Maria Dąbrowska to pisarka i publicystka urodzona w Russowie pod Kaliszem. Mieszkała tu w domu uważanym za jej rodzinny, który jednak nigdy nie był własnością jej rodziców. Pisarka spędziła w tym domu dzieciństwo i młodość, jednak do końca życia podkreślała swoje kaliskie korzenie. o śmierci pisarki powstał pomysł o utworzenie tu muzeum. W 1971 roku otwarto nowo odbudowany dworek w którym utworzono Izbę Pamięci M. Dąbrowskiej, a od 1979 roku obiekt stał się oddziałem Mu Okręgowego Ziemi Kaliskiej w Kaliszu. W budynku zrekonstruowano układ pomieszczeń z domu rodzinnego pisarki : pokój panieński, s, salon, kuchnie oraz pokój Józefa Szumskiego. Zobaczymy tu archiwum fotografie rodziny, meble pochodzące z końca XIX w., pamiątki pochodzące z ostatniego mieszkania Dąbrowskiej, publikacje artystki, obrazy oraz wiele innych pamiątek z nią związanych.Przy dworku Marii Dąbrowskiej w obrębie parku znajduje się również mini skansen stworzony z sześciu obiektów tradycyjnej..Maria Dąbrowska (z domu Szumska) urodziła się w 1889 roku w Russowie pod Kaliszem, w rodzinie ziemiańskiej. Uczyła się na pensjach w Kaliszu i w Warszawie, następnie zaś studiowała nauki przyrodnicze, socjologię i filozofię w Lozannie. Potem kontynuowała naukę w Brukseli, gdzie zaangażowała się działalność niepodległościową. W 1911 roku wyszła za Mariana Dąbrowskiego, członka PPS. Związała się również z ruchem ludowym i Towarzystwem Kooperatystów, z ramienia którego wyjechała na stypendium do Anglii. W 1917 roku osiedliła się w Warszawie, gdzie nadal prowadziła ożywioną działalność społeczną, ideową i publicystyczną. Prowadziła między innymi kursy dla analfabetów. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości Dąbrowska znalazła zatrudnienie w Ministerstwie Rolnictwa. Od 1924 roku zajmowała się zaś głównie pisarstwem. W czasach narastającego autorytaryzmu sanacji pisarka angażowała się w akcje protestacyjne, była związana z Ligą Obrony Praw Człowieka i Obywatela. Jako wyraz kontestacji istniejącego porządku nie przyjęła w 1935 roku wawrzynu PAL. Po śmierci męża jej partnerem życiowym był Stanisław Stempowski. Pierwsze lata II wojny światowej pisarka spędziła we Lwowie, a od 1941roku mieszkała w Warszawie, gdzie angażowała się w kulturę konspiracyjną. Po wojnie po krótkim pobycie we Wrocławiu wróciła do stolicy. W 1964 roku podpisała „List 34” protestujący przeciwko narastającym ograniczeniom cenzuralnym. Zmarła w Warszawie w 1965 roku. Była laureatką wielu prestiżowych nagród i odznaczeń (np. doktorat honoris causa Uniwersytetu Warszawskiego). Charakterystyka twórczości Dąbrowska była powieściopisarką, publicystką, dramaturgiem i tłumaczem. Jak zaznacza Jerzy Kwiatkowski, pisarstwo Dąbrowskiej wyrastało z jej wcześniejszej twórczości publicystycznej i dziennikarskiej. W latach 20. pisarka wydała trzy zbiory nowel inspirowane jej zainteresowaniami i wrażliwością społeczną: „Gałąź czereśni” (1922), „Uśmiech dzieciństwa” (1923), „Ludzie stamtąd” (1926). W „Uśmiechu dzieciństwa” ujawniły się inspiracje autobiograficzne, a także zainteresowanie tematem dziecięcej psychiki. Z kolei „Ludzie stamtąd” to książka, której bohaterami uczyniła autorka służb folwarczną. Doszło tu zatem do głosu zainteresowanie pisarki życiem prostych ludzi i ich percepcją świata, zwłaszcza postrzeganiem innych. Tytułowi „ludzie stamtąd” to bowiem mieszkańcy dworu obserwowani przez służbę. Nie chodzi tu jednak o klasowy podział świata, ale o egzystencjalną głębię i dostrzeżenie, że ludzki los ma charakter uniwersalny, każdy musi się zmierzyć z problemami takimi, jak miłość czy cierpienie. Zbiór ten inicjował prąd wielkiego realizmu psychologicznego w polskiej prozie dwudziestolecia. W latach 1931 – 1934 ukazało się największe dzieło Dąbrowskiej, czyli „Noce i dnie”. Była to wielotomowa, epicka powieść utrzymana w konwencji rodzinnej sagi, której akcja przedstawiała dzieje kilku pokoleń rodu Ostrzeńskich i Niechciców począwszy od powstania styczniowego aż po wybuch I wojny światowej. Pisarka oprócz bogatych analiz psychologicznych i socjologicznych zawarła tu również wątki autobiograficzne. Barbara i Bogumił byli bowiem postaciami wzorowanymi na rodzicach Dąbrowskiej, natomiast ona sama pojawiła się na kartach powieści jako Agnisia. W 1938 roku ukazał się natomiast zbiór nowel „Znaki życia”, którego bohaterowie byli w większości związani z fabułą „Nocy i dni” (np. panna Winczewska). Po II wojnie światowej pisarka wydała z kolei zbiór „Gwiazda zaranna”, a także słynna książkę o uwielbianej przez nią twórczości Jospha Conrada („Szkice o Conradzie”). Bardzo ważnym dziełem Dąbrowskiej były też jej „Dzienniki 1914 – 1965”.
Maria Dąbrowska to pisarka i publicystka urodzona w Russowie pod Kaliszem. Mieszkała tu w domu uważanym za jej rodzinny, który jednak nigdy nie był własnością jej rodziców. Pisarka spędziła w tym domu dzieciństwo i młodość, jednak do końca życia podkreślała swoje kaliskie korzenie. Po śmierci pisarki powstał pomysł o utworzeniu tu muzeum. W 1971 roku otwarto nowo odbudowany dworek w którym utworzono Izbę Pamięci M. Dąbrowskiej, a od 1979 roku obiekt stał się oddziałem Muzeum Okręgowego Ziemi Kaliskiej w Kaliszu. W budynku zrekonstruowano układ pomieszczeń z domu rodzinnego pisarki : pokój panieński, sypialnię, salon, kuchnie oraz pokój Józefa Szumskiego. Zobaczymy tu archiwalne fotografie rodziny, meble pochodzące z końca XIX w., pamiątki pocho'dzące z ostatniego mieszkania Dąbrowskiej, publikacje artystki, obrazy oraz wiele innych pamiątek z nią związanych. Przy dworku Marii Dąbrowskiej w obrębie parku znajduje się również mini skansen stworzony z sześciu obiektów tradycyjnej kaliskiej architektury ludowej.
Dworek nie był własnością rodziny Dąbrowskiej, a jedynie był zarządzany przez jej ojca, Józefa Szumskiego. Prawdziwi właściciele przebywali we Francji. Po śmierci pisarki powstał pomysł utworzenia muzeum. Po odbudowaniu dworku w 1971 roku otwarto Izbę Pamięci M. Dąbrowskiej. W 1979 roku placówka stała się oddziałem Muzeum Okręgowego Ziemi Kaliskiej. Zbiory muzeum obrazują pobyt Dąbrowskiej we wsi w latach 1889–1907 (rekonstrukcja pokoju pisarki, pokój ojca, Józefa Szumskiego, kuchnia dworska, salon, sypialnia) oraz jej związki z ziemią kaliską (fotografie, rękopisy, dokumenty osobiste).
Dworek i okalająca go wieś zostały zobrazowane przez pisarkę w powieści Noce i dnie, w zbiorach opowiadań Ludzie stamtąd, Uśmiech dzieciństwa oraz we wspomnieniach. W parku otaczającym dworek mieści się skansen etnograficzny. Zobaczymy tu archiwalne fotografie rodziny, meble pochodzące z końca XIX w., pamiątki pochodzące z ostatniego mieszkania Dąbrowskiej, publikacje artystki, obrazy oraz wiele innych pamiątek z nią związanych. Przy dworku Marii Dąbrowskiej w obrębie parku znajduje się również mini skansen stworzony z sześciu obiektów tradycyjnej...
Kesz typu klipsiak. Zawiera logbook oraz ołówek.
Proszę o ostrożne podejmowanie i staranne odkładanie kesza na miejsce