Kiedy w połowie XIX w. wytyczano trasę dla przyszłej kolei z Krakowa do stolicy Galicji – Lwowa, Rzeszowa nie brano pod uwagę. Niewiele brakowało, a szlak ten ominąłby nasze miasto i na długie lata pozbawił go możliwości rozwoju przesuwając na transformacyjny margines. A trzeba wiedzieć, że w tamtych czasach kolej spinająca ośrodki miejskie stawiała je na piedestale rozwojowym i była szansą na skok cywilizacyjny. I to w większym stopniu niż dzisiejsze autostrady i drogi szybkiego ruchu.
Jak planowano, projektowany (w 1837 r.) szlak kolejowy ze stolicy monarchii – Wiednia do Lwowa pierwotnie miał przebiegać przez Bochnię, nawet z pominięciem Krakowa. W roku 1840 Sejm Krajowy we Lwowie przyjął plany budowy wraz z preliminarzem budżetowym oraz zwrócił się do władz o pomoc finansową. Jednak prośba została wówczas odrzucona. Do pomysłu powrócono kilka lat później, na co wpływ miała sytuacja międzynarodowa oraz względy gospodarcze i militarne.
Na przełomie 1851/52 roku przeprowadzono bardzo intensywne prace badawcze i projektowe na odcinkach między Krakowem i Lwowem. A w związku z wybuchem wojny krymskiej i pogorszeniem się stosunków austriacko-rosyjskich, zintensyfikowano je wkrótce jeszcze bardziej. Jak się okazało, najmniej problemów było z odcinkiem Bochnia-Dębica, stąd też prace budowlane na nim, wspierane przez wojsko, ruszyły najwcześniej. W październiku 1855 roku dokonano jazdy próbnej na trasie Kraków-Dębica, zaś 20 lutego 1856 oddano ją oficjalnie do użytku. Pozostawał jednak problem wytyczenia trasy z Dębicy do Jarosławia.
Brak jednomyślności sprawił, że przez pewien czas zachodziła obawa, iż trasa kolei ominie ówczesny Rzeszów. Plany zakładały bowiem, że linia kolejowa ominie miasto, a najbliższy dworzec kolejowy powstanie w... Zaczerniu. Perspektywa ta wywołała zarówno zaniepokojenie u mieszkańców, jak i rzeszowskich elit, których przedstawiciele zdawali sobie sprawę z faktu ile potencjalnie, w perspektywie dłuższego czasu, stracą jeśli kolej miasto ominie. Jak przebiegały rozmowy w sprawie zmiany trasy nie wiadomo. Wiadomo zaś, że bodaj najaktywniejszym w sprawie pozyskania kolei dla miasta był Ignacy Schaitter, jeden z bogatszych i znamienitszych mieszkańców Rzeszowa. W każdym razie Schaitter dopiął swego.
Wkrótce, w roku 1857, ruszyły prace. Odcinek linii z Dębicy do Rzeszowa wybudowano od podstaw podobnie jak infrastrukturę dworcową. 15 listopada 1858 (czyli niecały rok później) trasę uroczyście oddano do użytku. Wybudowano ją szybciej niż pierwotnie zakładano. Co ciekawe, znaleźli się pesymiści, którzy wieszczyli, iż Rzeszów stanie się jedynie stacją końcową i to tylko na kilka lat i na tym zakończy się kolej dla tego miasta. Jednakże rok później, 15 listopada 1859 roku, na przekór czarnowidzom oddano do użytku kolejny, 35-kilometrowy odcinek: Rzeszów – Przeworsk, a wkrótce potem dalszą jego część, z przedłużeniem do: Muniny, Żurawicy i Przemyśla. W końcu 4 listopada 1861 roku zakończono budowę odcinka do Lwowa – oddając do użytku całą trasę. Tym samym Rzeszów uzyskał zarówno połączenie ze stolicą imperium jak i stolicą prowincji, co znacznie przyspieszyło rozwój miasta nad Wisłokiem...
Kesz finałowy to mały pojemnik zawierający wszystko co potrzeba: logbook, ołówek i certyfikaty. Z racji tego, że miejsce ukrycia ruchliwe prosimy przy podejmowaniu o szczególną ostrożność!!!
Źródło:
http://www.rzeszow.pl/miasto-rzeszow/historia/honorowi-obywatele/ignacy-schaitter
Jakubowski Sz., Jak w XIX wieku wywalczono kolej dla Rzeszowa [w:] http://www.podkarpackahistoria.pl/2016/10/jak-w-xix-wieku-wywalczono-kolej-dla-rzeszowa/