Pomysł budowy skoczni narciarskiej w Warszawie wiązał się z organizacją V Światowego Festiwalu Młodzieży i Studentów. Jej budowę rozpoczęto w 1955, a jej projektantem był Jeremi Struchacki. Problemy natury geologicznej spowodowały znaczne opóźnienie prac i ostatecznie obiekt oddano do użytku we wrześniu 1959. Rozegrano wówczas dwudniowy konkurs, w którym wystąpiła ówczesna polska kadra narodowa
Skocznia należała do Warszawskiego Klubu Narciarciarskiego i była areną zmagań najczęściej treningowych, choć odbywały się na niej także zawody. Jej punkt konstukcyjny usytuowany był na 38 metrze. W latach 70. jej zeskok został pokryty sprowadzonym z NRD igielitem, jako pierwszej skoczni w Polsce. Obiekt był używany jedynie w lecie, ze względu na brak odpowiednich siatek utrzymujących śnieg. Używano go wówczas jako obiektu treningowego, a także rozgrywano tu zawody Turnieju Trzech Skoczni (pozostałe dwa obiekty, na których rywalizowano znajdowały się w Pradze i Budapeszcie)
Zamknięcie
Obiekt zamknięto w 1989, a w latach 90. zdemontowano środkową część rozbiegu i ściągnięto maty igelitowe. Przez lata obiekt stał zrujnowany, a część rozbiegu nie łączyła się z wieżą skoczni.
Na początku lat 90. pod wieżą skoczni znajdowało się targowisko ze sprzętem do sportów zimowych. Obecnie organizowane jest ono w zimowe weekendy w otoczeniu toru łyżwiarskiego Stegny. Przy skoczni funkcjonował amatorski skatepark. Obecnie na terenie skoczni znajduje się serwis narciarski oraz gabinet kosmetyczny, siedzibę ma tutaj również firma kurierska.
19 kwietnia 2005 roku artysta Cezary Bodzianowski zorganizował na skoczni happening – w jego trakcie zrzucił narty z wieży, a następnie udał się z nimi pod galerię Zachęta.
Informacje o skoczni
Punkt konstukcyjny skoczni wynosił 38 m, zaś wysokość wieży startowej 35 m. Długość najwyższego tarasu rozbiegowego wynosiła 55,5 m, a wybiegu – 70 m. W sumie całkowita wysokość skoczni wynosiła 54 m, a długość – 120 m. Zawody mogło oglądać ok. 7000 widzów.
Skocznia często nazywana była Skarpą od położenia na Skarpie warszawskiej. Na terenie skoczni znajdowała się wyłożona igelitem rampa, która służyła do tymczasowego "umieszczania" mniejszej skoczni. Rampę mocowano na zeskoku, początkujący skoczkowie rozpoczynali najazd na buli, bezpośrednio na igelicie.
Za najdłuższy skok w historii obiektu często uznaje się osiągnięcie Janusza Dudy – 48 m, zaś jako oficjalny rekord podaje się skok Antoniego Łaciaka na odległość 40.5 m.