Pomrów jest żarłocznym stworzeniem. Zeżre wszystko, co znajdzie. Pewnego razu znalazł śliczny, świeżutki kwiat cukinii. Już do niego podchodził, już otwierał paszczę, gdy nagle zobaczył tuż przed sobą kilka kryształków soli.
— %£)§€\ — zaklął szpetnie, bynajmniej nie po francusku. — Co za £¡)@! to tu wysypał???
Pomrów postanowił obejść sól na około, wiadomo przecież, że mogłaby mu bardzo zaszkodzić. Po 19 minutach okazało się, że soli jest więcej niż się początkowo wydawało. Pomrów musiał obejść całą roślinę, a to trochę trwało, zdecydowanie więcej niż 49 minut. Pełzło tłuste cielsko i rzucało od czasu do czasu:
— €¿\~!, §£”/*), §}~\?¡
Biedronki, gąsieniczki, skorki i żuczki, obok których lazł pomrów, zatykały uszy albo uciekały, żeby nie słyszeć tych rynsztokowych słów, takich jak /£¶€”~!, \(€¿%) i około 347 innych.
Jeden odważniejszy ślimaczek z muszelką zapytał:
— Mamusiu, co to znaczy ~/$?£”)@?
— Synku, to bardzo brzydko tak się wyrażać — odpowiedziała ślimaczyca.
— To dlaczego ten pan tak mówi?
— Bo to pomrów jest.
A kwiatu cukinii pomrów nie skosztował, bo zanim doszedł, dojrzała cukinia została już dawno zerwana i spożyta w pysznym leczo.