Henryk Dobrzański ps. „Hubal” (1897-1940) był majorem Kawalerii Wojska Polskiego, znakomitym jeźdźcem, sportowcem i dowódcą Oddziału Wydzielonego Wojska Polskiego podczas II Wojny Światowej.
Przyszedł na świat w Jaśle 22 czerwca 1897 roku w rodzinie szlacheckiej. W 1903 r. Henryk Dobrzański rozpoczął domową naukę w zakresie czteroklasowej Szkoły Ludowej, a następnie, po przeprowadzeniu się do Krakowa, kontynuował naukę w siedmioklasowej Szkole Realnej. W latach 1907-1910 był uczniem II Wyższej Szkoły Realnej, mieszczącej się wówczas na ulicy Michałowskiego. W roku szkolnym 1914/1915 figurował jeszcze na liście uczniów klasy VI a, jednak już w grudniu 1914 roku zgłosił się do Legionów Polskich i nie ukończył nauki.
Przyjęto go do legionów jedynie dlatego, że jako datę urodzenia podał rok 1896. Podczas wojny walczył jako ułan. Pod koniec wojny trafił do obozu dla internowanych znajdującym się na Węgrzech. Zachorował i w ciężkim stanie został przeniesiony do szpitala. Postanowił wraz z dwoma innymi żołnierzami uciec z niewoli. Brał udział w wojnie polsko-ukraińskiej w 1918 roku, dowodził szwadronem „Odsieczy Lwowa” w dywizji płk. Władysława Sikorskiego podczas walk o Lwów. Następnie w latach 1919-1921 brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Jego odwaga na polu bitwy została czterokrotnie uhonorowana Krzyżem Walecznych, a także Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari. Dnia 1 stycznia 1927 został awansowany do stopnia majora. W sierpniu 1927 r. został przeniesiony do 18 Pułku Ułanów Pomorskich w Grudziądzu, gdzie objął stanowisko dowódcy szwadronu. Podczas jednego z balów w Dębicy poznał siostrę swojego kolegi – Zofię Zakrzeńską, którą poślubił w 1930 roku. Dwa lata później na świat przyszła jego jedyna córka, Krystyna.
Gdy tylko rozpoczęła się kampania wrześniowa, major Dobrzański został zastępcą dowódcy 110. Pułku Ułanów. Podczas walki z sowietami i utracie 3 szwadronu ppłk Dąmbrowski podjął decyzję rozwiązania pułku. Kilkudziesięciu uzbrojonych żołnierzy ze 110 i 102 pułku pod dowództwem majora Dobrzańskiego zdecydowało się kontynuować marsz na pomoc broniącej się Warszawy. Kiedy otrzymał informację o kapitulacji stolicy, podjął decyzję nie zdejmowania munduru i przebijania się na Węgry z zamiarem dotarcia do Francji. Początkiem października, jego oddział dotarł do Gór Świętokrzyskich. Tam Major oznaimił swoim żołnierzom, że postanowił pozostać w kraju. Przyjął wtedy pseudonim „Hubal” i zaczął organizować konspiracyjne placówki oporu, które w przyszłości miały wystawić żołnierza gotowego do walki. Podczas przemieszczania się znacznie powiększał swoje szeregi.
Zdaniem kierownictwa Związku Walki Zbrojnej tak duża jednostka za bardzo rzucała się w oczy. Dowódca pozostawił swoim żołnierzom swobodę decyzji i został z niewielką grupą 70 podkomendnych. Wiosną Niemcy rozpoczęli szeroko zakrojoną akcję wymierzoną przeciw polskiemu podziemiu konspiracyjnemu, w tym także przeciwko oddziałowi Hubala. 30 marca pod Huciskiem i 1 kwietnia 1940 r. pod Szałasem odbyły się zwycięskie potyczki oddziału z przeważającymi siłami wroga. Niemcy dopuścili się działań odwetowych na ludności cywilnej, mordując i paląc wsie na szlaku Oddziału Wydzielonego Wojska Polskiego. Major mocno przeżył te pacyfikacje, obwiniając siebie za śmierć setek bezbronnych ludzi, jednak pomimo przygnębienia postanowił działać dalej. Aby uniknąć represji związanymi z postojami we wsiach i gajówkach ciągle zmieniał miejsce postoju. Końcem kwietnia jego oddział przeniósł się w lasy spalskie. 30 kwietnia 1940 roku wyminąwszy wieś Anielin, zarządził postój w sosnowym zagajniku przylegającym do wysokopiennego lasu. Wszyscy żołnierze byli przemęczeni, dlatego na wartę od strony wsi wystawiono tylko kpt. Lisieckiego. Rankiem 30 kwietnia 1940 roku major Henryk Dobrzański wsiadając na swojego konia został ostrzelany z broni maszynowej. Kula z karabinu maszynowego trafiła go prosto w serce.
Miejsce jego śmierci oznaczył wkrótce 16 letni mieszkaniec Studziannej Zygmunt Laskowski. Na miejscu jego śmierci postawiono skromny brzozowy krzyż z tabliczką. W październiku 1977 roku w Anielinie odsłonięto szaniec majora Hubala przy którym, co roku w kwietniu obchodzony jest „Dzień Pamięci majora Hubala”. Niemcy wystawili ciało majora „Hubala” na widok publiczny, a następnie przewieźli i prawdopodobnie spalili lub pochowali w nieznanym miejscu. Oddział Wydzielony po śmierci swojego dowódcy działał jeszcze do 25 czerwca 1940 roku ale nie podejmował już żadnych akcji. W 1966 roku „Hubal” został odznaczony pośmiertne Krzyżem Virtuti Militari IV Klasy.
Źródło: Internet
Info o skrytce:
Skrytka to mały pojemnik, zawiera logbook i kilka niewielkich przedmiotów na wymianę. Proszę o dokładne odkładanie go na miejsce!