Imo-team bestaat uit twee kleine kinderen en hun ouders. Ouders die graag wandelen en van de natuur genieten. Kinderen die graag buiten zijn, maar dan wel wat willen doen want van wandelen krijg je zere benen. De kinderen enthousiast krijgen voor een tripje lukte ook alleen als er wat te spelen viel of als je onderweg ijs kon kopen.
'Moet je gaan schatzoeken' riep iemand. 'Vinden ze prachtig', want je komt op mooie plekken waar ze naar hartelust kunnen spelen en er is ook daadwerkelijk iets te vinden'.
De interesse was gewekt en na een voorzichtig begin met simpele oppikkers reden we regelmatig naar mooie stukjes om daar al geocachend van een wandeling door de natuur te genieten. De kinderen al rennend en spelend met takken achter ons aan.
Het ijsje is inmiddels ingeruild voor een picknickmand met lekkers en het is traditie er op een mooi plekje ruim de tijd voor te nemen ons als kletsend richting de bodem van de mand te eten.
Van dit plekje hebben we zo genoten dat de kinderen de wandeling vaker willen maken, ook al is er cachen niks te doen. En dan is het vaste prik: eten bij de picknicktafel die uitzicht geeft op scènes die zo uit een schilderij zouden kunnen komen. En de rust is onbetaalbaar. Je bent echt in de middle of nergens.
Cache graag weer exact zo terug plaatsen. En vergeet niet te genieten.