Deze microcache ligt op het terrein waar vroeger de vijlenfabriek stond van de familie Watson. In 1898 gaven Burgemeester en Wethouders van Rotterdam de naam Vijlkappersstraat aan een verharde weg in het Oude Noorden. In deze omgeving oefende de firma Watson zijn bedrijf uit. Bijna een halve eeuw eerder (in 1848) vestigde George Henry Watson zich vanuit Sheffield in Rotterdam. Hij was al "File Manufacturer" en begon twee jaar later aan het Zwaanshals 31 bij de Rotte een vijlenfabriek en slijperij, met tevens een handel in slijpstenen. Ook deed hij smidswerk voor particuliere klanten. In de buurt was al tijden bedrijvigheid buiten de stadsmuren. Scheepswerfjes, houtzagerijen, windmolens, boerderijen en kleine fabriekjes lagen hier langs het water. Van lieverlee werden hier ook arbeiderswoningen gebouwd, sommige van het zeer bescheiden rug-aan-rugtype. Er waren waarschijnlijk al vijlkappers actief toen Watson zijn onderneming begon.
De firma deed goede zaken, breidde in 1854 al uit naar de overkant van de Zwaanshals en rpoduceerde toen ongeveer 600 vijlen per week. Door mechanisatie en de aanschaf van een stoommachine steeg dit rond 1900 naar 2.400 stuks. Deze innovatie werd niet overal in het land gevolgd. Zo bleef in Utrecht bijvoorbeeld handkappen de norm. Gaandeweg verdrong Watson al deze ambachtelijke kleine ondernemingen in Nederland. De fabriek verhuisde in 1917 naar de Kleiweg in Hillegersberg, waar een geheel nieuw bedrijfsgebouw werd betrokken. Een grote brand richtte in 1922 veel schade aan, maar die kwam men snel te boven. Er kwam een intensieve werkrelatie met R.S. Stokvis & Zonen, wat er ondermeer toe leidde dat de als bestaande naam Sandford als handelsnaam voor de vijlen werd ingevoerd. Het goede netwerk van Stokvis legde Watson geen windeieren. Ze vervaardigden uitsluitend vijlen en raspen van het beste materiaal. Normale productie was ruim 2000 stuks per dag. Op dat moment waren ze de grootste en meest moderne vijlenfabriek van Nederland.
Groei, overname en vertrek Tijdens de tweede wereldoorlog, in 1944, moest de fabriek sluiten. De directeur overleed kort daarna. Het bedrijf bleek echter veerkrachtig. Na de bevrijding werd met nieuwe machines en technieken de draad weer opgepakt. Spoedig kwam de productie op 15.000 vijlen per week, die wijd en zijd afzet vonden. De onderneming bleef een familiebedrijf. Niet alleen bleef de directie in handen van enkele generaties Watson, ook vonden vele werknemers van vader op zoon emplooi. Uiteindelijk was Watson de enige Nederlandse vijlenproducent, zodat Rotterdam een unieke fabriek op zijn grondgebied had. Watson maakte niet alleen vijlen, maar ook standmessen, snijmessen voor tabakskerverijen en drukkerijen, blik- en ijzerscharen. De slijperij stond in de organisatie los van de kapperij. In 1947 werd in de Verenigde Staten een normalisatie overeen gekomen: toen pas gingen producenten volgens dezelfde standaard werken. Voordien had elke fabriek zijn eigen normen. Niet alleen weken de maten van de vijlen onderling af, maar ook waren er verschillende opvattingen over basterd, halfzoet, zoet, enzovoorts. Toen in de VS de standaard werd ingevoerd, volgde Watson al snel. Eind 1954 werd de zaak verkocht aan Amerikanen, nadat het zakelijke adres kort tevoren naar Uden was verplaatst. De naam veranderde in 1957 in Nicholson File Nederland NV, waarmee Watson onderdeel werd van deze internationaal opererende gereedschapsfabrikant. Het bedrijf bleef nog tot 1959 in Rotterdam. Even tevoren was alles naar een geheel nieuwe fabriek in Den Bosch verplaatst. Vanuit Noord-Brabant ging de productie voort ten behoeve van de EEG, het Midden-Oosten en andere overzeese klanten tot in 1972 overname door concurrent Cooper volgde. Het pand bleef na de verhuizing leeg en is vervallen. In de jaren 80 is het gesloopt en is er een nieuw huizenblok geplaatst.
Begin deze eeuw bleek uit grondmetingen dat de grond flink verontreinigd was. Lood, arsenicum en andere zware metalen. Grondwater bleek niet verontreinigd. In 2009/2010 is de grond gedeeltelijk gesaneerd.
Veel plezier met het vinden van de cache. Je hoeft geen tuinen te betreden