Leśne szkło Traditional Cache

Wieś Huta Krempska powstała na przełomie XVII/XVIII w. jako osada robotników obsługujących wybudowaną tam hutę szkła. W odróżnieniu od sąsiednich łemkowskich wsi, Hutę Krempską początkowo zamieszkiwali sami Polacy. Szkło produkowano tu z piaskowca, a do jego wytopu używano węgla drzewnego - wszystkie niezbędne surowce były więc na miejscu. Produkowane taką metodą szkło było niskiej jakości, zawierało pęcherzyki powietrza i zanieczyszczenia oraz miało zielonkawy kolor. Tego typu szkło nazywane było "szkłem leśnym". Dzisiaj zapewne dziwi lokalizacja zakładu przemysłowego w tak dzikim i trudno dostępnym terenie. Trzeba sobie jednak wyobrazić, że przed wiekami jedynym możliwym do pozyskiwania tutaj surowcem przynoszącym zysk było drewno. Problem jednak polegał na tym, że nie dało się go w tych okolicach spławiać rzekami, a do najbliższych rynków zbytu było daleko. Stąd w górskich, leśnych terenach powstawały huty szkła i żelaza. Zielonkawe zabarwienie szkła pochodzi od tlenków żelaza i wynika z technologii jego produkcji. Podobnych hut szkła w Beskidach było więcej - w okolicy funkcjonowały zakłady w Hucie Polańskiej i Hucie Pielgrzymskiej. Hut a w Hucie Krempskiej (podobnie jak podobne zakłady na terenie Galicji) upadła w połowie XIX w. na skutek importu tanich produktów szklanych z wielkich hut austriackich i niemieckich.

W chwili obecnej można w terenie odnaleźć nieliczne pozostałości po hucie szkła. Miejsce ukrycia pojemnika znajduje się w pobliżu kapliczki, która wybudowana została przez robotników huty. Jeszcze pod koniec XX w znajdował się w niej szklany krzyż, który został wytopiony w tutejszej hucie, został on jednak skradziony. W pobliżu można obserwować nierówności terenu, które są pozostałością dawnego spiętrzenia wody dla huty. Przy odrobinie szczęścia można w ziemi odnaleźć okruchy szklanego żużla - takiego jak na zamieszczonym zdjęciu.

Pojemnik mikro ukryty pod wskazanymi współrzędnymi. Uwaga - okoliczne pastwiska odgrodzone są elektrycznym pastuchem, jeśli jest podłączony do prądu, jego dotknięcie może być nieprzyjemne. Aby wyjąć pojemnik, nie trzeba wchodzić za ogrodzenie. Parkowanie poza drogą jest tam praktycznie niemożliwe, droga jest jednak bardzo rzadko uczęszczana, można więc zaryzykować zatrzymanie się na niej. Można też podjechać ok. 100m w górę i próbować zaparkować na poboczu.