Słowiańscy bogowie i demony - STRZYGA

Grafika - www.himavanti.org/

 POLSKI OPIS

Słowianie. Słowo to większości z nas kojarzy się z wysokimi, wąsatymi wojownikami o złotych włosach, posągami Światowida, wspaniałymi grodami czy prastarymi, budzącymi lęk bóstwami. Jednak co tak naprawdę wiemy o naszych przodkach, ich obyczajach, pochodzeniu i wierzeniach? Czy wiedza, jaką nabywamy w czasie naszej szkolnej edukacji bazuje na popartych dowodami faktach, czy tylko na mitach, ludowych przekazach i potocznych opiniach? W serii skrytek geocache Słowiańscy bogowie i demony postaram się choć trochę przybliżyć świat dawnych Słowian, koncentrując się głównie na wierzeniach, które miały ogromny wpływ na codzienną egzystencję naszych przodków.

Strzyga

Według badań Aleksandra Brücknera słowiańska strzyga pochodzi bezpośrednio od rzymskiego strix (l.mn. striges), kobiecego demona o ptasich szponach żywiącego się krwią. W niejasny sposób wierzenia te, prawdopodobnie za pośrednictwem ludów bałkańskich, zostały zaadaptowane przez Słowian, nakładając się częściowo na postać upiora.

Strzyga była istotą nieco podobną do wampira. Strzygami zostawały dusze ludzi, którzy urodzili się z dwiema duszami, dwoma sercami i podwójnym szeregiem zębów, z czego ten drugi był słabo zauważalny. Uważano także, iż strzygą jest noworodek, który urodził się z wykształconymi zębami. Gdy już rozpoznano strzygę za pierwszego życia, przepędzano ją z ludzkich siedzib. Strzygi ginęły zazwyczaj w młodym wieku, gdy jednak jedna dusza odchodziła, druga żyła dalej i aby przetrwać musiała polować. Strzyga wysysała krew, wyżerała wnętrzności i latała pod postacią sowy po nocach. Zazwyczaj poza polowaniem chodziło o zemstę za krzywdy wyrządzone podczas pierwszego żywota. Strzygi potrafiły zadowolić się przez jakiś czas także krwią zwierząt. Podobnie jak inne stwory tego typu, strzygę należało trwale unieruchomić poprzez spalenie lub powbijanie gwoździ albo pali w różne części ciała.

Według innych źródeł strzygi nie szkodzą ludziom inaczej, niż tym, że są zwiastunami pewnej śmierci kogoś z domowników. Szkodliwość zaś wynikać miała (według późniejszej interpretacji) z braku chrztu jednej z dusz dziecka, co uniemożliwiało opuszczenie świata ludzi.

W czasach epidemii ludzi chorych chowano do grobów jeszcze żywych. Niektórym udawało się wykopać gołymi rękami i potem błądzili oni z zakrwawionymi rękami, poodrywanymi paznokciami, chorzy i osłabieni. Też uważani byli za strzygi. Sposobem na zapobiegnięcie przeistoczeniu się człowieka w strzygę było pochowanie go twarzą do dołu.

Ciekawy wątek "upiorzycy" – młodo zmarłej hrabianki, budzącej się nocą w swym sarkofagu i grasującej po kościele znany jest także z opowieści ludowych górali babiogórskich. Sposobem na pokonanie zmarłej miało być zakreślenie kręgu za pomocą święconej kredy dookoła sarkofagu, położenie się w grobie i pozostanie w nim do trzeciego piania koguta – dopóki nie nadszedł świt, zastając zmarłą poza jej trumną.

UWAGA !!! KAŻDY GEOKESZER KTÓRY ZNAJDZIE WSZYSTKIE SKRYTKI SERII "SŁOWIAŃSCY BOGOWIE I DEMONY" PO ZWRÓCENIU SIĘ DO JEDNEGO Z ZAŁOŻYCIELI OTRZYMA LINK HTML DO WKLEJENIA WIRTUALNEJ ODZNAKI NA SWÓJ PROFIL. POWODZENIA.

Skrytka: pojemnik typu PET, zawiera logbook i ołówek, koordynaty +/- 5m