weź coś do pisania!
BYOP!
Historia wodociągów lubelskich sięga średniowiecza.Jednym z dowodów jest dokument z 1438 roku mówiący o sporze finansowym miasta z klasztorem panien brygidek za użytkowanie terenów należących do zakonu, zwanych Rurami. W 1506 roku władze miasta podpisały umowę z rurmistrzem Janem na budowę drewnianego wodociągu, który istniał do 1673 roku, kiedy zdemontowano wszystkie urządzenia z powodu trudności finansowych miasta. Pozostałością po szesnastowiecznym wodociągu jest wieża ciśnień przy ulicy Dolnej Panny Marii, obecnie wmontowana w dość współczesny dom.
W XIX wieku stan sanitarny Lublina był zły. Miasto nie posiadało wodociągów, system kanalizacyjny był również bardzo zacofany, w większości kanały pozostawały otwarte lub przykryte deskami, a ścieki spływały do Czechówki lub Bystrzycy. Cała sytuacja powodowała częste wybuchy epidemii cholery, chociażby z 1892 i 1894 roku. Niedobór wody groził również brakiem możliwości opanowania pożarów. W 1896 roku po wstępnych negocjacjach miasto podpisało umowę z Adolfem Weisblatem na budowę wodociągów. Woda miała być pobierana z Bystrzycy (z okolicy dzisiejszej ulicy Piłsudskiego - co ciekawe MPWiK miesci się tam do tej pory).
Budowa wodociągu rozpoczęła się od wieży ciśnień, która stanęła na dzisiejszym placu Wolności. W pierwszym założeniu wieża miała powstać na działce między kościołem powizytkowskim a Gimnazjum Lubelskim przy ulicy Namiestnikowskiej. Sam budynek utrzymany był w neogotyckiej szacie, stylizowany na kształt baszty. Na jego szczycie znajdował się zbiornik wodny o pojemności 150 m3. Wieżę wybudowano z cegły maszynowej z Wołynia.
Zaopatrzenie miasta w wodę nie zostało jednak pokryte. Złożyło się na to wiele czynników: Weisblat nie chciał doprowadzić rur do niektórych przedmieść, zaś sama woda była bardzo droga. Skutkowało to tym, że stan sanitarny Lublina dalej pozostawiał wiele do życzenia. Ostatecznie miasto zdecydowało się na budowę nowego wodociągu i wykup dotychczasowego z rąk Weisblata. Wykonawcą zlecenia zostało amerykańskie towarzystwo Ulen and Company, które zajęło się również budową rzeźni miejskiej i elektrowni. Przy Alejach Racławickich powstała nowa wieża ciśnień, która w większości przejęła funkcje dotychczasowej. Rezerwuar przy placu Wolności tracił na swoim znaczeniu, był jednak charakterystycznym obiektem w przedwojennym krajobrazie Lublina, pod wieżą ciśnień również co roku młodzież szkolna sprzedawała książki uczniom z niższych klas.
Kres wieży ciśnień na placu Wolnościprzyniosła II wojna światowa i wyzwalanie Lublina w lipcu 1944 roku, kiedy to uległa poważnym zniszczeniom. Jak udało mi się ustalić, "wyzwalający" miasto czerwonoarmiści strzelili sobie do wieży z czołgu ot tak, dla fantazji.
W związku z tym, że uznano ją za niepotrzebną, zdecydowano o jej rozbiórce, co nastąpiło w latach 1945–1946.
Dziś w miejscu budynku znajduje się fontanna z roku 2004, pośrodku której stoi wykonana z brązu miniaturka wieży ciśnień. Samo miejsce, gdzie stała wieża ciśnień jest oznaczone innym kolorem kostki brukowej.