Okolice Złocieńca są nie tylko piękne, okazuje się, że mają także właściwości terapeutyczne. Doceniono to już na początku XX w. lokalizując nad nieodległym jeziorem Kańsko szpital rehabilitacyjny. Zespół budynków rozlokowano na niespełna 3 hektarach, na wysokim brzegu, 17 metrów nad lustrem wody. Mieli się tutaj leczyć pacjenci głównie z Pomorza i Meklemburgii chorzy na nerwy i płuca. Podczas I wojny światowej zorganizowano tu wojskowy lazaret, podczas II wojny – rehabilitowali się niemieccy lotnicy.
Od chwili otwarcia placówki (6.10.1906) aż po dzień dzisiejszy szpital funkcjonuje nieprzerwanie. Obecnie w zbytkowych budynkach mieści się Samodzielny Publiczny Zakład Opieki Zdrowotnej, którego oficjalna nazwa brzmi: „Szpital Specjalistyczny Ministerstwa Spraw Wewnętrznych w Złocieńcu”. Zapewne to właśnie walory krajobrazowe, cisza, spokój i oddalenie od większych ośrodków miejskich spowodowały, że tuż po wojnie niezwykle chętnie kurowali się w Kańsku aparatczycy z Ministerstwa Bezpieczeństwa Narodowego. Później, aż do 1997 r. leczono tu głownie schorzenia płuc pracowników MSWiA (także gruźlicę). Wreszcie lecznicę przekształcono w placówkę rehabilitacyjną o profilu ortopedycznym, neurologicznym oraz kardiologicznym (tzw. wczesna rehabilitacja).
Od samego miasta szpital oddalony jest o ok. 5 km. Można tu dotrzeć zbaczając lekko z drogi łączącej Złocieniec z pięknym i lubianym jeziorem Lubie , można też spacerem, poruszając się ścieżkami wytyczonymi w sosnowo-bukowym lesie. Teren jest wprawdzie ogrodzony, jednak wejścia przez jedną z kilku bram nikt nie broni. Warto pospacerować wśród ładnych budynków z czerwonej cegły, warto także zejść ku tafli jeziora a przede wszystkim uwiecznić się na fotografii na tle wielkiego żółwia. Wyrzeźbiony z pnia wywróconego dębu, spogląda w dal i zdaje się napominać: „Spiesz się powoli. Zwolnij tempo życia”. Autorem rzeźby jest Marian Giluk.
Cały zespół sanatoryjno-szpitalny wraz z otaczającym go naturalistycznym parkiem jest wpisany do rejestru zabytków. W jego skład wchodzą wybudowane w 1905 r.: murowano-drewniany budynek główny szpitala, identycznej konstrukcji budynek administracyjny, leżakownia (ob. magazyn), dawna stajnia, stolarnia i prosektorium, oraz dwie pompownie (jedna murowano-drewniana, druga w formie altany), park (teren).