Budynek przy ul. Górczewskiej 8 został wybudowany w latach 1911-1913, według projektu Karola Jankowskiego i Franciszka Lilpopa jako siedziba Szkoły Rzemieślniczej. Powstała ona z inicjatywy Karola Szlenkiera w roku 1880; początkowo działała przy ul. Leszno jako szkoła początkowa, uwzględniająca w szerokim zakresie naukę robót ręcznych. Od 1906 szkołę utrzymywała rodzina Szlenkierów, w latach 1906-07 wspólnie z Polską Macierzą Szkolną.
Nowy gmach wyposażony w obszerne sale wykładowe i rekreacyjne, posiadający własny ogród, obszerne boisko oraz salę gimnastyczną uroczyście poświęcono 18 stycznia 1914. W budynku pomieściła się także ochronka dla 150 dzieci; sama szkoła rzemieślnicza przyjęła 260 chłopców. Miała kształcić zgodnie ze szwedzkim systemem szkolnictwa. Polegał on na uczeniu również robót ręcznych i majsterkowania. Szkoła współpracowała z okolicznymi warsztatami, które patronowały zajęciom.
W 1915 przy szkole uruchomiono Państwowy Kurs Robót Ręcznych, po upaństwowieniu szkoły w 1920 przekształcony w szkołę ćwiczeń przy Państwowym Instytucie Robót Ręcznych dla Nauczycieli.
W trakcie II wojny światowej budynek został uszkodzony - m.in. spalono dach. Po wojnie budynek został dobudowany, ale nie przywrócono już wysokiego dachu.
Od 1990 roku mieści się tu Instytut Badań Edukacyjnych.
W 2008 roku w wyniku ocieplenia styropianem, elewacja schodkowa elewacja gmachu, uległa spłaszczeniu i stała się nijaka.
Sama historia i idea Państwowego Instytutu Robót Ręcznych dla Nauczycieli warta jest również przybliżenia.
Zadaniem Instytutu było kształcenie i przygotowywanie do nauki Nauczycieli nowego wprowadzone po I wojnie światowej przedmiotu "roboty ręczne"
Nauka trwała 2 lata a zadaniem nauczycieli tego przedmiotu było uświadomienie naturalnego powiązania między praca rąk a praca umysły – poprzez organizowanie coraz to trudniejszych ćwiczeń manualnych - ocenianych pod względami twórczymi i estetycznymi
W Instytucie powstawały programy nauczania, podręczniki, poradniki metodyczne z zakresu prac ręcznych i pomoce dydaktyczne. Placówka pełniła funkcję centrum metodycznego i ośrodka instruktorskiego. W Instytucie wypracowano polskie metody nauczania prac ręcznych, odchodząc od wzorów skandynawskiego slojdu. Przy Instytucie zorganizowano Wyższe Kursy Nauczycielskie (WKN), przygotowujące kadry pedagogiczne dla szkół powszechnych
Przy Instytucie działało Towarzystwo Miłośników Robót Ręcznych, skupiające wykładowców, słuchaczy, absolwentów Instytutu oraz nauczycieli robót ręcznych. Towarzystwo, zainicjowane przez Władysława Przanowskiego, wydawało kwartalnik metodyczny Praca Ręczna w Szkole.
Instytut zlikwidowany w 1939, działał dalej w konspiracji (prawdopodobnie kierował nim wówczas Zygmunt Andrzejewski). Powojenny PIRR rozpoczynał rekrutację w Warszawie, a dyrektorem został Wiktor Ambroziewicz. Pierwsze powojenne zebranie Rady Pedagogicznej Instytutu odbyło się 26 marca 1945 w Łodzi. Z Łodzi PIRR przeniósł się do Bielska, gdzie miał siedzibę aż do likwidacji w lipcu 1950. Zarządzenie Ministra Oświaty z dnia 27 lipca 1946 r. nadało Instytutowi nazwę Państwowy Instytut Robót Ręcznych im. Władysława Przanowskiego w Warszawie z siedzibą w Bielsku.