Kamień węgielny pod kościoł ewangelicki w Nowym Secyminie ( wtedy Secymin Niemiecki ) położono w 1923. Budynek został ukończony okolo roku 1925. Od 1 kwietnia 1934 Secymin stał się siedzibą niezależnej parafii. Wielkość i wyposażenie budynku świadczą o tym jak wielu kolonistów wyznania ewangelickiego zamieszkiwało te tereny do 1945 roku i ich religijności. Do 1934 roku prawdopodobnie dojeżdżali na nabożeństwa do Nowego Dworu Mazowieckiego.
Przy drodze wiodącej do rzeki stoi drewniany kościół protestancki, zbudowany przez kolonistów, wyznawców Kościoła ewangelicko-augsburskiego w 1923 roku, a obecnie służący parafii rzymskokatolickiej. Jednoprzestrzenny, konstrukcji słupowo-ryglowej, z węgłami łączonymi w rybi ogon, ozdobnie oszalowany deskami. Dach dwuspadowy, krokwiowy, kryty blachą. Od wschodu wieżyczka dzwonnicy z dachem sześciopołaciowym, krytym gontem. Nad frontowymi drzwiami wejściowymi daszek snycerskiej roboty z bogato wycinanymi detalami.
Obiekt zbudowany został na planie prostokąta, od zachodu dostawiona zakrystia przykryta dachem trzyspadowym, od wschodu we wnętrzu wydzielona kruchta pomieszczeniami, nad którymi umieszczono schody wejściowe prowadzące na chór muzyczny, wsparty częściowo na ośmiobocznym słupach, częściowo na ścianach wydzielających kruchtę. Wnętrze kościoła przykryte jest pozorną kolebką. Wyposażenie pochodzi z czasu wybudowania kaplicy.
Z zabytkowym kościołem w Secyminie związany jest cmentarz protestancki, o którym czytamy: „Przy głównej drodze przebiegającej przez Secymin Nowy, za sanktuarium MB Leśnej znajduje się najlepiej zachowany cmentarz mennonicki. Kilkanaście ponad dwumetrowych krzyży dzielnie strzeże pamięci po olędrach. Najstarsze pochodzą z 2 połowy XIX wieku. Nagrobki mają napisy z dwóch stron i bardzo charakterystyczne dekoracje w postaci obramień tablic z „wałków”. Kilka krzyży stoi na cmentarnym wzgórzu, nieopodal w gąszczu krzaków zagubiły się dwa zardzewiałe żelazne nagrobki. Oprócz nich mennonitów wspominają tablicę z literami porośniętymi mchem.”
Ostatnim pastorem wyznania ewangelicko-augsburskiego w Nowym Dworze był w latach 1940 - 1942 Richard Schultz (brak jego zdjęcia).
Urodził się 29 listopada 1907 r. w Bilczewie k/Konina. Był synem nauczyciela Juliusa Schultza i Emmy z domu Beutler. Studiował teologię w Warszawie w latach 1927-1932. Uzyskał święcenia kapłańskie 13 marca 1932 r. W latach 1932-1934 był wikariuszem w Płocku. Następnie administratorem w Secyminie w latach 1934-1940, a latach 1940-1942 w Nowym Dworze. Od 1 grudnia 1940 do 1945 roku służył w Wehrmachcie. W latach 1945-1946 w rosyjskiej niewoli na Syberii. Po powrocie do Polski w 1946 r. próbował przedostać się do Berlina, ale został złapany i poddany ekstradycji do Polski. Ponowna ucieczka zakończyła się sukcesem i przedostał się do Berlina, a wkrótce do swojej rodziny w Weener (Ostfriesland). W latach 1946–1948 był kaznodzieją kościołów ewangelicko-reformowanych we Wschodniej Fryzji. Od 1948 r. pastor kościoła ewangelicko-reformowanego w Wymeer.
Wojna zmieniła wszystko. Koloniści wyjechali, bo zbliżał się front, a opuszczony kościół na szczęście przejęli katolicy. Dziś przypuszczalnie tylko w wybrane dni są tam nabożeństwa.