HISTORIA
O ile pierwszy dzień wiosny kalendarzowej ustalony jest umownie na 21 marca, o tyle wiosna astronomiczna rozpoczyna się w chwili gdy słońce przekracza równik. Ma to miejsce zazwyczaj 20 lub 21 marca (stąd też data pierwszego dnia wiosny kalendarzowej). Jako, że pierwszy dzień wiosny związany jest z końcem zimy i przebudzaniem się przyrody do życia, miał on przez wieki ogromny wpływ na ludzi. Pierwszy dzień wiosny był dla naszych słowiańskich przodków jednym z najważniejszych dni w roku. Wtedy to świętowano narodziny nowego życia po mroźnej i wyczerpującej zimie, stąd Jare Święto, zwane też Jarymi Godami. Jare Święto było nawet kilkudniowym cyklem obrzędów. Rozpoczynało je topienie słomianej kukły, symbolizującej boginię zwaną Marzanną, Morą Śmiercią lub Smertką. Nietrudno się domyślić, ze utopienie marzanny oznaczało śmierć zimy. W prastarych czasach kukłę wykonywano ze słomy, owijano bandażami i kolorowymi szmatkami. Przez cały dzień dzieci nosiły ją po wsi, zaglądając do każdego domu i podtapiając, gdzie to tylko było możliwe. Wieczorem kukłę przejmowała młodzież, która przy zapalonych pochodniach szła ostatecznie utopić śmierć w rzece czy jeziorze. Często topienie marzanny związane było z obnoszeniem gaika, które odbywało się w czwartą niedzielę Wielkiego Postu, jednak jego rodowód jest jeszcze przedchrześcijański. W XX wieku zaczęto go również praktykować w pierwszy dzień wiosny - 21 marca. Gaik to przybrana, sosnowa gałąź, symbolizująca wiosnę i rozkwit przyrody, z którą chodzono po wsi wraz ze śpiewem i przyśpiewkami. Gaik zwany jest także nowym latkiem. Za jego wniesienie gospodynie obdarowywały noszącego drobnymi datkami lub smakołykami.
WITANIE WIOSNY DZIŚ
Zwyczaj topienia Marzanny przetwał do dziś. Obecnie tradycja topienia Marzanny ma charakter zabawy i nadal jest praktykowana w wielu szkołach. Dzieci samodzielnie przygotowują kukłę i pod nadzorem nauczycieli pozbywają się zimowej pani, wrzucając ją do wody (nie musi to być rzeka czy jezioro, marzannę można utopić w kałuży albo dużej misce).
Pierwszy dzień wiosny to dzień wagarowicza, a jak dzień wagarowicza to wiosenne wagary. Sposobów na spędzenie tego dnia jest coraz więcej. Często organizowany jest dzień wagarowicza w formie wyjścia w ramach zajęć lekcyjnych. Jest do dobra okazja do integracja klasy, czy poszczególnej grupy w obrębie szkoły. Oczywiście nie każdy decyduje się spędzać dzień wagarowicza w murach szkoły. Wszak taka jest właśnie tradycja.
Wiosenne porządki, przez tak wielu znienawidzone, to czynność, która rutynowo powraca w okolicach pierwszego dnia wiosny, czy przed Świętami Wielkanocnymi. Wywodzi się z pradawnych wierzeń. Nie chodzi tylko i wyłącznie o to, żeby mieszkanie lśniło na wysoki połysk. Wraz z wymiataniem brudu pozbywamy się pozostałości po zimie. Czynność ta ma wymiar symboliczny: wraz z nieczystościami żegnamy zło i choroby.
Aby odnaleźć kesza trzeba udać się 1588 metrów w kierunku 132°