Historia
Okoliczności powstania i budowa
Pierwsze rodziny wyznania prawosławnego pojawiły się w Łodzi w latach 50. XIX wieku. Byli to wyłącznie Rosjanie. Początkowo ich liczba była nieznaczna, dopiero po powstaniu styczniowym i zaostrzeniu polityki rusyfikacyjnej zaczęła rosnąć. W końcu XIX w. prawosławni stanowili niewiele ponad 1–2% mieszkańców Łodzi (różnica wynika z wliczenia do ogólnej liczby żołnierzy rosyjskich stacjonujących w mieście), tj. ok. 7 tys. mieszkańców[. Niewielka liczebnie społeczność korzystała z wynajętego pomieszczenia w prywatnym domu, filii parafii Wszystkich Świętych w Piotrkowie, i nie zabiegała o budowę obiektu wolno stojącego. Osobną cerkiew domową w mieszkaniu emerytowanego wojskowego, Andriejewa, przy ul. Nawrot, posiadali żołnierze 37 Jekaterynburskiego Pułku Piechoty.
Inicjatorem budowy cerkwi prawosławnej w Łodzi był gubernator piotrkowski Iwan Kachanow. Początkowo jednak jego apel o wzniesienie w Łodzi wolno stojącej świątyni prawosławnej nie dał efektów. 24 maja 1877 Kachanow napisał do burmistrza Łodzi Maurycego Taubworcla z żądaniem podjęcia konkretnych kroków na rzecz podjęcia prac budowlanych. Architekt miejski Hilary Majewski sporządził wówczas projekt budynku, ale trzystuosobowa ówcześnie społeczność prawosławna nie była w stanie pokryć kosztów pracy. Również Świątobliwy Synod Rządzący nie zdecydował się na sfinansowanie inwestycji.
Inicjatywę budowy cerkwi w Łodzi podjęli ponownie miejscowi fabrykanci, sami niebędący wyznawcami prawosławia. 6 kwietnia 1879 zawiązany został komitet budowy cerkwi, do którego weszli najwięksi łódzcy fabrykanci: Karol Scheibler, Juliusz Heinzel, Józef Paszkiewicz, Edward Herbst, Ludwik Meyer, Symon Heiman jr., Izrael Poznański, H. Makowiecki, A. Tumski, Aleksander Chudziński i Karol Strenge. Z inicjatywy komitetu świątynia miała upamiętniać uratowanie cara Aleksandra II z zamachu na jego życie. Fabrykanci mieli nadzieję, że wzniesienie obiektu sakralnego upamiętniającego takie wydarzenie pomoże im uzyskać poparcie władz dla własnych projektów handlowych. Liczyli w szczególności na przeniesienie do Łodzi stolicy guberni piotrkowskiej i uzyskanie nowych kontraktów. Komitet wybrał na patrona budowanej cerkwi św. Aleksandra Newskiego – patrona Aleksandra II. Karol Scheibler przewodniczył komitetowi do śmierci w 1881, wtedy zastąpił go Iwan Kachanow. W marcu 1880 projekt Majewskiego został zatwierdzony do realizacji.
Pod budowę cerkwi wybrano działkę przy ul. Widzewskiej, gdy władze miejskie sprzeciwiły się wzniesieniu jej przy nowym rynku. W rezultacie obiekt znalazł się na niekorzystnych, podmokłych gruntach, był za to położony w centrum miasta, w pobliżu dworca kolejowego, na działce należącej do miasta, co oznaczało, że wszelkie remonty obiektu będą odbywały się na jego koszt. 8 maja 1884 ks. Konstantin Ryżkowski z cerkwi Wszystkich Świętych w Piotrkowie Trybunalskim poświęcił kamień węgielny, zaś konsekracja gotowego budynku miała miejsce już 29 maja 1884. Obiekt poświęcił arcybiskup chełmski i warszawski Leoncjusz w obecności gubernatorów warszawskiego Hurki i piotrkowskiego Nikołaja Zinowjewa. Budynek mógł jednorazowo pomieścić 300 osób, nie był zatem cerkwią szczególnie obszerną, jednak korzystna lokalizacja na tle parku i rozplanowanie przestrzenne obiektu dodawało mu okazałości. We wrześniu 1891 plac wokół cerkwi został ogrodzony.
Więcej możecie przeczytać z mojego źródła:
https://pl.wikipedia.org/wiki/Sob%C3%B3r_%C5%9Bw._Aleksandra_Newskiego_w_%C5%81odzi
Zadanie:
A) Ilość schodów przed wejściem
B) Ilość kółek na bramie(mniejszej) w dolnym rzędzie - 2
C) Przed wejściem są latarnie, ile jest lamp na jednej
D) Ilość latarni przed wejściem
N 51° 46. X E 019° 27. Y
X = (C+A)xB
Y = Bx(DxAxC)xA-B-1