Archeologia rejonu Krzeczowa koncentruje się głównie w dolinie rzeki Warty oraz w jej najbliżej okolicy. Pierwsze ślady pobytu ludzi na tym terenie pochodzą sprzed 13 tys. lat. Kiedy obszar ten zmieniał się diametralnie po ustąpieniu lądolodu, ówczesna fauna i flora przypominała dzisiejszą tundrę. Ziemie porastały nieliczne drzewa a krajobraz przypominał step na którym pasły się niezliczone ilości reniferów przemieszczających się okresowo z południa na północ, w zależności od pory roku. Tak dogodne warunki sprzyjały pobytowi ludzi na tym terenie, którzy polowali na renifery wykorzystując maksymalnie ich właściwości. Skóry służyły do ogrzewania i budowy domostw i jako ubrania, z kości wyrabiano szydła, igły i ozdoby, mięso było głównym pożywieniem uzupełnianym dziko rosnącymi owocami oraz innymi roślinami, które w dzisiejszym świecie często postrzegane są jako niejadalne. Obozowisko składało się z kilku szałasów, w których mieszkało około 10-30 osobników.
Do dziś niewiele zostało po tamtych ludziach, jedynymi śladami są pozostałości palenisk oraz liczne narzędzia wykonane z lokalnej odmiany krzemienia jurajskiego.
W okolicach Krzeczowa prowadzone były badania wykopaliskowe z inicjatywy profesora Krzysztofa Cyrka z Muzeum Archeologicznego i Etnograficznego w Łodzi. W wyniku prowadzonych tu prac archeologicznych (lata 80.) odkryto kilkanaście stanowisk z omawianego okresu i przeprowadzono wykopaliska na kilku z nich. Dzięki którym dziś wiadomo nieco więcej o mieszkańcach Krzeczowa sprzed 10-12 tys. lat.
Obozowiska łowców reniferów lokowane były przeważnie na terasie wysokiej i nieco większych wzniesieniach skąd mieli oni dogodny dostęp do wszystkich zasobów które dostarczała im rzeka oraz okoliczne bezkresne pastwiska. Wykopaliska przeprowadzano także w sąsiednich miejscowościach, szczególnie bogate okazały się obozowiska w Łykowym oraz Kochlewie gdzie odnaleziono pozostałości obozowiska i liczne narzędzia krzemienne.