Deze achtertuincache is uitsluitend te bezoeken tussen zonsopgang en zonsondergang.
I.v.m. de privacy van de CO vraag ik je geen lawaai te maken bij de tuin en buiten het hek te blijven. En oh ja... misschien staat er een auto met een TB op de achterruit op de parkeerplaats. ;-)
Dieser Hinterhof-Cache kann nur zwischen Sonnenaufgang und Sonnenuntergang besucht werden.
in Verbindung mit zum Wohle des geflügelten Bewohners und der Privatsphäre des CO bitte ich Sie, im Garten keinen Lärm zu machen und außerhalb des Zauns zu bleiben. Wenn der CO zu Hause ist, haben Sie die Chance, den Bonus zu gewinnen ... ein Besuch bei der echten Eule. Und ach ja... vielleicht steht auf dem Parkplatz ein Auto mit einem TB an der Heckscheibe. ;-)
Bengaalse Oehoe Sukhī
Deze cache is ontstaan uit mijn liefde voor uilen. Ik vind het heerlijk om mijn passie met anderen te delen. Dit uit zich vooral in educatieve bezoekjes aan bijvoorbeeld scholen of op kinderfeestjes, maar ook een wandeling met mijn uil op de hand is bijzonder om te doen. En nu dan ook een eigen uilencache met uiteraard informatie over deze prachtige vogels. Ik wens je heel veel plezier, zowel bij het lezen van alle info als bij het zoeken naar de cache.
De 6 Nederlandse uilensoorten
Kerkuil (Tyto alba)
De kerkuil (Tyto alba) is zeer wijd verbreid en komt voor in Amerika, Europa, Azië, Australië en Afrika. Zoals bij veel andere uilen (en ook roofvogels) is het vrouwtje iets groter en zwaarder dan het mannetje. Deze uil leeft in open of half-open laaglandgebieden waaronder cultuurland als steden, dorpen en landbouwgrond. ’s Nachts gaat de kerkuil op zoek naar kleine knaagdieren. Tijdens de jacht vliegt hij vooral laag over de grond. Boomholten, ruïnes, schuren en bijgebouwen worden als nestruimte gebruikt door de kerkuil.
De Kerkuil is ongeveer 35 cm groot en heeft een vleugelspanwijdte van 95 cm. De bovenzijde (rugzijde) heeft een goudbruine tot leigrijze grondkleur en is gespikkeld. De onderzijde varieert van roestbruin tot wit en kan al naargelang de verschillende ondersoorten helemaal wit tot gespikkeld zijn. Hij is zeer goed herkenbaar aan zijn hartvormig wit gezicht ( de sluier ), met de donkere ogen pal naar voor gericht.
Verspreidings gebied
Velduil (Asio flammeus)
De velduil (Asio flammeus) leeft in Europa, Azië en Amerika. Het leefgebied van dit dier bestaat uit moerassen, graslanden en agrarisch land. De velduil is ongeveer 38 cm groot, dagactief en een grondbewoner. Het zoeken naar prooi gebeurt wel vanuit de lucht en de velduil is gespecialiseerd in de jacht op kleine knaagdieren zoals muizen.
De velduil is in Nederland een zeer schaarse broedvogel van open gebieden met een graslandbegroeiing of van open moerassen. De nesten worden op de grond gemaakt. Het aantal broedparen werd tussen 1998 en 2000 geschat op 35 tot 45. De meeste van de broedparen kunnen worden gevonden op de Waddeneilanden. Tegenwoordig worden nog maar bij uitzondering buiten de Waddeneilanden broedgevallen vastgesteld. Het aantal broedparen van de velduil is recent sterk achteruitgegaan. In de zeventiger en tachtiger jaren van de vorige eeuw werd het aantal paren in Nederland nog geschat op 100 tot 200. De toekomst van de velduil is, gelet op deze aantallen, allerminst rooskleurig te noemen.
De velduil overwintert ook in Nederland. Het zijn vooral broedvogels uit Scandinavië die in Nederland overwinteren.
Verspreidings gebied
Ransuil (Asio otus)
De ransuil (Asio otus) is een grote uil, die in heel Europa voorkomt, behalve op IJsland.
Voedsel
Net als de meeste uilen is ook de ransuil vooral actief als het donker is. De ransuil jaagt op knaagdieren en rustende vogels.
Verspreiding
De ransuil komt voor in bosachtige gebieden met naaldbomen en open terreinen. In de winter verblijven ransuilen graag in elkaars gezelschap. In hun roestplaatsen, gemeenschappelijke slaapplaatsen in naaldbomen, struiken, knotwilgen of wilde hagen, rusten ze soms in grote groepen tot wel 100 exemplaren.
Kenmerken
Lengte: 35-37 cm Spanwijdte: 84-95 cm Gewicht: 210-330 g Levensduur: 10-15 jaar
Opvallend aan het uiterlijk van de ransuil zijn met name zijn oorpluimen, die overigens geen echte oren zijn. Verwarring met de oehoe, die ook oorpluimen heeft, is mogelijk maar deze laatste is aanzienlijk groter dan de ransuil.
Verspreidings gebied.
Oehoe (Bubo bubo)
De oehoe (Bubo bubo) is de grootste uilensoort ter wereld. De naam van de vogel heeft deze te danken aan zijn roepgeluid. Vooral in de late winter laat het mannetje zijn imposante "Whoeoh"-roep horen.
Uiterlijke kenmerken van de oehoe
Er zijn veel verschillen in lichaamsgrootte tussen de beide seksen. Het mannetje wordt gemiddeld zo'n 60-64 cm hoog en heeft een spanwijdte van 155-159 cm. Vrouwtjes zijn forser en breder in de schouders met een hoogte van zo'n 65-68 cm en een spanwijdte van 165-170 cm. De oehoe is door zijn grootte, zijn massieve lichaam en dikke kop met geen andere uilensoort in Europa te verwarren. Kenmerkend aan het gezicht van de oehoe zijn de grote ogen en de vaak lange oorpluimen. De oogkleur varieert van felgeel tot vuur-oranje. Het verenkleed is overwegend geel-bruin van kleur met zwarte accenten. De poten van de oehoe eindigen in fors geklauwde tenen. De klauwen zijn gemiddeld zo'n 2-4 cm lang en zijn in staat zeer uiteenlopende prooien te grijpen.
Voedsel
De oehoe is een echte opportunist als het om voedsel en broedgedrag gaat. Opvallend is zijn voedselvoorkeur voor de tragere vogels in Nederland. Men kan stellen dat de enige vijand van de oehoe de mens is. Muizen, ratten, egels, kraaiachtigen en trage roofvogels, zoals de buizerd, vormen het voornaamste stapelvoedsel van de oehoe.
Verspreiding van de oehoe
Oehoes leven in bossen en op vlakten; ze zijn erg plaatstrouw. De oehoe komt voor in vrijwel het gehele Europese continent van het uiterste oosten van Rusland tot aan Gibraltar en verder in het Afrikaanse continent.
Verspreidings gebied
Steenuil (Athene noctua)
Kenmerken
De steenuil is de kleinste uil in de Benelux. Het is een klein gedrongen uiltje van ongeveer 21 tot 23 cm. De steenuil heeft een platte kop met felle gele ogen, en heeft aan de bovenkant bruine veren met lichte vlekken. De steenuil is een broedvogel en standvogel in de Benelux. Het aantal steenuilen in Nederland is sterk afgenomen. Op dit moment zijn er nog maar 5500 tot 6500 broedparen.
Leefgebied
De steenuil heeft het liefst een landschap met weilanden, knotwilgen, fruitbomen en oude schuurtjes. Bloemrijke weilanden zijn een echt muizen- en regenwormparadijs, dus daar vindt hij veel voedsel. Knotwilgen, fruitbomen en schuurtjes hebben dikwijls holletjes waarin de steenuil zijn jongen kan grootbrengen. Hagen en houtkanten zijn plaatsen waar hij zich kan verschuilen. De steenuil is ook dikwijls overdag actief, en is te zien zitten op knotwilgen of weidepaaltjes, te genieten van het zonnetje. De meeste mensen zien hem echter niet, omdat hij zo klein is. Als hij op een paaltje zit is het net of dat gewoon wat langer is. Hij maakt wel veel lawaai. Van oktober tot februari kan je hem van ver horen roepen, een soort “koewie”, gekef en een wat langer “joeeek”.
Voedsel
Het voedsel van de steenuil is natuurlijk aangepast aan zijn grootte, hij pakt wel muizen als hij kan, maar ook veel regenwormen, kevers en andere insecten en soms kikkers.
Verspreidings gebied
Bosuil (Strix aluco)
De bosuil (Strix aluco) is een vogel uit de orde van uilen (Strigiformes). Bosuilen worden 35 tot 40 centimeter groot. Ze komen algemeen voor in bossen, parken en tuinen. Meestal jagen ze ’s nachts. Vooral op muizen, kikkers, vogels en andere kleine dieren. Toch zijn ze soms ook overdag te zien als ze geplaagd worden door kleine vogels die hen proberen te verjagen. De kleur van de bosuil varieert van bruin tot grijs. Ze zijn gestreept, hebben zwarte ogen, een enigszins gedrongen vorm en beschikken niet over oorpluimen.
Bosuilen komen in vrijwel geheel Europa het hele jaar voor, met uitzondering van Ierland en Noord-Scandinavië. De bosuil komt ook voor in Azië, maar de populaties van beide continenten zijn van elkaar gescheiden door een onbezet gebied.
Verspreidings gebied
