Miejsce ukrycia skrytki znajduje się na tym zdjęciu.
15 sierpnia 1937 roku dowództwo Armii Czerwonej podjęło decyzję o utworzeniu biura konstrukcyjnego w Charkowskiej Fabryce Parowozów (ChPZ) w Charkowie, w celu skonstruowania nowego typu pancernego wozu bojowego, mogącego skutecznie działać na polu walki. Prototypowy czołg, nazwany A-20, został wyposażony w 25-milimetrowy pancerz, działo 45 mm i nowy model dwunastocylindrowego silnika wysokoprężnego W-2. Drugim prototypem był model A-32 z 32-milimetrowym pancerzem przednim, działem 76,2 mm i takim samym silnikiem. Po wzmocnieniu pancerza przedniego do 54 milimetrów czołg ten trafił do produkcji pod nazwą T-34 co miało nawiązywać do roku 1934, kiedy zaczęto formułować założenia projektu przyszłego czołgu (a także uczczenia dekretu nakazującego zwiększenie sił pancernych).
Prototyp T-34 został ukończony w styczniu 1940 roku. Miał solidny pancerz, mocny silnik i szerokie gąsienice. Początkowa wersja była wyposażona w działo 76,2 mm. Była często nazywana T-34/76. W 1944 roku rozpoczęto produkcję drugiej głównej wersji czołgu T-34/85. Miała ona większą wieżę, wyposażoną w działo kalibru 85 mm.
W ZSRR produkcja czołgu T-34/85 trwała do 1950 roku. W tym czasie zbudowano 44 000 egzemplarzy. Po zakończeniu II wojny światowej produkcję tych wozów rozpoczęto także w Czechosłowacji (w latach 1951–1957 zbudowano 3000 sztuk) i Polsce (w latach 1951–1957 zbudowano 1400 sztuk).
Czołgi T-34/85 pozostające w radzieckiej rezerwie mobilizacyjnej były pod koniec lat 60. XX w. modernizowane. Powstał wtedy wariant T-34/85M. Zainstalowano w nich silniki wysokoprężne V-54 o mocy 520 KM oraz koła typu stosowanego w czołgach T-55. Ostatecznie z wyposażenia armii radzieckiej wycofano je na początku lat 90. XX w.
Po zakończeniu wojny czołgi T-34/85 znajdowały się początkowo na uzbrojeniu samodzielnych pułków czołgów Wojska Polskiego. Od 1949 r. były one zasadniczym typem czołgu dywizji pancernych i zmechanizowanych. Po wprowadzeniu nowych typów czołgów, od drugiej połowy lat 50, przesuwano je stopniowo najpierw do dywizji II rzutu, a następnie do dywizji skadrowanych i rezerwowych, gdzie pełniły rolę czołgów bezpośredniego wsparcia piechoty. Z uzbrojenia wycofano je dopiero w 1986 r. w ramach procesu redukcji Wojska Polskiego.
UWAGA: Po rozwiązaniu zagadki wprowadź poprawkę N-23, E+13
