Mauzoleum
 |
POLSKI
|
O miejscu:
Zespół cmentarza: neoromańskie mauzoleum rodu von Lauterbach z 1868r., cmentarz poewangelicki z 1 poł. XIXw., mur cmentarza z ok. 1890r. Rezydencja w Wilczynie została wzniesiona w osiemnastym stuleciu. Pałac wzmiankowano w 1785, 1830 i 1845 roku. Wygląd budynku można odtworzyć dzięki przedwojennych fotografiom. Pałac był murowany, potynkowany, założony na planie prostokąta, podpiwniczony, dwukondygnacyjny, z użytkowym poddaszem, nakryty czterospadowym łamanym dachem z powiekami. Rezydencja posiadała ośmioosiową fasadę, z centralnym dwuosiowym pozornym ryzalitem zwieńczonym trójkątnym przyczółkiem z okulusem. Ryzalit poprzedzał ganek filarowy podtrzymujący balkon. Do jednej z bocznych elewacji dostawiono parterową dobudówkę. Elewacje pałacu ozdabiały lizeny, gzyms między kondygnacjami, proste obramienia otworów okiennych. Pałac został spalony w końcowej fazie działań drugiej wojny światowej. W 1955 roku budynek był zrujnowany. Zapewne niedługo po tej dacie został rozebrany. Obecnie nie ma po nim śladu. W Wilczynie przetrwał za to park pałacowy oraz ciekawe zabudowania: mauzoleum rodowe rodziny von Lauterbach, zespół zabudowań gospodarczych folwarku (dziś wykorzystywane przez firmę Styrobud), zabudowania gorzelni z 1887 roku (obecnie zajazd Wilczy Gród), neogotycka oficyna przy ulicy Parkowej.
Skrytka:
Tradycyjny kesz na współrzędnych
Więcej informacji o pozostałości majątku w Wilczynie: Wilczyn
