Ιστορία του Πειραιά
Οπως είναι γνωστό, στους προϊστορικούς χρόνους, ο Πειραιάς ήταν νησί, που χωριζόταν από την υπόλοιπη Αττική με θαλάσσια ζώνη, που άρχιζε από την περιοχή του Φαληρικού όρμου – και συγκεκριμένα από το Νέο Φαληρο – περνούσε μέσα από τη σημερινή συνοικία Καμίνια και τμήμα του δήμου Αγίου Ιωάννη Ρέντη και κατάληγε στον λιμένα Αλων, μπροστά στο σταθμό των “Ηλεκτρικών Σιδηροδρόμων Αθηνών – Πειραιώς”. Αργότερα η ζώνη αυτή καλύφθηκε με προσχώσεις για να μετασχηματιστεί αρχικά σε αβαθή θαλάσσια λωρίδα, στη συνέχεια σε “ελώδη περιοχή” (βάλτο) και τελικά σε “πηλώδη” (λασπότοπο) και να αποτελέσει το γνωστό μας Αλίπεδο, με το οποίο ο Πειραιάς ενώθηκε με την υπόλοιπη Αττική. Στην νησιωτική μορφή του τόπου, στα αρχαία αποδίδεται και η προέλευση του τοπωνυμίου Πειραιεύς. Οι περισσότεροι το ετυμολογούν από τη λέξη περαιεύς (=πορθμέας, περαματάρης), από τον ανώνυμο περαματάρη που πιθανότητα μετέφερε με το πλοιάριό του τους κατοίκους της Αττικής στην απέναντι πειραϊκή παραλία και αντίθετα. Το αρχικά προσηγορικό (περαιεύς) εξελίχθηκε σε τοπωνυμικό και με την εναλλαγή του ε σε ει διαμορφώθηκε στον τελικό τύπο Πειραιεύς. Στη ζωντανή, άλλωστε γλώσσα του λαού, έχει επιβιώσει ως τις μέρες μας και ο αρχικός τύπος του τοπωνυμίου (Περαίας, Περαιάς). Κατ’ άλλους το τοπωνύμιο ετυμολογείται από τη λέξη πέραν, αφού ο Πειραιάς, είτε όταν ήταν νησί, αποκομμένο από την υπόλοιπη Αττική, είτε μετά από την ανασύνδεσή του, επειδή μεσολαβούσε ο βάλτος του Αλιπέδου, βρισκόταν “πέραν της ακτής” και χαρακτηριζόταν “νησιάζων”.
Από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα τα όνόματα που έλαβε κατά καιρούς κατά σειρά:
«Πειραιεύς» (αρχαίοι χρόνοι μέχρι και τελευταία επίσημη ονομασία).
«Δράκος»
«Πειραιάς» (Στέφανος Βυζάντιος και σύγχρονη δημοτική)
«Πειραίας», «Περαίας», ή «Περαιάς», (κατά δημώδεις ονομασίες). Επίσης σε κείμενα του προηγούμενου αιώνα απαντώνται: «Πιραιάς», ή «Πιρεάς», ακόμη και «Πειρεάς», «Πειρέας», «Πιρέας» και «Περέας» ή «Περεάς». Σε όλες τις περιπτώσεις που τονίζονταν στη λήγουσα λάμβανε περισπωμένη.
Ο Πειραιάς κατοικήθηκε γύρω στα μέσα της 3ης π.Χ. χιλιετηρίδας. Η άποψη αυτή ενισχύεται από κατάλοιπα πρωτοελλαδικών οικισμών που αποκαλύφθηκαν στην Παλαιά Κοκκινιά και το Κερατσίνι – και τοποθετούνται χρονικά ανάμεσα στο 2600 και το 1900 π.Χ. – σε συσχετισμό με άλλα ευρήματα της ίδιας εποχής (ερείπια κτισμάτων, εργαλεία) στην περιοχή της Μουνιχίας και τη Σταλίδα (νησάκι του Κουμουνδούρου). Ως πρώτοι κάτοικοι του Πειραιά αναφέρονται, εκτός από τους Πελασγούς και άλλοι γνωστοί προϊστορικοί κάτοικοι του Ελλαδικού χώρου (Κάρες, Λέλεγες, Κρήτες, Θράκες, Φοίνικες) και -κυρίως – οι Μινύες, οι οποίοι ήταν οι περισσότερο προηγμένοι από όλους, με πολλές ικανότητες και τεχνικές γνώσεις, εκπληκτικές για την εποχή τους. Οι τελευταίοι, ιωνικής πιθανόν καταγωγής, προέρχονταν από τον Ορχομενό της Βοιωτίας και εγκαταστάθηκαν στον Πειραιά στα τέλη του 13ου ή τις αρχές του 12ου αιώνα π.Χ., μετά τη θρακική εισβολή στον τόπο τους. ‘Εμπειροι ναυτικοί καθώς ήταν, βρήκαν στο φυσικό λιμενίσκο της Μουνιχίας (το σημερινό Μικρολίμανο) το κατάλληλο ορμητήριο, ενώ ο οικισμός τους αναπτύχθηκε στον ομώνυμο λόφο (τον γνωστό σήμερα ως λόφο του Προφήτη Ηλία). Ο λόφος αυτός παραχωρήθηκε, κατά την παράδοση, στους Μινύες από τον βασιλιά της Αθήνα Μούνιχο και γι’ αυτό ονομάστηκε Μουνιχία, ενώ άλλοι αποδίδουν το τοπωνύμιο σε ομώνυμο αρχηγό ή ήρωα των Μινυών. Στη κορυφή του λόφου ή – κατά μία άλλη εκδοχή- σε μικρό ύψωμα, αριστερά στον εισερχόμενο στο λιμενίσκο της Μουνιχίας, όπου έχει αναγερθεί το εντευκτήριο “Ναυτικού Ομίλου Ελλάδος”, ίδρυσαν οι Μίνυες το ιερό της “Μουνιχίας Αρτέμιδος”. Οι Μίνυες που, ας σημειωθεί, είχαν ειδικευθεί στην κατασκευή υπογείων διαβάσεων (σηράγγων), υπονόμων και άλλων τεχνικών έργων, άφησαν ως τις μέρες μας, σημάδια, στο πέρασμά τους από τον πειραϊκό χώρο. Εκτός από την ισοπέδωση του λόφου της Μουνιχίας και τα λαξευτά, μέσα σε βράχους κατασκευάσματα, που ο λαός ονόμαζε παλαιότερα “Θεόσπιτα”, δύο σημαντικά, για την εποχή τους, τεχνικά έργα μαρτυρούν το πέρασμά τους από τον τόπο : Η γνωστή ως “Σπηλιά της Αρετούσας” στον λόφο της Μουνιχίας και το “Σηράγγιο”, γνωστό (παλαιότερα) ως “Σπηλιά του Παρασκευά”.
Εκτός από τον προϊστορικό οικισμό των Μινυών, στον λόφο της Μουνιχίας, στους προϊστορικούς καιρούς αλλά και αργότερα, ως τους ιστορικούς χρόνους, υπήρχε στον Πειραιά και ένας “σύνδεσμος” ή “ένωση” κοινοτήτων με θρησκευτικό κυρίως χαρακτήρα και κοινό ιερό: Το “Τετράκωμον Ηράκλειον”. Οι τέσσερις “κώμες” που συγκροτούσαν την ιδιόμορφη κοινωτική “ένωση” του “Τετρακώμου” ήταν ο Πειραιεύς , το Φάληρο – η σημαντικότερη τότε, που οι Αθηναίοι χρησιμοποιούσαν ως “επίνειο” και που η ονομασία του προήλθε από τοπικό ήρωα και, κατά την παράδοση, έναν από τους Αργοναύτες, τον Φάληρο (ή Φαληρό) – οι Θυμαιτάδαι (ή Θυμοιτάδαι), – το σημερινό Κερατσίνι – και η Ξυπέτη (ή Ξυπετή) που η θέση της τοποθετείται ανάμεσα στην Παλαιά Κοκκινιά και τον Κορυδαλλό, ίσως στη σημερινή Νίκαια. Η λατρεία του Ηρακλή ήταν ο συνδεκτικός κρίκος της ιδιόμορφης αυτής κοινοτικής ένωσης, που επιβίωσε σε “μάκρος αιώνων” και το κοινό ιερό των “Τετρακώμων” βρισκόταν, κατά την επικρατέστερη άποψη, στην σημερινη συνοικία Καμίνια.
Άμεσες πηγές για τη μελέτη της ιστορίας και τοπογραφίας του Πειραιά αποτελούν οι διάφορες επιγραφές, ευρήματα αρχαίων τάφων, θεμέλια ναών, νεωσοίκων, κτιρίων και τειχών και αρχαίων λιμενικών έργων, σε συνδυασμό πάντα με τις περικοπές αρχαίων συγγραφέων που αναφέρονται στον Πειραιά, σπουδαιότεροι των οποίων ήταν οι: Θουκυδίδης, Ξενοφών, Αριστοτέλης, Πλούταρχος, Ισοκράτης, Πλάτων, Λυκούργος, Δημοσθένης, Ηρόδοτος και Πολυδεύκης. Ο αρχαιότερος όμως αυτών, ο Διόδωρος ο περιηγητής (4ος αιώνας π.Χ.), ήταν αυτός που πρώτος συνέγραψε για την Αττική, τον οποίον και ακολούθησε ο Ηλιόδωρος που συνέγραψε έργο εκ 15 βιβλίων για τα μνημεία της Αθήνας.
Η Κρύπτη
Η κρύπτη είναι μαγνητική και περιέχει το logbook για την δήλωση για το geocaching.
History of Piraeus
As it is known, in prehistoric times, Piraeus was an island, separated from the rest of Attica by a sea zone, which started from the area of Faliriko bay - and specifically from Neos Faliros - passed through the current district of Kaminia and part of the municipality Agios Ioannis Rentis and ended at the port of Alon, in front of the "Athens - Piraeus Electric Railways" station. Later this zone was covered with alluvium to be transformed first into a shallow sea strip, then into a "swampy area" (swamp) and finally into a "mud puddle" and to be our known Alipedo, with which Piraeus was united with the rest of Attica. The origin of the name Piraeus is attributed to the ancient form of the place. Most etymologize it from the word pereus (= ferry), from the anonymous ferryman who probably transported the inhabitants of Attica to the opposite Piraeus beach by boat and vice versa. The initial prepositional (πέρα = further) evolved into a place name and with the alternation of ε in ει was formed to the final type Piraeus. In the living language of the people, after all, the original type of place name (Pereas) has survived to this day. According to others, the place name is etymologically derived from the word beyond, since Piraeus, either when it was an island, cut off from the rest of Attica, or after its reconnection, because the Alipedos swamp was in the middle, was "beyond the coast" and was characterized as "island-like".
From antiquity until today the names it received from time to time in order:
"Piraeus" (ancient times until the last official name).
"Dragon"
"Piraeus" (Stefanos Byzantios and modern primary school)
"Piraeus", "Pereas", (according to popular names). Also in texts of the last century are found: "Piraeus".
Piraeus was inhabited around the middle of the 3rd BC. millennium. This view is reinforced by the remains of Early Helladic settlements discovered in Palea Kokkinia and Keratsini - and placed between 2600 and 1900 BC. - in relation to other finds of the same era (ruins of buildings, tools) in the area of Munichia and Stalis (island of Koumoundouros). Apart from the Pelasgians, other well-known prehistoric inhabitants of Greece (Kares, Leleges, Cretans, Thracians, Phoenicians) and -mostly- the Minyas (who were the most advanced of all with many skills and technical knowledge, amazing for their time), are mentioned as the first inhabitants of Piraeus. The latter, probably of Ionian origin, came from Orchomenos in Boeotia and settled in Piraeus at the end of the 13th or the beginning of the 12th century BC, after the Thracian invasion of their place. Experienced sailors as they were, they found in the natural harbor of Munichia (today's Mikrolimano) the appropriate base, while their settlement was developed on the homonymous hill (known today as the hill of Prophet Elias). This hill was given, according to tradition, to the Minyas by the king of Athens, Munichos, and for this reason it was named Munichia, while others attribute the place name to a homonymous leader or hero of the Minyas. At the top of the hill or - according to another version - on a small hill, to the left of the entrance to the port of Munichia, where the lobby of the "Nautical Club of Greece" has been erected, the Minyas founded the sanctuary of "Artemis Munichia". The Minyas, who, it should be noted, had specialized in the construction of underground ditches (tunnels), sewers and other technical works, have left to this day marks in their passage through the area of Piraeus. Apart from the leveling of the hill of Munichia and the carved structures in rocks, which the people used to call "Theospita", two important technical works for their time testify to their passage through the place: The known as "Cave of Aretousa" on the hill of Munichia and the "Tunnel", known (formerly) as "Cave of Paraskevas".
Apart from the prehistoric settlement of Minya, on the hill of Munichia, in prehistoric times but also later, until historical times, there was in Piraeus a "link" or "union" of communities with a mainly religious character and a common sanctuary: The Tetrakomon Heraklion ”. The four "comas" that formed the peculiar social "union" of the "Tetrakomos" were Piraeus, Faliro - the most important then, which the Athenians used as a "port" and whose name came from a local hero and, according to tradition , one of the Argonauts, Faliros (or Faliro) - the Thymitadai, - today's Keratsini - and Xypeti whose place was between Palea Kokkinia and Korydallos, perhaps in today's Nikaia. The cult of Hercules was the connecting link of this peculiar community union, which survived for "long centuries" and the common sanctuary of "Tetrakomon" was located, according to the prevailing opinion, in the current district of Kaminia.
Direct sources for the study of the history and topography of Piraeus are the various inscriptions, finds of ancient tombs, foundations of temples, neo-settlements, buildings and walls and ancient port works, always in combination with the cuts of ancient writers who refer to Piraeus are: Thucydides, Xenophon, Aristotle, Plutarch, Isocrates, Plato, Lycurgus, Demosthenes, Herodotus and Polydeuces. However, the oldest of them, Diodorus the Traveler (4th century BC) was the first to write about Attica, followed by Heliodorus who wrote a work of 15 books about the monuments of Athens.
The Cache
The cache is magnetic and contains declaration sheet for the geocaching.