Kościół św. Zygmunta – kościół położony na Starych Bielanach, przy placu Konfederacji 55, który jest świątynią parafii św. Zygmunta.
Komitet budowy kościoła dla Starych Bielan i Zdobyczy Robotniczej zawiązany został już w 1936 roku, powodem była duża odległość do najbliższego kościoła św. Marii Magdaleny oraz fakt, że świątynia tamta była zbyt mała, a parafia miała charakter wiejski. Inicjatorem akcji był ks. proboszcz Henryk Kleczyński, który zapewne doprowadziłby do rozpoczęcia budowy gdyby nie wybuch II wojny światowej. Potem prowizoryczna kaplica znajdowała się przy ul. Zuga, a od 1942 przy ul. Barcickiej. Trwały nadal starania o budowę świątyni, a wysłany w tym celu na Bielany ks. Władysław Więckiewicz wyznaczył pod budowę plac przy pl. Konfederacji.
Pierwsza, prowizoryczna świątynia wykonana z elementów składanego niemieckiego baraku zdemontowanego z terenów Centralnego Instytutu Wychowania Fizycznego ustawiona została przy placu Konfederacji już w 1945 roku. Dnia 23 czerwca poświęcił ją bp Zygmunt Choromański. W 1947 roku pod budowę kościoła przyznano teren przy alei Zjednoczenia, jednak ostatecznie do przejęcia terenu nie doszło. Mimo to 28 czerwca 1951 roku kardynał Stefan Wyszyński erygował przy istniejącej świątyni parafię św. Zygmunta. Ostatecznie uznano decyzję o przekazaniu kościołowi działki za nieważną, ale pomimo silnej rządowej opozycji wobec kościoła w 1955 roku rozbudowano drewnianą świątynię i wybudowano murowaną kostnicę. Ponieważ prace wykonano bez koniecznych zezwoleń nad kościołem stanęło widmo rozbiórki, jednak ostatecznie przebudowę udało się zalegalizować.
W 1957 udało się uzyskać zgodę na budowę kościoła w jego dotychczasowej lokalizacji, jednak spotkała się ona ze szczególnym obostrzeniem – Wydział Architektury zażądał rozpisania ogólnopolskiego konkursu otwartego na projekt kościoła. Choć parafianie odebrali to jako szykanę, to w 1958 roku rozpisano konkurs. Choć spośród czterdziestu sześciu projektów nie wyłoniono zdobywcy pierwszej nagrody, to kościół wybrał do realizacji jedną z dwóch propozycji nagrodzonych drugim miejscem, zaprojektowaną przez zespół w składzie Andrzej Dzierżawski, Dorota Karczewska, Teresa Kruszewska, Duszan Poniż, Jan Ziółkowski i Zbigniew Pawelski. Po złożeniu niezbędnych poprawek w 1961 roku przyznano decyzją lokalizacyjną dla kościoła.
Mimo tego wciąż nie można było rozpocząć budowy świątyni, i choć biskup Zbigniew Choromański w corocznych sprawozdaniach dla Urzędu ds. Wyznań stawiał problem braku świątyni dla parafii św. Zygmunta na pierwszym miejscu, to nie przynosiło to żadnych skutków. W dodatku w 1962 roku kaplica została uszkodzona przez pożar, który szczęśliwie udało się opanować. Po kilku miesiącach od pożaru wszelkie straty, w szczególności zniszczony dach, naprawiono. Z czasem trudności piętrzyły się, gdyż Służba Bezpieczeństwa zaczęła wszelkimi sposobami utrudniać rozpoczęcie jakichkolwiek prac. Z terenu zniknęło wiele przygotowanych materiałów budowlanych.
Dnia 18 maja 1973 roku kardynał Stefan Wyszyński wmurował kamień węgielny, który wzięto z pilastra grobu świętego Piotra w Rzymie i pozwolono pobłogosławić Ojcu Świętemu Pawłowi VI. Te wydarzenia upamiętnia tablica pamiątkowa wmurowana w fasadę kościoła. Dokonano tego po dwudziestu latach starań o budowę świątyni, jednak sprawa rozpoczęcia budowy nie było jeszcze rozstrzygnięta. Wszystko się coraz bardziej komplikowało, a oficjalna droga nie przynosiła skutku. W tej sytuacji ówczesny proboszcz ks. Ryszard Grygielko postawił ultimatum, że na 22 lipca, na trzydziestolecie PRL-u (1974), uda się z grupą parafian na trybunę honorową i będzie domagał się budowy świątyni. Do skandalu nie doszło, bo 19 lipca 1974 roku nadeszło pozwolenie na budowę kościoła. Konieczna była jednak nowa decyzja lokalizacyjna, która zmieniła nieco powierzchnię działki, przez co konieczne było przeprojektowanie świątyni. Zadanie to zlecono Zbigniewowi Pawelskiemu i Duszanowi Poniżowi. Konstrukcję zaprojektował Andrzej Żórawski, a wystój plastyczny Barbara Pawłowska.
Kolejne kłody na drodze do budowy pojawiły się w 1975 roku, gdyż zadecydowano, że teren dla parafii będzie jej wydzierżawiony tylko na czterdzieści lat. Ostatecznie udało się dojść do porozumienia, a 1 kwietnia 1976 roku prezydent miasta Jerzy Majewski zapewnił, że pomoże w budowie kościoła. Dzięki temu jeszcze w tym samym roku rozpoczęły się prace przygotowawcze, które przerwał pożar na placu budowy. W związku z tym budowę świątyni rozpoczęto w 1980 roku i ukończono w 1981 roku. Wcześniejszy, drewniany kościół przeniesiono na osiedle Orlik.
Kościół jest budowlą centralną z samonośną konstrukcją namiotową z klejonego drewna z elewacją wykończoną piaskowcem i granitem. Całość utrzymana jest w ekspresyjnych formach. Wewnątrz mieści się mozaikowy krucyfiks w ołtarzu głównym otoczony symbolami Ewangelistów. Mozaikowe są również stacje drogi krzyżowej, zaś witraże przedstawiają motywy Armii Krajowej oraz Polski Walczącej.