, ps. „Katajama”, „Bogdan”, „Rafał” (ur. 2 stycznia 1874 w Wilnie, zm. 1941 w Moskwie) – polski polityk z okresu dwudziestolecia międzywojennego, premier, pułkownik piechoty Wojska Polskiego, wolnomularz.
Był działaczem niepodległościowym, członkiem PPS, Organizacji Bojowej tego ugrupowania, a także PPS – Frakcji Rewolucyjnej, Związku Walki Czynnej i Związku Strzeleckiego oraz Polskiej Organizacji Wojskowej.
Po odzyskaniu niepodległości był podsekretarzem stanu w Ministerstwie Pracy i Opieki Społecznej (1918–1922). Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. W latach 1929–1930 minister pracy i opieki społecznej, a w okresie 1930–1931 – minister przemysłu i handlu. Jeden z czołowych polityków sanacji, bliski współpracownik Józefa Piłsudskiego. Członek tzw. grupy pułkowników. Premier od 27 maja 1931 do 9 maja 1933. Poseł na Sejm III kadencji z ramienia BBWR (1930–1935), później senator IV i V kadencji z ramienia OZN-u (1935–1939).
Po wybuchu II wojny światowej przebywał na Litwie. Po jej zajęciu przez ZSRR aresztowany przez NKWD. Zmarł w szpitalu więziennym na Butyrkach w Moskwie.