W Szarocinie (znanym niegdyś jako „Sorotin-dorf”), znajduje się jedno z najstarszych i najcenniejszych założeń pałacowo-parkowych w starym województwie jeleniogórskim. W początkach XVII w. wieś należała do braci von Horn, którzy wsławili się fundacją pierwszego kościoła ewangelickiego w księstwie świdnicko-jaworskim. Od 1626r. dobra te należały do rodziny Czetritzów, a w latach 1700-1740 do Mechiora von Wallenberga i jego żony. Od 1740r. gospodarzył tu Hans von Zeidlitz, a później rodzina von Leckow i kilku innych krótkotrwałych właścicieli. Od 1848r. do II wojny światowej posiadłość pozostawała w rękach rodziny Heinemów. Pierwszym z nich był w Szarocinie radca handlowy Karol von Heinem. Wzniesienie tu dworu przypisuje się Abrahamowi von Czetritz, zaś wprowadzenie istotnych zmian – przebudowa pałacu i założenie ogrodu, wiąże się z okresem gospodarzenia Hansa von Zeidlitza. Kształt pałacu wskazuje, że w pierwotnej formie mógł on powstać w okresie gospodarzenia braci on Horn. Sugeruje to plan budynku zbliżony do kwadratu oraz nadświetle wieńczące czterospadowy dach, które pozwala się domyślać istnienia wewnętrznego dziedzińca. Przebudowany przez Zeidlitzów pałac został w latach 20-tych XVIII w. Nowy wystrój zewnętrzny. Zachował się z tego czasu perspektywiczny portal i dwa ryzality flankujące elewację frontową. Na ten okres datowana jest również unikalna, sztuczna grota położona na wsch. od pałacu. W wyniku kolejnej przebudowy, podjętej przez rodzinę von Leckow, zlikwidowany został wewnętrzny dziedziniec, co całkowicie zmieniło układ budynku w partiach górnych. Elewację ozdobiono motywami empirowymi. W połowie XIX w. od strony pn. wzniesiono liczne dobudówki i bardziej zespolono pałac z parkiem, budując wysokie schody. Dawniej posiadłość otoczona była kamiennym murem. W jej obrębie znajdowały się pałac, folwark z wozownią, ogród ozdobny, sad i ogród warzywny. Centralną część ogrodu ozdobnego stanowiła fontanna w basenie, mająca wymyślny kształt trójlistnej koniczyny. Od wsch. ogród zamykała sztuczna grota w formie bogato zdobionego muru z trzema absydalnymi niszami. W początkach II połowy XIX w. założono park typu swobodnego z obsadzoną lipami promenadą na obrzeżu. Ukształtowano rozległą polanę widokową z pojedynczymi drzewami i klombami. Później na wielkiej polanie usytuowano sadzawkę. Wybitne walory dawnego parku w Szarocinie ukazuje rycina Duckenera, w albumie wydanym w 1800r. Do dziś zachowały się fragmenty dwóch alei lipowych, ślady rozplanowania barokowego ogrodu i rozległa polana we wsch. części parku. Wśród drzewostanu znajdują się 22 drzewa i krzewy pomnikowe. Są to m.in.: sosna czarna i sosna Jeffreya, jarząb pospolity i amerykański, cyprysiki, brzoza omszona, dęby bezszypułkowe i szypułkowe, jesiony, jodły, grab, dwie sosny wejmutki. Część parkowa niestety nie jest już w dobrej kondycji, została zdecydowanie zapomniana. Tuż przed II wojną światową rodzina Heinemów prowadziła w pałacu pensjonat dla panien, po wojnie mieścił się tu ośrodek kolonijny zkładów „Ursus”, a obecnie dom pomocy społecznej. Warto również wspomnieć iż pałac kilkukrotnie przeszedł pożar a wstęp na jego teren jest znacznie utrudniony poprzez funkcjonowanie ośrodka.
*tekst zaczerpnięty z książki Kotlina „Kamiennogórska Przewodnik Turystyczny” Wydawnictwo PTTK „Kraj” Warszawa 1994
Aby podjąć skrytke nie trzeba wchodzić na teren ośrodka. W keszu znajduję się logbook,gadżety na wymianę oraz certyfikaty dla dwóch pierwszych odkrywców.