Ostatecznie w XVII wieku Miodowa ukształtowała się jako ulica pałaców arystokracji. Dziś ta 600 metrowa ulica swój bieg zaczyna od Krakowskiego Przedmieścia, ale nie zawsze tak było. Do 1887 roku stał przedzielając te dwie ulice tzw Pałac pod Gwiazdą. Dalej Miodowa prowadzi nad zbudowanym w latach 1948 1949 tunelem Trasy W-Z, wzorowanym na podparyskim tunelu Saint-Cloud a bieg swój kończy na Placu Krasińskich, u zbiegu z ulicą Długą, gdzie przechodzi w ulicę Bonifraterską.
3 listopada 1771 na ulicy Miodowej w pobliżu Koziej miało miejsce porwanie króla Stanisława Augusta Poniatowskiego przez grup konfederatów barskich, który to jednak szczęśliwie uciekł. Natomiast 17 i 18 kwietnia 1794 roku mieszczanie warszawscy zaatakowali mieszczącą się w pałacu Morsztynów rosyjską ambasadę oraz ambasadora Josifa Igelströma. Także przy tej ulicy w roku 1851 swoją produkcję rozpoczął pod nr 14 Karol Wedel, założyciel fabryki czekolady "Wedel". Dużo później, w czasie powstania warszawskiego na ulice spadł prowadzący zrzuty z pomocą dla powstańców samolot Liberator KG-836 należący do 31 Dywizjonu South African Air Force - wszyscy członkowie jego załogi zginęli.
Większość zabudowy, którą dziś widzimy na ulicy Miodowej to efekt rekonstrukcji z lat 40-tych i 50-tych XX wieku, bowiem oryginalne budowle zostały zrównane z ziemią podczas II Wojny Światowej, tak samo z resztą jak większość przedwojennej Warszawy. To co ja chciałbym pokazać to ulica pałaców, bowiem od XVII wieku Miodowa zapełniała się rezydencjami magnatów, duchownych i ludzi zamożnych. Stań plecami do budynku, na współrzędnych i spójrz w lewo masz widok w kierunku Krakowskiego Przedmieścia, który kiedyś wyglądał właśnie tak:
Na samym końcu perspektywę ulicy zamyka pałac Pod Gwiazdą rozebrany w roku 1887. Od prawej strony na samym końcu w głębi Pałac Biskupów Krakowskich przy ul. Miodowej 5 róg ul. Senatorskiej, którego budowę rozpoczęto w 1622 roku dla biskupa krakowskiego Jakuba Zadzika. Był on oficjalną rezydencją miejską biskupów krakowskich, którzy jako senatorowie duchowni musieli brać udział w pracach senatu Rzeczypospolitej. Po zniszczeniach w czasie wojen szwedzkich został odbudowany w roku 1668 dla biskupa Andrzeja Trzebickiego. Jednak w połowie XVIII wieku pałac był już bardzo zniszczony, więc w latach 1760–1762 został poddany gruntownej przebudowie z inicjatywy biskupa Kajetana Sołtyka i najprawdopodobniej według projektu Jakuba Fontany. Nieco bliżej z prawej, ale jednak w głębi klasycystyczna kamienica bankiera Piotra Teppera z lat 1774-1775, dzieło Efraima Schroegera, zburzona podczas powstania w roku 1944, ruiny rozebrano w roku 1949 w związku z budową tunelu na Trasie W-Z. Blisko z prawej strony kościół Kapucynów, fundowany przez Jana III Sobieskiego jako wotum dziękczynne za zwycięstwa w bitwach pod Chocimiem i pod Wiedniem, zbudowany w latach 1683-1692 przez Augusta Locciego, prawdopodobnie według projektu Tylmana van Gameren.
W głębi z lewej strony Pałac Małachowskich, wzniesiony w stylu barokowym w połowie XVIII wieku, zlokalizowany przy ulicy Senatorskiej 11 Zbudowany dla Józefa Benedykta Loupia, burmistrza Warszawy, który nabył ten teren w roku 1731 a w 1750 rozbudowany i upiększony przez kanclerza wielkiego koronnego Jana Małachowskiego prawdopodobnie według projektu Jakuba Fontany. Nieco bliżej z lewej strony, ale nadal w głębi Pałac Branickich przy Miodowej 6, wybudowany w bezpośrednim sąsiedztwie Zamku Królewskiego, należał do najbogatszych rezydencji magnackich w stolicy.W pierwszej połowie XVII wieku w miejscu tym stał dwór rodziny Sapiehów, lecz w XVIII wieku posesja została kupiona przez Stefana Mikołaja Branickiego. Pałac został wzniesiony w latach 40-tych XVIII wieku dla Jana Klemensa Branickiego, hetmana wielkiego koronnego a jego głównym architektem był Jan Zygmunt Deybel. Nieco bliżej po lewej Pałac Szaniawskich przy Miodowej 8, wybudowany dla podkomorzego liwskiego - Szaniawskiego, przebudowany kilkukrotnie by pozostać koniec końców w stylu klasycystycznym. Najbliżej z lewej strony, Pałac Morsztynów (lub Młodziejowskich) przy Miodowej 10, wzniesiony w końcu XVII wieku pierwotnie należał do wojewody mazowieckiego Stanisława Morsztyna a później do wojewody sandomierskiego Stefana Bidzińskiego. Zajmowany w latach 90-tych XVIII wieku przez generała Igelströma, ambasadora Katarzyny II, i to on był obiektem zaciętych walk pod wodzą Jana Kilińskiego w czasie Insurekcji Kościuszkowskiej. 
Widok od strony ulicy Senatorskiej.
W miejscu gdzie teraz stoisz 
masz za plecami rokokowo-klasycystyczny Pałac Chodkiewiczów przy Miodowej 14, wybudowany około 1757 roku dla Jana Karola Mniszcha, podkomorzego litewskiego i łowczego koronnego. Niektóre źródła podają, iż była to przebudowa starszego obiektu na podstawie projektu Józefa Fontany. W latach 1790-1824 pałac należał do rodziny Chodkiewiczów. Na przeciwko Pałac Paca-Radziwiłłów, w stylu późnoklasycystycznym z charakterystyczną bramą znajdujący się przy Miodowej 15 wzniesiony w latach 1681-1687 na polecenie Dominika Mikołaja Radziwiłła według projektu Tylmana z Gameren. Był własnością rodziny Radziwiłłów do początku XIX wieku (z przerwą w latach 1744-1759 kiedy to należał do Załuskich). W pałacu często bywał Stanisław August Poniatowski i z tego właśnie pałacu został porwany 3 listopada 1771, podczas powrotu na warszawski zamek. W roku 1823 pałac kupił generał Ludwik Michał Pac, dla którego w latach 1824-1828 został przebudowany według projektu Henryka Marconiego w stylu klasycystycznym. W latach 1848-1875 mieściła się w tym budynku siedziba Rządu Gubernialnego, a w 1875-1939 – Sąd Okręgowy.
A teraz jeśli odwrócisz się w prawą stronę, w kierunku ulicy Długiej dzięki temu zdjęciu, choć jest ono wykonane od strony Długiej, powinieneś zlokalizować kolejne obiekty. 
W głębi z misternym wejściem zwieńczonym kopułą to Cerkiew i monaster Zaśnięcia Najświętszej Marii Panny przy Miodowej 16 zbudowana w latach 1782-1784 razem z klasztorem Zaśnięcia Najświętszej Bogurodzicy, która dziś jest jedyną w Warszawie parafią grekokatolicką. Dalej od Ciebie, bliżej na zdjęciu kamienice Henryka Lessla pod nr 18 wybudowana w latach 1816-1819 i kamienica założyciela Banku Handlowego - S. L. Kronenberga pod nr 20. Ostatni budynek po tej stronie ulicy to gmach Collegium Nobilium przy Miodowej 22/24 wybudowanych w latach 1743-1754 jako barokowy budynek projektu Jakuba Fontany - pierwszy w Polsce budynek szkolny szerzej uwzględniający zasady wygody i higieny. Collegium Nobilium jako szkoła wyższa zostało założone w Warszawie w 1740 roku przez Stanisława Konarskiego. Było ono przeznaczone głównie dla synów magnackich, kształciło ich jako przyszłych kierowników państwa w duchu obywatelskim i patriotycznym.
Po przeciwnej stronie ulicy na kolejnym zdjęciu wykonanym też od stron Długiej kolejne zabudowania. Pałac Borchów (Pałac Arcybiskupi, Dom Arcybiskupów Warszawskich) jedyny taki pałac przy Miodowej w kształcie litery "U" z widocznym dziedzińcem, zlokalizowany pod nr 17/19, zbudowany w XVIII wieku w miejscu wcześniejszego dworu z XVII w., obecnie w stylu barokowo-klasycystycznym. W latach okupacji pruskiej od roku 1800 mieścił się tu hotel d’Europe wraz ze słynną na całą Warszawę restauracją i cukiernią. W hotelu mieściło się w owym czasie poselstwo Rosji do 1830. Pałac był też jedną z siedzib Rządu Królestwa Polskiego. Na zdjęciu skutecznie zasłania go przejeżdżający właśnie tramwaj elektryczny, który kursował ulicą w latach 1908-1947, widać jedynie kamienne zwieńczenia bramy. Pod adresem Miodowa 21/23 stała kiedyś, co widać jeszcze na zdjęciu Kamienica Lesserów. Na terenie posesji znajdował się drewniany dwór stolnika koronnego Krzysztofa Gembickiego, spalony w okresie potopu szwedzkiego. Po kilku przebudowach i zmianach właścicieli finalnie w 1849 budynki stały się własnością barona Stanisława Lessera. W latach 1850-51 scalono i poddano przebudowie istniejące obiekty, tworząc wielofunkcyjny kompleks budowli należących do rodziny Lesserów; budowę nadzorował według własnego projektu architekt Jerzy Völck. Gmach, obok reprezentacyjnych apartamentów właściciela i tych przeznaczonych pod wynajem, mieścił biura kantorów bankowych Lessera i kancelarie konsulatów – Saskiego i Sasko-Weimarskiego, których zwierzchnikiem był sam baron.
English soon...
