Let op, cache ligt niet op, onder of in het monument. Beheerder heeft nadrukkelijk verzocht om niet te klimmen op de goot.
Rijksmonument uit 1884: Uitstroomgoot gemaal Noorderlegmeer
De in 1884 gebouwde UITSTROOMGOOT MET UITWATERINGSLUIS (SPUISLUIS) was ten behoeve van het gemaal van de Noorder Legmeer- en Thamerpolder. De sluis was gesitueerd in het zuiden van de polder en monde via de dijk uit in de Amstel. De Legmeerplassen werden vanaf 1879 drooggemaakt met behulp van een gemaal dat in de zuidoostelijke hoek van de Bovenkerkerpolder was gebouwd. De Bovenkerkerpolder was al in 1764 ingepolderd en lag westelijk van de Amstel. Bij de inpoldering bleef een smalle strook grond langs de Amstel onverveend. Voor de bemaling van de Legmeerplassen betekende dit niet alleen dat het polderwater van de Legmeerplassen via een kanaal ten zuiden van de Bovenkerkerpolder naar het gemaal moest worden gevoerd, maar dat bovendien het uitgeslagen water over de smalle strook grond naar de Amstel moest worden gevoerd. Het ingenieursbureau W.C. & K. de Wit uit Amsterdam (die ook het gemaal ontwierpen) hebben waarschijnlijk het ontwerp geleverd voor de eerste, houten uitstroomgoot. De metalen goot werd in 1884 door hetzelfde bureau geleverd. Rond 1925 is de goot iets verhoogd en was de constructie op betonnen steunen (jukken) geplaatst. De uitwateringssluis was uit dezelfde tijd. De uitwateringsgoot was oost-west georiënteerd en bestond uit een circa 120 meter lange en ongeveer 2 meter brede, halfronde goot die was vervaardigd uit ijzeren, geklonken platen. De constructie werd bijeengehouden door diagonaal aangebrachte hoekprofielen. De goot was geplaatst op betonnen steunen en langs de bovenzijde voorzien van een betonnen rand. De duikersluis bevond zich aan het oostelijke einde van de goot en bestond hoofdzakelijk uit twee kokers door het dijklichaam. Het sluiswerk was grotendeels van beton; de binnenfrontmuur en de buitenfrontmuur dienden tevens als brugleuning voor de weg over de dijk. De buitenfrontmuur (Amstelzijde) was voorzien van twee bakstenen vleugelmuren. Aan de zijde van het buitenfront konden de kokers door middel van houten kleppen (deuren) worden gesloten. De kleppen scharnierden horizontaal en waren van ijzeren gehengen voorzien. Aan de uiteinden van de kleppen was een ketting bevestigd die om een ronde staaf boven de muur gewonden kon worden, op welke wijze de kleppen konden worden geopend of gesloten. De uitstroomgoot met uitwateringsluis was van algemeen belang uit historisch-waterbouwkundig oogpunt als uniek en gaaf bewaard gebleven voorbeeld van een dergelijk waterstaatkundig object. Daarnaast was de uitstroomgoot uit historisch-civiel-technisch oogpunt van belang vanwege het materiaalgebruik. (bron: Rijksdienst voor het Cultureel Erfgoed)
Oud machinist Wouter Jan Brandse:
“Mijn vader regelde het waterpeil vanaf het begin van de Tweede Wereldoorlog. Wij waren niet alleen machinist, maar moesten ook alle afwateringssloten vrijhouden van waterplanten. Op je lauweren rusten was er niet bij. Het gemaal draaide dagelijks. Bij hoge waterstanden draaiden we overuren.
De uitstroomgoot was ’s zomers een geliefd zwembad. Er stond anderhalve meter water in de ‘badkuip’ dat snel opwarmde. Als het gemaal ging draaien, moest ik eerst de plaatselijke jeugd uit het water halen…”
De uitstroomgoot verloor zijn water transporterende functie, maar blijft als cultuurhistorisch monument behouden.
Samen met de antieke uitwateringssluis aan de Amstel, kreeg de uitstroomgoot in 2002 de status van Rijksmonument. De goot is een voorbeeld van een uniek waterbouwkundig werk met grote cultuurhistorische waarde.
