Tijdens het verbouwen van onze woning vonden we een, bijna vergaand dagboek onder een vloerplank. Hierin schreef Twan uit Uden, zijn verhaal en verschikkingen die hij heeft meegemaakt. Geboeid heb ik dit gelezen en altijd gedacht dat dit maar verzinselen waren. Maar nu ik goed rond kijk vind ik de bewijzen in het landschap om mij heen. Is het dan toch waar. Heeft er echt een Twan bestaan die moest vechten voor zijn leven.
Ik neem u mee op een tocht door Uden en laat u de restanten van dit verhaal zien. Mocht u tijdens deze toch oog in oog komen met iets verschrikkelijks of dingen zien die eigenlijk niet kunnen. Stop met wat u aan het doen bent en ren hard weg.
Op de plaats van het vraagteken zult u geen logrol vinden maar wel hier rusten de lichamen van ongeveer 4622 mensen. En laten we hopen dat ze blijven rusten en ze niet bij de “Walking Dead” horen. Na een kort verteringsproces blijven de botten nog lang in de grond liggen. Bijna onverwoestbaar rusten ze in de zachte Udense grond.
Best Dagboek
De levende doden blijven maar op mij jagen. Met hun tanden willen ze mijn vlees kapot bijten, zodra ze de kans krijgen schuren ze mij in stukken. Zonder tanden zal dat niet gaan. Dan zijn ze misschien ongevaarlijk. Wat als ik uit de bovenkaak de Rechter 2de molaar, rechter 1ste molaar, rechter cuspidaat plus de linker cuspidaat plus de linkers centrale snijtand trek. En uit de onderkaak de Linker 1ste melkmolaar min de linker 1ste premolaar, 2 maal de rechter melkhoektand min de linker 2de melkmolaar, linker 1ste premolaar plus de rechter 1ste premolaar eruit trek wat zal er dan gebeuren?????… Ach wat zit ik te dromen dat gaat nooit lukken.
Na mijn overnachting op het platteland loop ik terug naar Uden. Er moet toch ergens hulp zijn. Plots zag ik er weer een, en het mij ook. Trekkend met zijn rechter been strompelde het op mij af. Met zijn dode blik volgde het iedere beweging. Het had één doel voor ogen. Mijn vlees en bloed. Maar ik was vast besloten niet meer te vluchten. Met een stevige tak sloeg ik het monster tegen zijn rottend hoofd. Wat er toen gebeurde had ik nooit kunnen bedenken. Het karkas viel en het hoofd vloog de ander kant op. Het ging maar door met kreunen en bijten, alsof het nog steeds op een lichaam zat. Ik pakte het op en gooide het samen met het lichaam in een gat en dekte dit af met een dikke steen. Gelukkig nu ben ik weer veilig. Terwijl ik weg liep hoorde ik het geluid van de tanden aan de onderkant van de steen knagen.
We hebben de locatie achterhaald en gezien dat de gemeente deze plek met een grote betonplaat heeft afgedekt. Hierop heeft een buurgenootschap een klein monument geplaatst zodat de bevolking geen vermoeden heeft wat hier is gebeurd. Maar wij weten beter. En nu jullie ook. Als je goed luistert en je hoofd tegen de sokkel zet heb je kans dat je de tanden onder het beton hoort knagen. 
