Świdnica jest miastem o ponad 750-letniej tradycji. Widać to na każdym kroku – średniowieczny układ urbanistyczny Rynku, piękne kamienice reprezentujące mieszaninę stylów i atmosfera dawnego kupieckiego miasta dają o sobie znać na każdym kroku. Dzisiejsze oblicze Świdnicy kształtowało się przez wieki, dlatego trudno byłoby znaleźć drugie takie miejsce „z duszą”.
Korzystne warunki naturalne i dogodne położenie sprawiły, że okolice Świdnicy zostały zasiedlone już w neolicie (4500-1800 lat p.n.e). W okresie wczesnego średniowiecza rejon ten był zamieszkiwany przez słowiańskie plemię Ślężan. Ok. 990 r. Śląsk został zajęty przez księcia Polan Mieszka I i przyłączony do Polski.
Świdnicę po raz pierwszy nazwano miastem (civitas) w dokumencie z 1267 r. Nie znany jest dokument lokacyjny, ale przypuszcza się, że Świdnica została miastem ok. 1250 r. W tym okresie Świdnica należała do Księstwa Wrocławskiego. Właśnie wrocławski książę Henryk IV, zwany Prawym, nadał miastu dwa przywileje, które pozwoliły na burzliwy jego rozwój. Było to prawo szrotu (1278 r.) i prawo mili (1285 r.) Po bezpotomnej śmierci Henryka IV Świdnica wraz z częścią Księstwa Wrocławskiego przypada w 1290 r. Bolkowi I Surowemu, który podniósł miasto do rangi stolicy księstwa. Książę ten stał się protoplastą dynastii Piastów świdnickich. Na początku XIV w. miasto posiadało już mury obronne z sześcioma bramami, kościół parafialny i dwa klasztory. W 1285 r. w Świdnicy funkcjonował cech piekarzy, tkaczy, garncarzy, szewców, kuśnierzy i krawców. W 1308 r., siedem lat po śmierci ojca, pełnię władzy przejął najstarszy syn Bolka I, Bernard. Mając jednak dwóch braci, zmuszony był podzielić księstwo na trzy części. Ponownie ziemie częściowo zjednoczył i z czasem znacznie powiększył jego syn Bolko II Mały, panujący w latach 1326-1368. Pod koniec swoich rządów był najpotężniejszym władcą na Śląsku, a ziemie Księstwa Świdnicko-Jaworskiego rozciągały się od Dzierżoniowa i Niemczy aż po Łużyce. W 1353 r. Bolko II zawarł z królem Czech Karolem Luksemburgiem układ sukcesyjny, w którego rezultacie Księstwo Świdnicko - Jaworskie po śmierci w 1392 r. wdowy po Bolku II – Agnieszki przeszło pod panowanie czeskie. Niemal równo stuletni okres panowania Piastów świdnickich był dla miasta okresem burzliwego rozwoju. Świdnica szeroko słynęła z produkcji doskonałego piwa, sukna i noży. Miastem rządziła rada miejska, na czele której stał burmistrz. Nie zawsze jednak wszystko szło pomyślnie – tok życia zaburzany był wielkimi klęskami żywiołowymi (w pożarze w 1313 r. miało spłonąć całe miasto z wyjątkiem dwóch kościołów) oraz niepokojami społecznymi i wojnami. Mimo wszelkich nieszczęść miasto rozwijało się i zwiększało swoje znaczenie. Pod koniec XIV w. liczyło ok. 6.000 mieszkańców.
Zmiana przynależności państwowej nie miała wpływu na gospodarkę. Nadal kwitło rzemiosło i handel. W 1429 r. Świdnicę próbowali zdobyć husyci, jednak mieszczanie nie dopuścili do opanowania przez nich miasta. Pod koniec XV w. Śląsk dostał się przejściowo pod panowanie króla węgierskiego Macieja Korwina. W 1471 r. w mieście działało aż 50 cechów, zrzeszających wielu rzemieślników o różnych specjalnościach. Prawie trzysta domów posiadało prawo warzenia piwa. Funkcjonowało kilka młynów zbożowych i od końca XV w. jeden papierniczy. W Świdnicy odbywały się wielkie, znane nie tylko na Śląsku, targi bydłem i chmielem. Po bitwie w 1526 r. pod Mohaczem, gdzie w walce z Turkami zginął król Czech i Węgier Ludwik Jagiellończyk, cały Śląsk przeszedł pod panowanie domu Habsburgów. Śląsk nadal jednak pozostał krajem Korony Czeskiej. W pierwszym stuleciu rządów Habsburgów zaszły duże zmiany w życiu społecznym. Reformacja spowodowała, że większość mieszkańców przeszła na wyznanie ewangelickie. Spowodowało to przejęcie przez nich większości kościołów, w tym również kościoła parafialnego. W kolejnym stuleciu wybuchła wojna trzydziestoletnia (1618-1648). W jej efekcie cały Śląsk uległ niemal całkowitemu spustoszeniu. Świdnica, po wielokrotnych oblężeniach, pożarach i przemarszach wojsk została kompletnie zrujnowana. W 1633 r. w wyniku zarazy zmarło w mieście 17 tys. osób. W roku zakończenia wojny w Świdnicy było 118 mocno uszkodzonych domów zamieszkałych przez ok. dwieście osób. Jeszcze w trakcie wojny władze cesarskie zainicjowały szeroko zakrojoną akcję rekatolicyzacji mieszkańców, w której niepoślednią rolę grały brutalne działania prawne i administracyjne. Zniszczenia wojny trzydziestoletniej spowodowały załamanie gospodarki miasta. Mimo postępującej odbudowy Świdnica nigdy już nie odzyskała tak wysokiej rangi, jaką miała wcześniej.
Wojna między Austrią i Prusami spowodowała kolejne przemiany. W wyniku pięcioletnich działań prawie cały Śląsk wcielony został do państwa pruskiego. Już wkrótce decyzją króla Fryderyka II powstała twierdza świdnicka (wg projektu generała Corneliusa de Walrave). W latach 1748-1754 przebudowano dotychczasowe fortyfikacje i stworzono nową zewnętrzną linię umocnień składającą się m.in. z pięciu fortów i czterech redut. W latach wojny siedmioletniej (1756-1763) wrogie armie czterokrotnie oblegały miasto, za każdym razem je zdobywając. „Zaowocowało” to zniszczeniem ponad dwustu domów i uszkodzeniem prawie czterystu. Po zakończeniu działań znaczne środki wydatkowano na wzmocnienie twierdzy. Wszystko to wpłynęło na zahamowanie rozwoju miasta. Dopiero reformy gospodarcze okresu wojen napoleońskich spowodowały pewne ożywienie. Pierwsze manufaktury powstawały już pod koniec XVIII w., jednak dopiero skasowanie twierdzy w 1866 r. wpłynęło znacząco na rozwój przemysłu. Powstało wiele małych zakładów przemysłowych. Już w 1844 r. do miasta doprowadzono linię kolejową z Jaworzyny Śl., później do Dzierżoniowa (1855 r.) i Wrocławia (1898 r.). Równocześnie zbudowano komunalne zakłady usługowe: gazownię (1863 r.), nową wieżę ciśnień (1876 r.) i elektrownię (1907 r.). Miarą rozwoju jest wzrost liczby ludności – z ok. 15 tys. w 1852 r. do ponad 28 tys. w 1900 r.
Już wkrótce po zakończeniu działań wojennych do miasta przybyła polska grupa operacyjna. W imieniu władz dokonała ona przejęcia i inwentaryzacji majątku poniemieckiego oraz rozpoczęła organizowanie lokalnej administracji. Ludność niemiecka została wysiedlona, a na jej miejsce napłynęli osadnicy polscy (przeważnie z terenów Małopolski oraz z kresów wschodnich). Samo miasto nie poniosło większych strat w wyniku wojny, co ułatwiło późniejsze jego zagospodarowanie. Uruchamiano zakłady przemysłowe, otwierano szkoły i organizowano życie kulturalne. W okresie powojennym znacznie rozbudowano przemysł świdnicki, wybudowano nowe, duże osiedla mieszkaniowe. Dnia 1 stycznia 1999 roku Świdnica stała się stolicą powiatu. W roku 2001 najcenniejszy świdnicki zabytek – Kościół Pokoju pw. św. Trójcy, został uznany za Światowe Dziedzictwo Kultury i znalazł się na prestiżowej Liście UNESCO. Rok 2004 przyniósł miastu utworzenie Diecezji Świdnickiej. Decyzją Ojca Świętego Jana Pawła II, pierwszym Biskupem Świdnickim został Ks. Prof. Ignacy Dec. W tym samym roku nastąpił ważny impuls w rozwoju gospodarczym miasta. W Świdnicy utworzono Podstrefę Wałbrzyskiej Specjalnej Strefy Ekonomicznej Invest-Park. Od tego czasu w Świdnicy zainwestowało już 12 przedsiębiorstw, m.in. Colgate – Palmolive Manufacturing Poland Sp. z o. o. i Electrolux Poland Sp. z o. o. Ostatnim wydarzeniem o historycznym znaczeniu dla miasta jest odbudowa wieży świdnickiego ratusza, która zawaliła się w roku 1967. Prace rozpoczęto w 2010 r., a ukończono w 2012 r.
O keszu:
Kesz to mały pojemnik zawierający tylko logbook. Weź ze sobą coś do pisania.
Skrytka może zawierać dane potrzebne do podjęcia finałowego kesza.