Władysław Sikorski
Władysław Eugeniusz Sikorski (ur. 20 maja 1881 w Tuszowie Narodowym, zm. 4 lipca 1943 na Gibraltarze)
– polski wojskowy i polityk, generał broni Wojska Polskiego, Naczelny Wódz Polskich Sił Zbrojnych i premier Rządu
na Uchodźstwie podczas II wojny światowej.
Przed I wojną światową był jednym ze współzałożycieli i członków kilku nielegalnych polskich organizacji
niepodległościowych. Walczył w Legionach Polskich w trakcie I wojny światowej, potem w nowo utworzonej armii polskiej
podczas wojny polsko-bolszewickiej (1919–1921). Odegrał w niej dużą rolę, zwłaszcza podczas Bitwy Warszawskiej.
W pierwszych latach II Rzeczypospolitej Sikorski pełnił ważne funkcje rządowe, włączając w to stanowisko
premiera (1922–1923) i ministra spraw wojskowych (1923–1924). Wkrótce potem jednak, po przewrocie majowym
Józefa Piłsudskiego w 1926 roku został odsunięty od pełnienia eksponowanych stanowisk.
Pozostawał w opozycji do rządów sanacji. W tym czasie napisał kilka książek dotyczących sztuki wojennej i stosunków
międzynarodowych państwa polskiego.
W trakcie II wojny światowej został premierem rządu RP na uchodźstwie, Naczelnym Wodzem Polskich Sił Zbrojnych i
adwokatem sprawy polskiej na europejskiej i światowej scenie dyplomatycznej. Był zwolennikiem ponownego nawiązania
stosunków dyplomatycznych pomiędzy Polską a ZSRR, które zostały zerwane po wspólnej z Niemcami inwazji Związku
Radzieckiego na Polskę w 1939. Jednak w kwietniu 1943 Stalin ponownie zerwał stosunki dyplomatyczne z polskim
rządem na uchodźstwie. Zostało to spowodowane przez żądanie Sikorskiego, aby Międzynarodowy Czerwony Krzyż zbadał
sprawę zbrodni katyńskiej. Ułatwiło to władzom radzieckim utworzenie marionetkowego rządu w oparciu o tzw.
Związek Patriotów Polskich. Władysław Sikorski zginął 4 lipca 1943 w katastrofie samolotu, który rozbił się zaraz
po starcie z lotniska na Gibraltarze. Według oficjalnych ustaleń, katastrofa nastąpiła z przyczyn technicznych,
co jest przedmiotem kontrowersji i hipotez o zamachu.
Wojna polsko-bolszewicka (1919–1921)
Od listopada 1918 służył w Wojsku Polskim. Był szefem sztabu w dowództwie wojsk polskich „Wschód” w Galicji, dowódcą
grupy „Bartatów”, a następnie grupy płk. Sikorskiego.
W wojnie polsko-bolszewickiej pełnił służbę na różnych stanowiskach dowódczych, m.in. dowódca 9 Dywizji Piechoty i
Grupy Poleskiej podczas ofensywy kijowskiej, 5 Armii podczas Bitwy Warszawskiej oraz 3 Armii podczas walk w rejonie
Zamościa.
KESZ
Skrytka to magnetyczny mikrus na wcisk, brak pisadła, zachowaj konspiracje