Opactwo Cysterskie w Krzeszowie stanowi obiekt zabytkowy, 1 maja 2004 roku uznany za Pomnik historii. W roku 1242 Anna Przemyślidka, wdowa po Henryku II Pobożnym założyła w Krzeszowie parafię benedyktyńską i sprowadziła benedyktynów z Opatowic we wschodnich Czechach. Z niewiadomych przyczyn benedyktyni opuścili Krzeszów w roku 1289. Bolko I Surowy ustanowił w 1292 nową fundację dla cystersów, nadając mu 14 wsi i miasto Lubawka. Sprowadził mnichów z Henrykowa. Podczas wojen husyckich 1414-1426 klasztor został spustoszony. Gdy Śląsk został w 1741 roku zdobyty przez Prusy, nastąpiła jego stopniowa sekularyzacja, natomiast kościół klasztorny został przemianowany na parafialny. W roku 1919 opustoszały klasztor został przejęty przez wysiedlonych z Pragi benedyktynów z klasztoru Emauskiego. Papież Pius XI podniósł konwent w 1924 roku do rangi opactwa, dzięki czemu zyskał na znaczeniu jako punkt odnowy duchowej. 3 września 1940 klasztor przejęły władze III Rzeszy. Benedyktyni zostali zmuszeni do opuszczenia klasztoru. Część z nich powołano do wojska, czternastu zginęło na wojnie. W klasztorze umieszczono m.in. Niemców karpackich, od 5 października 1941 Żydów śląskich przed ich wywiezieniem do obozu Theresienstadt, zimą 1944-1945 niemieckich przesiedleńców z Węgier jako "gości Führera". Pod koniec wojny w klasztorze ukryto zbiory Biblioteki Pruskiej z Berlina. Ocalałe zbiory zostały przejęte przez władze polskie i zdeponowane w Bibliotece Jagiellońskiej. W 1946 klasztor objęły ss. benedyktynki ze Lwowa. Cały kompleks składa się z: kościoła klasztornego, klasztoru, ogrodu, kościoła bractwa św. Józefa, domu gościnnego opata oraz budynków pomocniczych. Pierwszy powstał romański kościół, który został wzniesiony w końcu XII wieku i poświęcony w roku 1292, gdy przybyli do niego pierwsi zakonnicy. Obecny barokowy kościół projektowali architekci z kręgu Kiliana Ignaca Dientzenhofera w latach 1728-1735. Fasadę o dwu wieżach projektował Ferdynand Maksymilian Brokoff.
CZ Křesoborský klášter (polsky Klasztor w Krzeszowie, dříve německy Abtei Grüssau), je bývalý benediktinský klášter v dolnoslezském Krzeszówě v Polsku. Založení kláštera Klášter založila 8. května 1242 Anna Česká, vdova po slezském a polském knížeti Jindřichovi II. Pobožném, jenž padl v bitvě u Lehnice. Klášter byl osídlen benediktinskými mnichy z Opatovického kláštera. Roku 1392 se Vévodství slezské Svídnice a s ním i klášter, stalo součástí Zemí Koruny české. Během husitských válek byl klášter poškozen a zpustl. Po připojení Slezska k Prusku v roce 1741 začala jeho postupná obnova, z klášterního kostela se stal farní kostel. 20. století Po první světové válce byli němečtí mniši z pražského Emauzského kláštera v tehdejším Československu nuceni opustit město, přesídlili roku 1919 do prázdných klášterních budov v Křesoboru, tehdy patřící k Výmarskému Německu. Papež Pius XI. v roce 1924 klášter znovu povýšil na opatství, avšak již v roce 1940 klášter zrušila nacistická vláda a budovy zkonfiskovala pro účely sběrného tábora. Během bombardování Berlína v roce 1942 sem byla také přemístěna značná část sbírek Berlínské státní knihovny. Postupimskou dohodou z roku 1945 dolnoslezské území připadlo pod polskou správu. Ačkoli byl po válce klášter navrácen mnichům, byli tito, coby etničtí Němci v květnu 1946 ze Slezska polskou vládou vyhnáni. Zajímavosti V roce 1946 se na cestu z kláštera vydal konvoj, naložený tisíci rukopisy - autografické partitury W. A. Mozarta (¼ jeho známé hudby), L. van Beethovena, J. S. Bacha a dalších skladatelů - který se však ztratil. Některé svazky se v roce 1965 ojevily ve Východním Německu, zbytek sbírky Berlinka na Jagellonské universitě v Krakově a její status "krádeže umění" je dodnes předmětem sporů. Dějiny kláštera jsou rovněž spojeny s řádem svatého Benedikta a s klášterem Bad Wimpfen v Bádensku-Württembersku, kam německá komunita z Křesoboru přesídlila roku 1947, poté, co bývalé opatství přešlo do rukou Poláků. V témže byl Křesoborský klášter znovu osídlen polskými benediktinskými řeholnicemi, vysídlenými ze Lvova.
EN Krzeszów Abbey, formerly known as Grüssau Abbey (Polish: Klasztor w Krzeszowie, German: Kloster Grüssau) refers to a historical Cistercian monastery in Grüssau, Lower Silesia, after 1945 Krzeszów, Poland. The name Grüssau Abbey, founded in 1947, refers to a house of the Benedictine Order in the town of Bad Wimpfen in Baden-Württemberg, where the German Grüssau (Krzeszów) community found refuge, after their "Kloster Grüssau" was taken over by Poland. Kloster Grüssau (Abbey), a 1242 Benedictine foundation, from 1289 to 1810 was run by Cistercians, until it was secularized by the Prussian state. Since 1919, Kloster Grüssau was again run by Benedictines, exiles from Prague. The new location in post-war West Germany was referred to as Grüssau Abbey or Grüssau-Wimpfen. The site of the abbey in Krzeszów then became known as Krzeszów Abbey. The original abbey is now one of Poland's official national Historic Monuments (Pomnik historii), as designated May 1, 2004, and tracked by the National Heritage Board of Poland. History Silesia On 8 May 1242, the monastery at Grüssau in Lower Silesia was founded by Anna of Bohemia, widow of the Piast Duke Henry II the Pious, who had been killed at the Battle of Legnica. It was settled with Benedictine monks descending from the abbey of Opatovice in Bohemia. In 1289 Anna's grandson Duke Bolko I of Świdnica again acquired the abbey's lands and gave them to the Cistercians at Heinrichau (Henryków), who consecrated the new Assumption of Mary Monastery Church in 1292. In 1392 the Silesian Duchy of Schweidnitz/Świdnica was incorporated into the Kingdom of Bohemia, an electorate of H.R.E. Germany. Krzeszów Abbey Grüssau Abbey was destroyed during the Hussite Wars and again during the Thirty Years' War, and rebuilt on both occasions. It was particularly connected with the Silesian mystic Angelus Silesius. From 1728 on the abbey church was rebuilt in a Baroque style, including several sculptures by Ferdinand Brokoff as well as paintings by Petr Brandl and Michael Willmann. With most of Silesia, Grüssau was conquered by King Frederick II of Prussia in 1742 and finally secularised in 1810 during the Napoleonic Wars. The church became a parish church and the remaining premises were used for various governmental purposes within the Prussian Province of Silesia. When after World War I the German monks of the Prague Emaus Abbey in Czechoslovakia were obliged to leave the city, they resettled in 1919 in the empty monastery buildings at Grüssau, then part of Weimar Germany. It was again raised to an abbey by Pope Pius XI in 1924, the monastery was however suspended by the Nazi government in 1940 and the buildings seized as a detention camp. During the bombing of Berlin from 1942 on, large parts of the Berlin State Library collection were outhoused at Grüssau Abbey. The territory was placed under Polish administration according to the 1945 Potsdam Agreement. Although the monastery was returned to the monks after the end of World War II, as ethnic Germans they were expelled from Silesia by the Polish government shortly afterwards on 12 May 1946. In 1946 a mysterious convoy called at the monastery and loaded thousands of manuscripts — autographed scores of Mozart (¼ of his known music), Beethoven, Bach and other composers — and disappeared. Several volumes were restored to East Germany in 1965, the remaining Berlinka collection at the Cracow Jagiellonian University and its status as "looted art" is still a matter of dispute. In 1947 Krzeszów Abbey was resettled by Polish Benedictine nuns expelled from Lviv (Lwów). Baden-Württemberg St Peter's Abbey Church In 1947 the expelled community under Abbot Albert Schmitt purchased the former Ritterstift (collegiate foundation or canonry) around the Gothic monastery church of Saint Peter in Bad Wimpfen, that had been abandoned since its secularisation in 1803, and became known as Kloster Bad Wimpfen. The last abbot, Laurentius Hoheisel, resigned in 1997. As the membership of the community had declined too far for it to be legally independent, it has been directed since 2001 by the abbot of Neuburg Abbey near Heidelberg. By the autumn of 2006 no monks remained, the last having moved to Neuburg, although Kloster Bad Wimpfen still remains nominally a Benedictine monastery and is still a member of the Beuron Congregation within the Benedictine Confederation. A small community (consisting at the end of 2006 of a priest and a layman) maintain the facilities as a Benedictine guest house and venue for retreats, under the management of Neuburg Abbey.
O keszu:
Maskowanie typowo leśne. Skrzyneczka ukryta na kordach. W razie problemów dołączamy dokładny fotospojler. Po odnalezieniu maskowania, skrzneczkę odkręcamy. W środku tylko logbook więc koniecznie zabieramy ze sobą coś do pisania. Maskowanie jak zawsze zawdzięczamy Czekoladzie4 :)