Fort wzniesiono z zadaniem zamknięcia luki pomiędzy terenami leśnymi, ciągnącymi się pod postacią Puszczy Kampinoskiej wiele kilometrów w kierunku zachodnim i północnym, oraz Wisłą. Ze względu na ukształtowanie terenu został zaprojektowany jako dzieło nieregularne, co stanowi rzadkość w ówczesnej fortyfikacji rosyjskiej na ziemiach polskich. Fort miał około 400 metrów szerokości u podstawy oraz około 250 metrów głębokości (wzdłuż osi). Otoczony został mokrą fosą, przy czym czoło i prawy bark były w sposób typowy dla takich dzieł bronione z wałów, zaś dla obrony barku lewego wzniesiono półkaponierę. Fort posiadał dwa wały - dla artylerii i piechoty. Głównym obiektem zaplecza były ceglane koszary, mające około 130 metrów długości i zakończone na obydwu krańcach nadbudówkami. Szyi broniła duża kaponiera, osłonięta charakterystycznym dziełem ziemnym o narysie małego bastionu. W szyi fortu, już poza obrębem rowów, wzniesiono niewielki schron amunicyjny.