Kościół pod wezwaniem św. Jerzego, ustawiony na uboczu Rynku, powstał przed 1258 r., czyli prawdopodobnie przed lokacją miasta. Przy późniejszym wytyczaniu siatki ulic duże znaczenie miał przebieg szlaków handlowych. Mogło to być powodem, dla którego wybudowana wcześniej, ściśle orientowana na osi wschód - zachód, świątynia św. Jerzego jest obrócona w stosunku do siatki ulic o około 25 stopni. Pierwotnie katolicka, przejściowo protestancka, po wojnie trzydziestoletniej trafiła ponownie w ręce katolików. Zmienne losy miasta uwidaczniały się w wystroju i wyposażeniu kościoła. Obecny stan świątyni odzwierciedla różne wpływy, zarówno religijne jak i artystyczne. Pierwszych zmian dokonano po przejęciu kościoła przez zakon joannitów w XIV w. Kolejne zmiany nastąpiły w XVI oraz XVII w., gdy kościół przeszedł w ręce luteranów. W 1609 r. dodano częściowo zachowaną do dzisiaj ambonę, na miejsce poprzedniej, zniszczonej od uderzenia pioruna. Ołtarz główny - Ołtarz Zbawiciela, będący wybitnym dziełem manierystycznym, ufundowany został w 1616 r. przez mieszczan dzierżoniowskich. Ołtarz, który cechuje się dużą ilością detali oraz zaburzoną perspektywą, zawiera sceny rozmieszczone na kilku kondygnacjach, obrazujące: Ostatnią Wieczerzę, Ukrzyżowanie, Zmartwychwstanie oraz rzadko umieszczane na ołtarzach Wniebowstąpienie i Zesłanie Ducha Świętego. Jego wygląd nawiązuje do formy łuku triumfalnego.Jest wyjątkowo duży, co miało związek zarówno z hojnością fundatorów jak i wysokością sklepienia kościoła. Obok scen przedstawiających Ukrzyżowanie znajdują się dwa herby: Habsburgów oraz miasta, obrazujące podejście dzierżoniowian do władzy świeckiej i zasad wiary. Obecnie dolne partie ołtarza zasłonięte są przez pochodzący z początku XVIII w. barokowy ołtarz poświęcony Matce Boskiej, a zwieńczenie luterańskiego "Ołtarza Zbawiciela" zawiera późnobarokową grupę rzeźbiarską przedstawiającą Świętą Trójcę. W wyposażeniu kościoła zachowały się też inne osiemnastowieczne ołtarze umieszczone w nawach bocznych, w tym ołtarz św. Krzyża, św. Anny, św. Wawrzyńca, Najświętszego Serca Jezusowego. Sama bryła kościoła św. Jerzego została rozbudowana w XIV i XV w., co uwidacznia się w proporcjach budowli oraz różnorodności materiału, z którego powstała. Swoją ostateczną formę fara uzyskała w 1810 r. poprzez dobudowanie klasycystycznej kaplicy grobowej zasłużonego dla miasta fundatora - Josepha Taddeusa Melchiora Kellnera, projektu Karla Ferdinanda Langhansa, syna projektanta dzierżoniowskiego kościoła ewangelickiego. W latach 20. XVIII w. dodano także dwie kamienne rzeźby: św. Jana Nepomucena i św. Jerzego, ustawione przed kruchtą północną kościoła,
Powyższy opis pochodzi z książki "Dzierżoniów w obrazie i słowie", Piotr Kmiecik, Anna Grużlewska.