Folwark w Aleksandrówce powstał jako jeden z najmłodszych i największych folwarków należących do dóbr międzyrzeckich Potockich. Jego obszar w 1886 r. liczył około 2932 morgów (około 1466 ha), z czego 1079 morgów (około 538 ha) przypadało na grunty orne, 1209 morgów (około 604,5 ha) na łąki i pastwiska, 358 morgów (około 179 ha) na lasy i zarośla oraz 286 morgów (około 143 ha) na nieużytki.
Siedzibę gospodarującego na rozległym terenie folwarku umieszczono na wschód od drogi z Lisiowólki do Szóstki i rozplanowano ją na terenie o kształcie trapezu, którego zachodnią granicę wyznaczała ta droga. Całość kompozycji zajmowała duży obszar (o powierzchni około 57 ha) i miała charakter eklektyczny. Północną część założenia zajmowały dwie duże kwatery oddzielone od siebie drogą biegnąca w przybliżeniu z północy na południe (była to jedna z głównych osi układu kompozycyjnego). W kwaterze północnej mieścił się dziedziniec obramowany oficynami i dworem rządcy, stojącym na północ od kwadratowej sadzawki. Przed samym dworem znajdował się podjazd, do którego prowadziła droga od alei biegnącej ze wschodu na zachód i łączącej założenie z drogą do Szóstki. Inna droga do dworu prowadziła wzdłuż głównej osi założenia. Na wschód od tej drogi usytuowany był w północnej części założenia dziedziniec gospodarczy, wokół którego stały: stodoła, obora, stajnia, sześciorak i ośmiorak. Rozległa południowa część założenia podzielona była na szereg regularnych kwater, których wnętrza zajmowały sady owocowe. Mniej więcej pośrodku tych sadów znajdował się nieregularny, wydłużony, zapewne naturalny staw. Poza tym, przez sady biegły dwie równoległe do siebie drogi, które jednak zbiegały się za na południe od stawu. Drogi te obsadzono szpalerami lip, modrzewi i drzewami innych gatunków. Na zakończeniu drogi prowadzącej wzdłuż zachodniej granicy ogrodów wzniesiono w ogrodzie dom ogrodnika, przed którym umieszczony kolisty klomb przedzielony pośrodku drogą.
Założenie dworskie w Aleksandrówce przetrwało bez większego uszczerbku I i II wojnę światową, jednak po 1945 nastąpiła jego powolna degradacja. Do dzisiejszego dnia, z dawnych zabudowań zachował się jedynie dwór (w niepełnej, odremontowanej formie), widoczne są także pozostałości dwóch sadzawek oraz alei drzewnych, biegnących wokół dworu.