Er was er eens een paddenkoning die dolgraag een kikker wilde zijn. “Kikkers”, riep hij uit, “die worden gekust door prinsessen, maar wij padden helemaal nooit”. Terecht misschien vanuit het oogpunt van prinsessen, maar de paddenkoning had natuurlijk een punt. Nu wilde het verhaal dat er ergens in Kennemerland een beetje rare prinses woonde. Prinses Bufonida was niet zoals andere prinsessen en ze had zelfs een uitgesproken hekel aan die kleine, groene, irritante kwakers. Liefde voor haar had helemaal niks met kikkers te maken. “Ga toch niet mijn tijd verdoen met het kussen van kikkers”, brulde ze tegen haar vader.
De koning zuchtte voor de zoveelste keer maar weer eens diep. “Later”, dacht hij, “ze groeit er wel overheen”. Prinses Bufonida dacht er echter heel anders over en op een donkere nacht met nieuwe maan sloop ze het kasteel uit op zoek naar haar enige ware liefde. Waar ze ook zocht, tussen de struiken, onder bomen, achter de heg of in het charmante theehuisje dat haar ouders hadden laten bouwen, ze vond hem niet. Aangeslagen en bedroefd dat ze haar grote liefde niet gevonden had liet ze zich vallen in het grasveldje bij de vijver, waar de paddenkoning net een lied ging aanheffen. Maar toen gebeurde het wonder: betoverd door het prachtige lied van de paddenkoning pakte de prinses de pad op, kuste hem, en leefden samen nog lang en gelukkig.
Update 19/1/20: De oorspronkelijke boom is verdwenen. De cache ligt nu in een andere. Tel bij Noord 7 en bij Oost 12 op.
